Het studentenleven.
Aen mynen vriend Karel Dumonceau.
De eerste jaren onzer jeugd -
Waer men zich zoo goed verheugt,
Waer men zonder pyn of zorgen,
Zich het hoofd met roozen kroont
En in luchtkasteelen woont, -
Ah! die tyd was reeds verzwonden
Toen we elkander kennen konden
Reeds had toen ons beider hart
Zich gelouterd in de smart,
Reeds begonnen wy het leven
Zynen echten naem te geven,
| |
Reeds scheen ons de toekomst zwart,
Echter, vriend, wat schoone dagen,
Toen we in Luik ter studie lagen,
Hebben wy te saêm beleefd! -
Wen dit denkbeeld voor myne oogen,
My begeestrend, nu nog zweeft,
Moet ik meengen traen afdroogen! -
Was ons hart reeds voor gevoel
Soms ontvatbaer; bleef het koel
Voor wat ander kon verblyden,
Toch, wy moeten het belyden,
Wen, des winters, wy te samen
Rond een lekker vuertje kwamen,
Met 't vertellen van een kluchtje!
Hier en daer liet men een zuchtjen
Wen men sprak van 't minnevuer
En de kracht der liefde toonde;
Maer een schaterlach bekroonde
Steeds de poetsen van een vriend
Wien dit dicht wordt opgediend.
En, des zomers, wen wy beide
Gingen liggen in de weide,
Hoe vloog dan de tyd voorby
Of in aengenaem gesprekken
Over kunst en wetenschap,
Of met, lustig, iedren trap
Van het menschdom te begekken.
Hoe beviel ons 't druivensap
En het schuimend bier der Walen!
Soms wel lieten wy 't verstand
In den bodem der bokalen; -
't Was een schouwspel door geen hand,
Hoe behendig, af te malen! -
Vloog er een champagnestop.
O! Dan was de vreugd ten top!
Lustig werd er dan gesprongen
't Was al roozen in 't verschiet,
Maer de doornen zag men niet,
Konnen wy, als jonge snaken,
Ons bytyds zoo goed vermaken,
Dikwyls echter was 't verkeerd,
Daer steeds de omgang met de menschen,
Hunne vreugd en hunne wenschen,
Alles, u verachten leert!
Zy die ons in zulke stonden
Hebben droevig soms gevonden,
Ah! zy raedden dikwyls niet
De echte bron van ons verdriet!
Edoch, vriend, het luiksche leven
Is my in den geest gebleven,
Als het deel van myn bestaen
Waer ik, in de kortste stonden,
't Meeste bloemen heb gevonden
Wat de toekomst ons moog' geven
Rykdom, grooten Naem of Eer,
Ah! zy geeft ons nimmermeer
Immers, zorg en werk en last
Zyn aen ieder voorregt vast;
Zalig zelf wien 't mag gelukken
Zynen schedel niet te bukken,
Door het lyden aengetast!
Diest.
|
|
Auteursrechtvrij