De Vlaamsche School. Jaargang 8

[p. 89]

DE LAATSTE BARD.

Oude gedachten herdacht.

Wann werdet ihr, Poeten,

Des Dichtens einmal müd?

Wann wird einst ausgesungen

Das alte, ew'ge Lied?

Grün.

Zeg, eeuwig jonge troebadoer,
Zult gij de harp nooit nederleggen,
En - vaarwel - aan de grijze kunst
En aen de zanggodinnen zeggen?

De zanger sprak: - ‘Zoo haest de wind
In 't olmenwoud niet meer zal ruisschen,
Zoohaast der zeeën trotsch gezang
Langs d'oeverboord niet meer zal bruisschen;

Zoo haast der schoonen tooverblik
Voor altijd onze ziel moet derven,
Als op het laatste maagdengraf
De laatste veldviolen sterven;

Zoo haast geen vogel meer in 't bosch
Zal zingen bij des beekjes kronkelen;
Zoo haast de zon heur baan verlaat
En geene sterre meer zal vonkelen;

Dan zing ik ook mijn laatste lied,
Een lijkzang op het graf der Schepping,
Dan trekt mijn' muze hemelwaarts
In onnavolgbre vleugelrepping.’

Verhulst.