De Vlaamsche School. Jaargang 7

De schaepherder.
(In den smaek der ouden).

Pas is de dauw van het loover verdwenen,

En maen en sterren ter ruste gegaen,

Pas is de zonne aen de kimme verschenen,

Nauwlyks begint zy haer daeglyksche baen,

Of ginder komt reeds de schaepherder aen.

Daer komt hy aen met zyn blatende schapen,

Die hy laet weiden in kruiden en groen,

Die hy genoeglyk hun voedsel laet rapen,

En wen zyn schaepjens zich kozende voên,

Gaet hy in het boschje eene wandeling doen.

Daer gaet hy mymeren iederen morgen;

Voor zyne kudde is hy geenszins bevreeds;

Hy heeft een hond die daervoor trouw blyft zorgen,

Oh! zoo een trouw en een vriendelyk beest;

Nooit is een schaepken verloren geweest!

Met zynen staf in de hand schynt hy koning;

Over zyn schapen voert hy zyn gebied,

En hunne liefde is de zoetste belooning,

Die hy voor moeite en zorgen geniet,

En die zyn kudde zoo graeg aen hem biedt.

Ook doet hy lieflyk zyn luit wel eens klinken,

Die hy steeds zorglyk in 't veld by zich draegt,

En wen zyn schaepkens aen 't vyvernat drinken,

Zingt hy een lied dat aen Laura behaegt,

Waerin hy smachtend zyn liefdeleed klaegt.

Mag slechts een lonkje van haer hem bestralen,

Dan is hy zalig, o niets wenscht hy meer.

Zoohaest als d'avond op de aerde komt dalen,

Keert hy vernoegd naer zyn haerdstede weêr,

En vlyt ter ruste zich zorgeloos neêr.

Zoo ziet hy 't leven in vreugden verdwynen;

Rykdom of eer heeft hem nimmer bekoord,

En als het uer zal van sterven verschynen,

Vindt hy een graf in het vaderlyk oord;

Dáér duert zyn ruste nog kommerloos voort.

Herder, uw staet bied u vreugd en vermaken;

Ver van de stad smaekt gy 't ware genot!

Dat vry de wereld uw domheid blyv' laken;

Dat vry de hoogmoed uwe eenvoud bespott';

Gy leeft gerust en in vreê met uw lot!

Franz van Campen.