De Vlaamsche School. Jaargang 8

Gestrafte ontrouw.

J'ai vu ma seule amie, à jamais la plus chère,
Devenue elle-même un sépulcre blanchi.
Ad. de Musset.

‘Gy wilt dus myn harte breken,

‘En my paeijen door verraed;

‘Geef u maer aen andren over,

‘En verwacht dan hoon en smaed.

‘Gy veruilt myn trouwe liefde
‘Voor een ydel vuig vermaek;
‘Maer uw minnaers zullen spottend,
‘U verlaten zonder wraek.

‘Even als de vlugste winden,
‘Vliegen hunne zinnen voort:
‘Neen, gy weet niet, myn geliefde
‘Hoe 't venyn hun hart doorboort.

Zoo sprak, Henrich tot Helmina,
Wen hy haer in 't boschje liet;
En hy gaf zich weenend over
Aen het grievendst zielsverdriet.

Ja, ik wensch voer hy in weedom,
Dat haer ligchaem word' versteend!
Aen den zelfden voet der rotse,
Ruste ook eens myn kil gebeent!

Na verloop van luttel jaren,
Henrich vond in 't bosch zyn graf:
En ook merkte m' op de steenrots,
Welhelmina's beeld ten straf.

L.F. David.

Grasmaend, 1860.