De Vlaamsche School. Jaargang 7

[p. 119]

De rykste der vorsten.
Den heere F. Rens.

Voordezen te Worms in de vorstlyke burg,
Daer waren vier prinsen gezeten;
Zy boogden, verhieven hun schat en hun ryk;
Elk gaf zyner pracht, zyner grootheid een blyk
En sprak zoo verwaend als vermeten:

- Myn land is zeer schoon en bekoorlyk, zoo sprak
De hertog der Saksische streken,
Men vindt er ook bergen waer 't zilver en 't goud,
In 't midden der aerde zich mildlyk ophoudt,
En nimmer dier oorden ontweken.

- O, zie myn gewesten, hernam Keulens vorst,
Zie hoe ze met rykdommen pryken!
De braeklanden rypen er 't voedzaemste graen,
En de akker met sappige druiven belaên,
En moet voor de fransche niet wyken.

Nu was het de beurt van den beijerschen prins:
Myn land praelt door kloosters en steden;
Men vindt er gewrochten van waerde en van kunst,
Ja, niemand ooit onzer bekwam schooner gunst,
Daer zyt ge, myn vrienden, beneden!

Nu trad Eberaerd, de gebaerde, vooruit,
De hertog der Zwabische volken;
- Myn land is niet ryk, is niet vruchtbaer, niet groot,
Maer 'k leef er te vreden, en rust in den schoot
Der Laten - en vrees geene dolken!

De prinsen van 't saksische en beijersche land
Alsmede de vorst van Westfalen,
Omhelsden gulhartig hun' vriend Eberaerd:
- Voorzeker ja, is uwe stand overwaerd,
Den zege hoeft gy te behalen!

(Vry naer Kernez).

L.F. David.

Aeltre, lentemaend 1861.