De Vlaamsche School. Jaargang 7

Twee advokaten.
(Vervolg, zie bl. 173 dezes jaergangs.)

Mynheer De Munck plaetste de handen weder op den rug en begon dubbend zyn kantoor op en neêr te stappen. Wanneer hy eenige minuten aldus had rondgewandeld, opende zich eensklaps de deur en daer vertoonde zich nu de toegeknopte rok. Er lag op dien stond eene bleeke tint over het gelaet van Lodewyk Borgions gespreid, terwyl hy ten zelfder tyde slechts met de uiterste moeite scheen adem te halen; alles, op zyn uiterlyk te oordeelen, toonde aen, dat hy zich gespoed had om zich by den advokaet aen te bieden. Zoodra deze den nieuw intredende bemerkte, vroeg hy, eenigzins nieuwsgierig.

- Welnu, Lodewyk?

- Slecht, - antwoordde de knevelbaerd, - doorslecht; de zaken staen niet goed, zy loopen in den war; gy kunt u aen een bezoek van dien dommen boerenkinkel van Hoylaert verwachten.

- En is het nu anders niet?

Ik kom zoo even uit het Wit Peerd, en heb den pachter gesproken; maer ik vrees dat ik deze mael toch al myn latyn voor den koning van Pruissen zal hebben besteed.

- Maer in Gods naem, spreek zonder omwegen, of gy besteedt uw latyn eene tweede mael voor den zelfden vorst.

- Nu, nu, spot niet, de zaek is te ernstig.

- Welaen, verklaer u dan, - zegde de advokaet een weinig wrevelig.

- Word niet gram, vriend Theodoor, - antwoordde de knevelbaerd, - word niet gram, gy gaet het dadelyk weten: de knecht des pachters is te Brussel; zie daer in weinige woorden de doorslechte tyding die ik u kwam mededeelen.

- En wat kwaed steekt er in? Ik zie er in der waarheid gansch niets ongeruststellends in.

- Niet?

- Op myn woord;

- Ik wel, vriend Theodoor, en gy zult met my instemmen, wanneer ik u zal hebben gezegd, dat de knecht zynen meester met de waerheid rakende den verkoop der hoeve heeft bekend gemaekt.

- De duivel hale meester en knecht! - bromde de advokaet wrevelig met den voet op den grond stampende.

- Dit heb ik ook gedacht, - sprak de toegeknopte rok, - maer weet gy nu raed? Wat my betreft, ik weet er geen.

[p. 178]

Op dit oogenblik werd er buiten aen de straetpoort gebeld. De advokaet greep den toegeknoopten rok by den arm, trok hem tot by den muer.

- Treed daer binnen, Lodewyk, - sprak hy, met de hand op eene in den muer gemaekte kast wyzende, waervan hy ter zelfder tyd de deur opende, - treed daer binnen en luister aendachtig.

De knevelbaerd had nauwelyks den tyd om de deur der kast te sluiten of reeds opende zich andermael de kantoordeur, waerop Michiel Schevelsteen binnen trad.

- Welnu, wat is hier gaende? - vroeg hy brommend, terwyl hy met den stok tegen den grond stiet en vervolgens zyne armen tegen de borst kruiste.

- Matthias Roefs, draeg de stukken betrekkelyk het rechtsgeding van Mertens tegen Pauwels naer het enregistrement, - gebood Mynheer De Munck, zoo kalm mogelyk.

De klerk scheen echter, volgens gewoonte, dit bevel niet te hebben gehoord en bleef zonder ophouden voortschryven. De advokaet, stapte tot by hem, neep hem in den arm en herhaelde nog eens boosaerdig lachend dezelfde woorden, waerop Matthias Roefs spoedig zynen appelgroenen rok aenschoot, zynen hoed op het hoofd plaetste en met eenen bundel papieren onder den arm het kantoor verliet. De klerk was niet zoodra verdwenen of Michiel Schevelsteen hervatte:

- Welnu?

- Morgen... - begon Mynheer de Munck.

De pachter liet hem niet uitspreken, maer sneed hem eenigzins driftig het woord af.

- Morgen zal het te laet zyn, heer advokaet, - zegde de boer wervelig; - heden wordt de hoeve verkocht.

- Ik weet niet wat gy zeggen wilt, - antwoordde Theodoor De Munck, een lang gezicht zettende, en zich zoo onnoozel houdende als of hy waer lyk aen zyne woorden geloof hechtte.

- Ik wel, mynheer, ik wel, de zaken staen niet al te best; wiens schuld het is, weet ik echter niet, maer er is iemand die stokken in het wiel heeft gestoken en by slot van rekening zal ik het zyn die de gebroken potten zal moeten betalen.

- Maer, ik begryp u niet? wat wilt gy toch zeggen? - hernam De Munck, even onnoozel.

- Wat ik zeggen wil, heer advokaet? dat het misschien nog tyd is, om het gedane kwaed te herstellen; oogenblikkelyk ga ik naer het gerechtshof en dezen nacht slaep ik op de hoeve.

- Doe, zoo als gy verkiest, - antwoordde mynheer De Munck, - zoo gy my niet vertrouwt, dan trek ik my uwe zaken niet meer aen.

Michiel Schevelsteen scheen niet veel naer de woorden des advokaets te luisteren en zonder verder oponthoud verliet hy ook dadelyk dezes kantoor. Zonder verwylen opende de advokaet de ingemaekte kastdeur en de toegeknoopte rok trad uit zynen schuilhoek te voorschyn.

- He wel! - wat heb ik u gezegd? - vroeg hy.

- Lodewyk, - sprak de advokaet, - zoo de pachter heden het gerechtshof niet bezoekt, is alles nog gered.

- Daer zal ik voor zorgen, - zegde de knevelbaerd lachend, - terwyl hy met den wysvinger der rechterhand op het voorhoofd tikte.

- In 's hemels naem, spoed u dan! Spoed u, of wy zyn verloren! - gebood de advokaet en na een stond wachtens voegde hy er angstig sidderend by: - denk er aen, Lodewyk, zoo gy in uwe pooging niet slaegt...

- Ik versta u, - onderbrak hem Borgions, - gy zoudt u zoo min dan ik gaerne verplicht zien op de bank der beschuldigden van het assisenhof neder te zetten, geef my slechts eenig geld en ik sta voor den goeden uitslag in.

- Daer, daer, - deed Mynheer De Munck en hy stak zynen vriend een stuk van twintig franks toe.

In alle haest verliet nu de knevelbaerd het kantoor, terwyl de advokaet nog eenige oogenblikken bleef over en weder stappen; waerna hy insgelyks zyne wooning verliet.

Eene halve uer later, zat Matthias Roefs weder op zynen hoogen lederen pikkelstoel; in plaets van te schryven, leunde hy nu met de ellebogen op het blad zyns lessenaers en terwyl zyne kin in de palmen zyner handen rustte, morde hy:

- Zou die pachter misschien de eigenaer der hoeve van Hoylaert zyn?... Lieve hemel!... Zoo dit waer was... Ha! ha!... ik zal dit onderzoeken... en my wreken... my wreken...

Voor het gerechtshof der hoofdstad strekt zich een tamelyk groot vierkant plein uit; met angstige stappen wandelde de toegeknoopte rok daer heen en weder. Reeds eenige stonden had hy er verwyld, toen hy in de verte eensklaps Michiel Schevelsteen ontwaerde die den hoek der Keizerstraet omkeerde en het plein kwam opgestapt; zonder aerzelen trad Lodewyk Borgions oogenblikkelyk den pachter te gemoet en, wanneer hy dezen op een vyftal schreden afstand genaderd was, hield hy plotseling voor hem stil, terwyl hy hem halfschertsend toeriep:

- Welnu, pachter, het is de tweede mael dat wy heden elkander zien, nog eens en dan betaelt gy een glaesje schiedammer.

De pachter antwoordde niet, maer vergenoegde zich een mistrouwenden blik op den knevelbaerd te werpen, waerna hy zynen weg dacht te vervorderen, doch dit scheen den toekomenden volksvertegenwoordiger niet allerbest te bevallen, want deze plaetste zich nu dadelyk voor Michiel en terwyl hy hem eenigszins scherp in de oogen keek, vroeg by hem schalksch:

- Ho! ho! pachter, wat is dit nu? My dunkt gy zoekt my zonder antwoord te ontloopen.

- Ik heb geen tyd! - zegde de landman, zich gereed makende om verder te stappen.

De knevelbaerd dit ziende verhinderde hem daerin; want hy vatte hem by den arm en sprak:

- Nogthans zegdet gy my daer straks, dat gy my moest spreken, en thans...

- Heb ik geen tyd, - antwoordde de pachter droog weg.

- Gy denkt misschien dat ik u reeds het glaesje schiedammer zou doen betalen? - vroeg de toegeknoopte rok lachend, - gy bedriegt u, pachter, ik heb u slechts twee malen ontmoet en...

- Mynheer, ik moet het u bekennen, maer voor alsnu gevoel ik weinig trek om naer uwe woorden te luisteren, - viel de boer zynen aenspreker in de reden, - myne oogenblikken zyn te kostelyk en ernstige zaken roepen my elders; dus vaerwel!

By het hooren dier woorden liet de toegeknoopte rok eensklaps den arm des pachters los, kruiste zich daerop de armen tegen de borst en zich ten zelfden tyde nog een weinig dichter by den ouderling schuivende, als om hem alzoo den doorgang af te snyden, sprak hy:

- Pachter, gy handelt waerlyk zonderling met uwe vrienden. Rechtuit, ik ook, op myne beurt, moet het u bekennen; maer zonder omwegen,

[p. 179]

zeg my eens, als het u belieft, waerheên begeeft gy u toch, dat gy thans zelfs den tyd niet vindt, om iemand die u met wyzen raed heeft bygestaen, den goeden dag dien hy u in het voorbygaen toestuert, weder te geven?

- Waer ik heêngaen? - vroeg Michiel, hoe, gy raedt dit niet?

- En hoe zou ik zulks kunnen?

- Hoe heet dit gebouw? - hernam de pachter, met de hand naer het groot steenen gevaerte wyzende, dat statig op het einde der plaets waer zy zich bevonden, oprees.

- Het gerechtshof! - deed de knevelbaerd, zich eenigszins verwonderd toonende.

- Gy hebt het geraden, - antwoordde Michiel, - en thans weet gy ook, waerheên ik my begeef.

- Maer wat gaet gy daer doen?

- Gy verwondert my, mynheer! Weet gy dan niet meer wat my sedert zes weken te Brussel houdt?

- Ha! ik begin thans te begrypen, - antwoordde Lodewyk Borgions; - maer zegde ik dezen ochtend niet, dat uwe zaek morgen voor het gerechtshof zou geroepen worden?

- Goed, heel goed, maer ik vrees...

- Gy vreest?...

- Dat iemand my bedrogen heeft en dat het morgen te laet zal zyn.

- Hoe! dan denkt gy?...

- Niets, hoegenaemd niets, dan dat ik my zelven van de waerheid wil overtuigen.

- Allerbest, - zegde de knevelbaerd, - daer, op eenige stappen afstands, bevindt zich het gerechtshof, op het oogenblik zult gy er binnentreden; ik wil het thans ook, want ik heb opgemerkt dat gy iemand verdenkt, misschien my, ik weet het niet; echter moet gy daertoe reden hebben, anders zoudt gy zeker zoo niet handelen. Ik heb u gezegd dat uwe zaek morgen zou geroepen worden, straks zult gy oordeelen of ik waerheid heb gesproken, maer thans gaet gy vooreerst met my hierover in de Kroon een glaesje schiedammer drinken.

- Neen, neen, - zegde de pachter, - ik heb geen tyd.

- Vrees niet, kameraed, dat gy uw geld zult moeten laten zien, wanneer ik iemand wil vergasten, heb ik de gewoonte zelf te betalen.

- Ik dank u, mynheer, ik drink nooit snaps.

- Nu, nu, daertoe zal ik u toch ook niet dwingen; maer bier dat drinkt gy eventwel?

- Ik kan niet, ik moet vooreerst...

- Vooreerst een glas faro en dan al wat gy wilt; er moeten nog wel vyf zaken geroepen worden, eer de beurt aen u is, dus het is middag; vyf zaken, zie pachter, ik begin waerachtig te twyfelen of gy morgen nog wel zult kunnen huiswaerts keeren.

Michiel Schevelsteen weigerde echter te luisteren naer de woorden des toegeknoopten roks, doch deze praette zoo lang en zoo schoon dat de pachter zich eindelyk gedwongen zag zyn aenbod aen te nemen, en hem te volgen. Lodewyk Borgions vatte den gryzaerd onder den arm en terwyl zyn gelaet een zweem van uiterlyke tevredenheid verried, stapten beide de herberg de Kroon binnen.

De estaminet-zael der Kroon was tamelyk groot en, ofschoon niemand buiten den weerd zich daerbinnen bevond, toch kozen zich Michiel Schevelsteen en Lodewyk Borgions een afgelegen hoek uit, waer zy plaefs vatteden. Deze laetste bestelde den weerd eene flesch lambik en een glaesje schiedammer. Zeker moesten zy zich wel belangryke zaken mede hebben te deelen, althans hun halfluid gesprek en hunne eenigzins driftige gebaerden schenen dit alleszins aen te duiden. Wanneer de flesch ledig was, bestelde de toegeknoopte rok er eene tweede en op deze volgde eene derde en eene vierde, zonder dat de begonnen samenspraek daermede scheen te zullen eindigen. Reeds een geruimen tyd was er aldus verloopen, toen de weerd bemerkte dat de knevelbaerd een gedeelte des inhouds van zyn glaesje schiedammer in het glas bier des pachters goot. Ofschoon deze handelwyze hem wel wonderlyk voorkwam, liet de weerd zulks zonder opmerking voorby gaen, daer het toch de eerstemael niet was dat hy iets dergelyks in zyne herberg zag gebeuren.

Nieuwe klanten bezochten intusschen de herberg. De weerd bediende den eenen voor en den anderen na en had dus ook den tyd niet meer om op de handelingen van den toegeknoopten rok en den pachter te letten. Zyne bezigheden riepen hem in den kelder en in de keuken; hy liep onder en boven en moest intusschen ook nog den tyd vinden om zoo goed mogelyk het middagmael te nemen. Toen hy hier mede gedaen had en in de herbergzael wederkeerde, vond hy den pachter met het hoofd op de tafel liggen slapen.

De toegeknoopte rok, alsof hy op de terugkomst van den weerd gewacht had, stond eensklaps by dezes verschynen recht, stapte tot by de toonbank, wierp een goudstuk er op, wees met het hoofd naer de tafel waerop Michiel te ronken lag, en feselde den herbergier, terwyl deze hem den overschot van zyn goudstuk voortelde, iets lachends in het oor, waerop deze even lachend, alsof hy wilde zeggen dat hy de zaek allerbest verstaen had, antwoordde. Lodewyk Borgions stak daerop het geld dat hy van den weerd ontvangen had, in den zak, ontstak eene cigaer en verliet, terwyl hy de blauwe rookwalmen naer de hoogte blies, eenigzins tevreden, althans zoo het scheen, de herberg.

Het was eerst tegen het vallen van den avond, toen de weerd bezig was met de gaz te ontsteken dat de pachter ontwaekte. Zonderling was het om zien hoe hy de lange armen boven het hoofd uitstrekte en hoe hy daerna met de handen herhaelde malen over de oogen vreef; maer toch nog veel zonderlinger kwam het den weerd voor, toen hy bemerkte hoe vreemd Michiel de herberg rondkeek. Het scheen byna of deze niet wist waer hy zich bevond en hoe hy op die plaets gekomen was, althans vroeg hy stotterend:

- Wie... wat... hoe... wie heeft my hier gebracht?

- My dunkt, gy zyt van uwe dronkenschap nog niet goed genezen, - zegde de weerd schertsend.

- Wie heeft my hier gebracht? - vroeg Michiel nogmaels - hoe ben ik hier gekomen?

- Zie, vriend, gy vraegt my meer dan ik zelve weet, - zegde de weerd, lachend; - maer toch zoo ik het wel voor heb: hoe gy hier gekomen zyt? Op uwe voeten geloof ik. En met wie? Nu, dit is iets anders, ik ken alle de persoonen niet die myne herberg bezoeken; maer toch uw makker had my dunkt geheel het voorkomen van een afgestraften sergant-majoor.

- God! God! nu herinner ik my alles! - gilde de boer, en na een ooogenblik wachtens vroeg hy: - is het gerechtshof nog open?

- Nu? - deed de weerd, schokschouderend, - gy spot!

- Hemel! dit is een helsch bedrog! - morde de pachter zich gereed makende om de herberg te verlaten.

[p. 180]

Maer de weerd liet hem hiertoe den typ niet, want hem eensklaps by den arm grypende, zegde hy:

- Niet zoo, vriendschap, wanneer men drinkt, moet men betalen.

- De toegeknoopte rok....?

- Heeft u voor het gelag laten zitten.

- En ik bezit geen geld! geene roode duit!

- Dan blyft gy hier totdat ik de policie van het voorval kennis heb gegeven.

- Ha! ha! zyn spel was te voren berekend, om my in het verderf te storten! - gilde de boer, van woede op den grond stampende, - ik heb het verdiend! - en na zich een oogenblik bedacht te hebben, trok hy een groot zilveren uerwerk uit den zak zyner ondervest, stak het den weerd toe, en zegde: - zie daer, neem: binnen eenige dagen ben ik hier terug en zal u alsdan komen betalen.

De weerd aenveerdde echter het uerwerk niet; aen de doenwyze des pachters en ook aen de halve woorden die deze zich had laten ontvallen, had hy bemerkt dat er iets ongewoons achter het gedrag van den knevelbaerd schuilde. Onmiddelyk veranderde hy ook van handelwyze en eenigzins ernstig nadenkend, zegde hy nu:

- Steek uw uerwerk weg, pachter: de toegeknoopte rok heeft my alles betaeld; maer toch, ik geloof dat gy de speelbal eens gelukzoekers zyt. Betrouw u niet te veel op dien man; hy heeft geen goed voorkomen.

- Hoe! heeft hy u iets gezegd? - vroeg Michiel meer en meer angstig.

- Het spel dat ik daer zoo even met u gespeeld heb, werd my door hem ingeblazen; daerby, hy had my verzocht u hier zoo lang mogelyk op te houden: tot morgen kon het zyn.

- Ho! een schandelyk bedrog! - zuchtte de pachter met bevende stem, - ik vrees my door een eerloozen bedrieger te hebben laten misleiden. Die onbekende heeft my eenen strik gespannen; blindelings als eene mol ben ik in de val geloopen.

En zonder den weerd wiens nieuwsgierigheid thans niet weinig opgewekt was, verderen uitleg over het gebeurde te geven, verliet hy schielyk, binnens monds morrend de herberg.

Buiten heerschte er een yselyk weder. De aschgrauwe lucht was dicht gesloten en spreidde eene akelige duisternis over de straten der hoofdstad. De regen stortte anafgebroken in plassende vlagen neder, terwyl een hevig loeijende noorderwind schouwen en dakpannen van de hoogten der huizen omlaeg wierp.

By zulk droevig weder begaf zich Michiel Schevelsteen naer Hoylaert. In plaets van den grooten weg te volgen, koos hy de binnenpaden langs de velden en het Soniëenbosch, om des te eerder zyne hoeve te bereiken; maer de regen had het meestendeel der wegen onder water gezet en, ofschoon de brave landman de baen zeer wel kende, belette hem de duisternis de wegen goed te onderscheiden. Half tastend, half door de kennis der bane geleid, strompelde hy zoo goed mogelyk voort. Iets achterdochtigs woog den armen grysaerd op het hert en het verlangen om zyne kinderen weder te zien, om uit hunnen mond te vernemen hoe het met de zaek der hoeve gelegen was, dreef hem voort. Zyne gryze haerlokken plakten hem door den regen tegen de slapen; doornat tot op het hemd, snelde hy altoos verder en verder. Menigmael was hy genoodzaekt voor de eene of andere overstroomde gracht stil te houden, die hy zich dan gedwongen zag springend te overschreiden. Zoo vervorderde hy, steeds angstig voortgezweept, zyne baen. Meer dan eens schoten m zyne krachten te kort, en zelfs dry of vier malen, wanneer hy met eenen sprong den overkant eener breede gracht dacht te bereiken, gebeurde het dat hy de midden van den waterplas terecht kwam. Echter was dit alles niet in staet hem den moed te benemen; hy moest verder en ook altyd, liep hy verder. Iets angstig, iets ongekend, waervan hy zichzelven geene rekening geven kon, dreef hem naer de hoeve waer zyne kinderen gewis met het uiterste ongeduld op hem wachtten. Meer dan eens zeeg hy van vermoeidheid neder; meer dan eens botste hy tegen eenen boom die de duisternis hem belette te zien; doch niets kon hem doen afzien van het voornemen dien avond de reis voort te zetten. Verder, altoos verder strompelde de arme grysaerd; viel hy neder, toch liet hy zich door de moeijelykheid niet afschrikken. Eindelyk kwam hy gansch vermoeid, na lang ronddwalen, doornat en beslykt, tot zyne groote verwondering in plaets van te Hoylaert, aen het gehucht Petite Epinette aen. Michiel Schevelsteen had den rechten weg misloopen en nu zag hy zich daerdoor nog wel op anderhalve ure gaens van zyne wooning verwyderd.

Wel droop het zweet hem over het aengezicht; maer hy had beloofd voor den avond aen de hoeve aen te komen en ofschoon het thans reeds nacht was, toch zou hy zyne belofte vervullen. Op nieuw vatte hy moed. Onderweg had hy zynen hazelaren stok laten vallen en niet meer teruggevonden; nu brak hy een tak van eenen braemstruik, die in het bosch terzyde van den weg groeide, en half op zyne, reeds wegzinkende krachten rekenende, half door de ligging der plaets waer hy zich thans bevond geleid, zette hy zynen weg voort. Meer dan twee uren zocht hy te vergeefs rond en toen hy eindelyk het doel zyner reis dacht te hebben bereikt, zag hy zich echter nogmaels te leur gesteld. Het was naer de hoeve, naer Hoylaert dat hy zich wilde begeven, daerom had hy zich op weg gezet en nu bevond hy zich in het gehucht Grande Épinette. Nog altoos scheidde hem dezelfde afstand van zyne kinderen, en de grysaerd kon nu van vermoeidheid niet meer verder. De krachten hadden hem begeven. En toch wilde hy het nog beproeven voort te stappen, maer zyne beenen weigerden hem thans den afgeeischten dienst. Rond hem was alles stikdonker; elk oogenblik botste hy tegen de boomen aen of viel hy over het lage schaerhout; zyne kleederen druipten van het nat. Reeds menigmael was hy onderweg ten gronde gevallen, zoo lang reeds had hy te vergeefs den rechten weg gezocht dat hem eindelyk het gedacht op kwam dat het misschien niet al te verstandig gehandeld was met zulk een akelig weder nog willen voort te stappen en geraedzamer in het gehucht eene schuilplaets voor den nacht op te zoeken. Toch strompelde hy met behulp des braemstoks waerop hy leunde, nog eenige schreden verder. Daer ontwaerde hy nu eensklaps een openstaende wagenhuis, dat aen eene hoeve paelde. Meer had hy niet noodig, dadelyk trad hy het binnen en legde er zich te rusten.

Ofschoon ten uiterste afgemat, toch was het den armen grysaerd niet mogelyk spoedig in te slapen. Zyne kinderen, Lambrecht, de hoeve, advokaet De Munck, de toegeknoopte rok, dit alles dwarrelde hem verward door het hoofd en, wanneer de vermoeidheid hem eindelyk dwong de oogen te sluiten, dan ook nog vond hy de rust niet, dan nog danste hem dit alles veel akeliger, veel schrikkelyker door den geest.

Zoo kwam de ochtend.

Eensklaps in zynen slaep gestoord, schoot hy angstig wakker, wreef zich herhaelde malen de handen over de oogen, en wat hy toen ontwaerde, kwam hem zoo schrikkelyk voor, dat eene pynlyke zenuwachtige trilling hem als een kind deed beven en het hem toe scheen als of op dien stond,

[p. 181]

de grond onder zyne voeten wegzonk. Voor hem stonden twee gewapende diefleiders, die hem, barsch en ruw als het diefleiders hoeft, dwongen van den bussel stroo, waerop hy zoo onrustig den nacht had doorgebracht, op te staen.

De brave ouderling had niemand leed gedaen, dit gevoelde hy; zyn geweten had hem niets te verwyten, en toch moest hy, als een afschuwelyke boosdoener, de twee gehate dieflyders volgen. In plaets van zyne kinderen te kunnen omhelzen, zoo als hy het uit het diepst zyns herte had gewenscht, zag hy zich terug naer de hoofdstad geleiden. Thans zou hy in geen wagenhuis den nacht meer moeten doorbrengen; de gevangenis der kleine Karmelieten werd hem tydelyk, zonder dat hy wist waerom, tot verblyf gegeven.

VI.

Tegenover de kerk van Hoylaert bevindt zich eene herberg, voor uithangbord voerende, een omgekeerden biekorf, waerover zich iemand wat al te diep schynt gebukt te hebben; althans zoo men dit mag veronderstellen, door een paer beenen, die aen een mensch schynen toe te hooren en die even als twee scheepsmasten, ofschoon niet zoo steil - een weinig meer vlottend - in de hoogte steken. Menige nieuwsgierige voorbyganger, zou voorzeker niet kunnen raden, wat dit geheimzinnig uithangbord moet bedieden, zoo niet de slimme schilder, onder zyn meesterstuk, er de oplossing had van gegeven. Daer wy gedwongen zyn den lezer de herberg binnen te leiden en hy voorzeker de plaetsen verlangt te kennen, vooraleer hy die bezoekt, zullen wy hem ook vooraf toevertrouwen met wat naem de dorps-Rubens zyn meesterstuk heeft gedoopt. Rond den biekorf, in roode gothische letteren op een vergulden band, leest men:

In den Zoeten Inval, herberg.

Omtrent op de zelfde uer dat Michiel Schevelsteen, als een booswicht tusschen de twee diefleiders, Brussel werd binnengebracht, hadden zich velen der byzonderste pachters van Hoylaert in voormelde herberg vergaderd. Eenigen hadden plaets gevat aen tafels en hielden zich bezig met een glas bier of snaps te ledigen; anderen stonden, te midden der kamer, zich aen de groote stoof te warmen; want ofschoon de maend April ten einde liep, toch was het weder guer en killig. Wat de boeren zich onderling vertelden, weten wy niet; maer telkenmale dat de straetdeur geopend werd, keerden byna allen het hoofd nieuwsgierig heen, alsof zy iemand verwachten die hun iets byzonder gewichtigs had mede te deelen.

Reeds een geruimen tyd was er verloopen, zonder dat iets het raedselwoord hunner handelwyze was komen oplossen, toen de deur zich op nieuw opende en een zestal boeren gelyktydig de herberg binnentraden.

- Ha! ha! eindelyk zyn zy daer, - zegde nu een der persoonen die zich rond de stoof bevonden.

- Van wie spreekt gy, Peer Lambrechts? - vroeg een der nieuwingetredenen, terwyl hy den weerd teeken deed hem een glas bier te brengen.

- Van u, Giede Stockmans, van niemand anders, - antwoordde de eerste spreker; - wy hebben u reeds lang gewacht; zeg eens zyt gy nu gisteren naer Brussel geweest?

- Ja, ja, wy zyn er geweest, - zegde Giede Stockmans - en wy komen nu eerst van de reis terug.

- Hoe? gy zyt er allen geweest? Hendrik Baetes, Karel Wagemakers, Tiste Raeymakers...

- Allen, allen - sprak Giede tot zynen ondervrager.

- Welnu? - hernam deze.

- Welnu! - herhaelde Giede.

- Was er veel volk?

- Niemand dan wy, - antwoordde Giede.

- En de toegeknoopte rok? - voegde Tiste Raeymakers erby.

- Die is niet van het dorp, - merkte Giede schokschouderend aen.

Er heerschte nu eene poos stilte; velen der boeren wisten echter zich haer goed ten nutte te maken, want het meestendeel hunner keken eens eventjes in hunne glazen, waerna zy den weerd uit den Zoeten Inval, verzochten die op nieuw te vullen. Terwyl deze zich hier mede bezig hield, zegde een der boeren die zich rond de stoof bevonden.

- Zie, vrienden, ik moet het u bekennen, ik ben waerlyk te vreden dat de hoeve van Michiel niet verkocht is geworden.

- Hoe! wat weet gy ervan? - vroeg Karel Wagemakers.

- Wat ik ervan weet? - zegde hy die de stilte onderbroken had, - wat ik ervan weet? niets, maer daer er niemand buiten u gezessen zich bevond, en...

- En, de toegeknoopte rok, - voegde Tiste Raeymakers erby.

- Ha! gy hebt gelyk... maer toch wil ik hopen...

- Hopen, dat moogt ge, maer bevestigen, dat is heel wat anders, vriend - liet Tiste, den vorigen spreker in de reden vallende, er op volgen.

- Dan is de hoeve verkocht? - vroeg Peer Lambrechts eenigszins verwonderd.

- Ja... neen... misschien... ik weet niet, - stamelde Raeymakers.

- Welaen, verklaer u.

- Ik weet niet wat ervan te denken, ik versta er my om den drommel niet aen.

- Nogthans, zyt gy er tegenwoordig geweest!

- En toch!...

- Maer, lieve hemel! indien gy het niet weet, hoe zullen wy het dan ook weten?

- De som waervoor de hoeve toegewezen werd, is zoo gering.

- Hoeveel!

- Raed eens.

- Nu, nu, zeg slechts voor hoeveel!

- Een spotprys, voor den inzet; niemand onzer wilde bieden, de toegeknoopte rok verzekerde ons dat zy volstrekt niet zou toegewezen worden.

- Hoeveel? hoeveel? - schreeuwden nu vier of vyf boeren te gelyk.

- Voor negen duizend franks.

- Onmogelyk! dit is omtrent de heft der weerde, - merkte Peer Lambrechts verwonderd aen.

- Nogthans is het waerheid, - antwoordde Raeymakers.

- Dus heeft de toegeknoopte rok?...

- Ik weet het niet.

- Maer weet gy dan niet wat er gebeurd is?

- Ja wel maer alles schynt my zoo zonderling... de toegeknoopte rok noemde zyn naem niet en na de verkooping zegde hy den rechter iets in het oor... misschien is het een zaekgelastigde van Michiel.

[p. 182]

- Een zaekgelastigde van Michiel, - deed Giede Stockmans dubbend met het hoofd schuddende, - neen, neen, de toegeknoopte rok is slechts een lage gelukzoeker.

Wederom hervielen de boeren voor eenige stonden in sprakeloosheid, daer de woorden van Giele allen tot nadenken hadden gebracht; doch weldra verbrak een hunner die stilte en zegde:

- Ik ben benieuwd om te weten hoe hier de zaken zullen afloopen?

- Dan wordt de huisraed van Michiel toch ook verkocht? - vroeg Hendrik Baetes.

- Binnen eene uer, - antwoordde een der landlieden.

Nog eene wyle bleven de boeren onder elkander, over die zonderlinge gebeurtenis, waeraen zy niet goed wys konden worden, twisten, en allen verklaerden volmondig dat zy niets van de aengeslagen goederen huns dorpsgenoots zouden begeeren. Slechts toen, wanneer het uer sloeg, waerop de aengekondigde verkooping aenvang zou nemen, verlieten de boeren de herberg den Zoeten Inval. Allen begaven zich naer de hoeve van Michiel Schevelsteen, waer de deurwaerder en de veldwachter reeds op hen wachtten, ten einde de aengezegde veiling te beginnen.

De dag liep ten einde en het weder scheen eenigszins opgeklaerd; want de maen stond nu helder te midden der hooge hemelbaen te glansen en goot haer rustig licht als een milddadigen balsem over de velden. De stralen der bleeke nachtgodinne drongen ook even door de naekte takken der overgeblevene gedeelten van het eeuwenoude Sonieënbosch en leende die eenzame streek voorwaer een zoo tooverachtig voorkomen dat het woud met al wat het omringde, op dien stond levenloos zou hebben geschenen, had niet van tyd tot tyd de nog steeds voortheerschende wind grimmig tusschen de naekte boomtakken gefloten en leven te midden dier akelige stilte komen verkonden. Binnen in het woud, op eenen afgehakten elzenboom, zaten twee jonge vrouwen; hunne hoofden helden treurig voorover op de borst en op hun beenig gelaed lag weemoed en droefheid gespreid. Een groote doghond met gele stekelige huid lag met het hoofd op den schoot der jongste te rusten; van tyd tot tyd, by korte tusschenpoozen, verhief hy stiljankend den snuit en likte dan, zoo vriendelyk met de tong, de wangen der vrouw, dat het zichtbaer was, dat hy daermede hunne streelingen wilde afsmeeken; doch Goele of Barbara - want zy waren het toch - schenen de tegenwoordigheid van den getrouwen Turk niet op te merken. De droefheid die hunne diep gefolterde herten overstelpte, liet hen niet toe die vriendelyke deelneming, die het arme dier betoonde, gade te slaen. Zy waren op dien oogenblik als onbewust van al hetgeen in hunne tegenwoordigheid voorviel; want, ofschoon zy met den geest wakende waren, toch hoorden of zagen zy niet; hunne gedachten dwaelden te verre van die eenzame streek. Op den grond, nevens de maegden, zat Hans, die met het hoofd op het lyf van Turk, luid op te snorken lag. Zoo de kleine verkenshoeder zich van tyd tot tyd niet bewogen had, zou men byna hebben gedacht dat hy sliep; doch dan moest spoedig allen twyfel verdwynen, daer het zichtbaer was dat overvloedige tranen hem over de kaken rolden.

(Wordt voortgezet.)

Johan Van Rotterdam.