zyn. Na deze kleine beschryving der renbaen, zullen wy ook trachten het stierengevecht nauwkeurig af te schilderen. Het gevecht moest om 4 uren beginnen; reeds sedert lang waren al de omliggende straten opgepropt met volk, dat luidruchtig zyne vreugd deed blyken; langs alle kanten zag men de kremers met drank, met appelcienen, met cigarellos, de volksdrom doordringen. Om half vier waren wy in de omheining, op eenen oogwenk waren al de plaetsen als vol getooverd; die krielende beweging langs al de trapgangen was schitterend om te aenschouwen, het scheen als waren wy te midden der oude romeinen. De kremers gingen in de renbaen rond, en verkochten er voor klinkende munt, by duizende, hunne waren; en zy wierpen zoo behendig hunne appelcienen naer de koopers, tot zelf op de hoogste en verste zitplaetsen, dat ik nooit eenen oranjeappel zynen kooper heb zien misvallen.
Tusschen de zitplaetsen zelven liepen er leurders met versch water, in kleine stoopkens, zoo als by de oude volkeren.
Ten 4 uren schalden de trompetten, en verkondigden den driftigen en ongeduldigen toeschouweren dat het gevegt ging aenvang nemen.
De kremers ontruimden den binnenomtrek. Een wapenbode te peerd stapte statig, onder het spelen der talryke muziek, de renbaen binnen, en groette eerbiedig de aguntamiento. Dan opende hy eene der poorten, liet twee piccadores te peerd binnen, die hy insgelyks ter groeting voor de aguntamiento geleidde. Daerna verschenen de piccadores te voet, in een ryk en glansend gewaed; een bovenal trok de aendacht op zyne schitterende kleeding, van grasgroen satyn, met zilver borduersel; zyne leêband was oranjenrood, en zyne capu (mantel) was kastanjebruin gevoederd met donker blauw.
De stier springt in de renbaen, maer deze eerste jagt was niet gevaerlyk, de stier was jong en op zyne horens staken bollen.
Men hitst den stier eenigen tyd aen met hem mantels van de schitterendste kleuren voor de oogen te werpen; en het verwonderde ons niet weinig toen wy den stier briesschend, over de eerste omheining zoo vlug als eenen hert, zagen springen. De gezwindheid der piccadores, die hun zoo dikwyls in het gevaer ter stade komt, is onbeschryfbaer. Terwyl men den stier nog opjaegt, wordt een nieuw signael, van op de zitplaets der aguntamiento gegeven en seffens vallen de piccadores het dier met scherpe spiezen aen; het zyn pylen met haken, die de huid des diers doorbooren en in het vleesch vastblyven: het druipende bloed maekt den stier woedend. Dan jagen zy den stier in dier voegen dat hy den piccador te peerd aenvalle. Nu dient gy te weten dat het slechts afgesloofde peerden zyn die men in de renbaen berydt, en die men liever op die wyze ombrengt dan ze eenvoudig af te steken. Het is soms pynelyk om zien, hoe de stier, wen de piccador hem eene spies toegoeit in eenen stoot peerd en ruiter in de lucht werpt. En hierin bestaet vooral de behendigheid des piccadors, dat hy zich onder het peerd laet vallen; ook hebben de piccadors een harnas op hunne beenen onder hunne hozen. Eindelyk geven de horenblazers een derde signael, een piccador te voet met een schaerlaken capu in de hand loopt de renbaen binnen: hy moet den stier af maken, daerom zoekt hy het dier tusschen de horens te treffen. De stier valt uitgeput van bloed en verschrikkelyk loeijend. Dry muilezels ryk getooid worden den dooden stier voorgespannen en sleuren hem in vollen ren buiten de strydplaets.
Na deze eerste vertooning komt eene tusschenpoos, die heel verzettelyk is, maer toch ook wreed. - Op eens krielt de renbaen vol hazen en konynen, die men door honden doet opjagen; dan laet men eenen hert los, die men insgelyks naerloopt, maer zonder hem te dooden, en het is overheerlyk om zien, hoe gezwind hy eene menigte hinderpalen in zynen loop overspringt; en dit gansche schouwspel is nog vervrolykt, door een slecht orkest, door het onophoudelyk geschut der jagers. Van tyd tot tyd liet men ook nog eenige schuchtere duiven opvliegen waerop de jagers schenen te mikken. Die vreesachtige duiven zoeken eene schuilplaets tusschen de toeschouwers, zooals weleer de speel vechters zich aen de voeten des konings wierpen om genade voor hun leven af te smeeken, genade die hen soms werd geschonken, dewyl die duiven, maer alleenlyk eene kleine verlenging van leven krygen, en als geregt op de tafel des madrilenen zullen worden opgediend. - Na deze tusschenpoos begint op nieuw het stierengevecht; maer wreeder dan het vorige alhoewel met denzelfde luister en pligtpleging. Er wordt nu meer dan een doode uit de renbaen gesleurd; de stier eer hy kon afgemaekt worden, had dry peerden met zyne horens door en door gestoken, en twee peerden buiten stryd geslagen. Een dier ongelukkige peerden was den bil gebroken; men trok het jankende en mankende op dry pooten buiten de renbaen. Het volk schreeuwde, jouwde en wierp met oranjenappelen. Hieraen kent gy zyne denkwyze en zeden. De onbehendigepiccador zal insgelyks bejegend worden.
Eindelyk werd ik die barbaersche spelen meer dan moede, en nam voor ze nooit meer te willen zien; ik wilde zelfs het gevecht der liefhebbers niet meer bywoonen, want ieder aenschouwer mag deel nemen aen den stryd tegen den kleinen stier wiens horens met bollen voorzien zyn. En gelukkig voor my dat ik niet gebleven was, want ik ware ooggetuige geweest van een zeer droevig voorval. - Men heeft my 's avonds verhaeld, dat een jonge stryder, nog te onbehendig in 't gevecht, door den stier in de heupen gestoken was, in de hoogte geworpen, en kiksdood was nedergevallen.
Op zulke wyze vechten de Corridas de Tauros, die in onze negentiende eeuw geene reden van bestaen moesten hebben, en die genoeg bewyzen dat alhoewel het eene beschaefde hoofdstad is, de zeden des volks nogtans niet zeer beschaefd zyn.
In de Toros leert men ze kennen.
Auteursrechtvrij