De Vlaamsche School. Jaargang 8

(1862)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De– rechtenstatus


Het najaer. Wouden, met uw vale kruine! 'k Breng u mijne groetenis. U ook, gelende geblader! Waer de grond bestroeid van is. 'k Groet u, laetste zomerdagen! Want het rouwen der natuer Stemt met mijne droefheid mede En is mijnen oogen duer. Droomend volg ik 't eenig voetpad Dat door 't bosch gints henen leidt; 'k Zie zoo geern de flauwe stralen Die de bleeke zonne spreidt Voor mijne voeten; 't magtloos glansen, Dat het duister nauw doorprangt. Dat van 't zware takkenwelfsel Over onze hoofden hangt. Thands ja in de najaersdagen, Dat natuer op 't sterfbed kwijnt, Is 't dat heur bedekte lonken Mij met meerder aentrek schijnt. 't Is der vriendschap vaerwelzeggen; 't Is de laetste lach die zweeft Langs den mond waer zich de vinger Van den dood doen voelen heeft. Zoo beschreijend mijne dagen Waer de hoop mij van ontzonk, En den hemel op 't verlaten Waer mijn levensster aen blonk, Werp ik mijne schuinsche blikken, Als van naspijt op den grond, Waer 't zoo menig' bloem voorbijging Die voor mij te bloeijen stond. Schoon nature, wier aenschouwen Mijner ziel heeft goed gedaen; Stervend geven u mijne oogen Aen den boord des grafs een traen. Ei, de lucht is zóó verwelkend, En zóó zuiver is het licht! En de zon is toch zóó lieflijk Aen des stervenden gezigt! Tot den bodem had ik moeten Ledigen dit schuimend vat, Waer de gal zich aen den honing Mij tot drank gemengeld had. En - wie weet of in dien beker, Waerin ik het leven dronk, Of er soms geen druppel zoetheids Op dem bodem voor mij zonk?
[pagina 40]
En wie weet of mij de toekomst Geen genot van heil beschoor; Soms van heil en zoeten wêersmaek Waer 'k de hope van verloor? En - wie weet of 'k in de menigt Soms geene enkle ziele vond, Die der mijne medestemde, - En misschien mijn ziel verstond? Als de bloem haer stengel afvalt Geeft zy haren geur den wind; 't Is haer gansche vaerwelzeggen Aen al wat haer heeft bemind. Ik, ik sterf; en mijne ziele, Daer het lichaem haer begeeft, Steigert opwaerts als een harptoon, Die droef en welluidend zweeft. Naer Lamartine. D.B.

Vorige Volgende

Het najaer.