De Vlaamsche School. Jaargang 7

[p. 115]

Twee advokaten.
(Vervolg, zie bl. 109 dezes jaergangs.)
IV.

Een dag en een nacht waren hêengesneld sedert het vertrek van Michiel Schevelsteen naer Brussel. Sints al dien tyd had niemand op de hoeve aen rusten gedacht. Lambrecht, de twee zusters en zelfs de kleine Hans, hadden een ongerusten en akeligen nacht doorgebracht. De pachter, die stellig beloofd had vóor den avond huiswaerts te zyn, was op de hoeve nog niet teruggekeerd. Dikwyls hadden Barbara en Goele het voorhof opgewandeld, om te zien of zy hunnen ouden vader niet zouden ontwaerd hebben; meer dan eens had ook Lambrecht de hoeve reeds verlaten om den gryzen pachter langs de groote baen te gaen opzoeken; de kleine verkenshoeder had, in zyne hardhouten slaepbank knielend, menigen Vaderons gebeden voor het behoud zyns goeden meesters, terwyl allen zoo menigvuldige tranen hadden gestort, dat hunne oogen, door het overvloedig weenen, met roode randen als omzoomd waren. Maer niets had geholpen, moeite en waken, tranen en gebeden, alles was vruchteloos gebleven: de oude Michiel was op de hoeve toch niet teruggekeerd. Te midden der wooning stond de tafel gedekt, en ofschoon de spyzen van den vorigen avond daer nog onaengeroerd stonden, toch gevoelde niemand lust tot eten. De magen der aenwezigen waren wel ledig, maer er woog allen iets zwaers op het hert, iets loodzwaers dat hun den eetlust benam en aller adem pynlyk in de borst opgesloten hield.

Eensklaps weêrgalmden in de hoeve eenige schelle klanken. De twee zusters en Lambrecht blikten weemoedig naer de schouw: het uerwerk wees elf uren. Het spinnewiel stond stil en de kleine Hans, die door de vermoeijenis was ingeslapen, vong op dit oogenblik zyn eentoonig ronkend lied aen. Barbara sprong ylings recht en stapte de hoeve, met verdubbelden tred, eenige malen op en neder, waerna zy weder op den stoel, dien zy eenige stonden vroeger had verlaten, ging nederzitten. De maegd sloeg een harer handen aen haer brandend voorhoofd, terwyl hare oogen, die als vuerkolen schenen te gloeijen, even als die eener waenzinnige, rond het vertrek dwaelden.

- Ik ben ongerust, - kloeg zy met half in den gorgel versmoorde stem, - ik ben ongerust; vader had beloofd vóor den nacht terug te keeren: wie weet....

- Barbara! - snikte Goele droevig.

- Wie weet, zien wy hem nog wel ooit terug! - vervolgde de oudste der zusters.

- Zwyg, zuster, zwyg, vader zal terugkomen, gy zult het zien, - weende Goele,

- Terugkomen! wie zegt het u? O! ik heb een voorgevoel dat my toeroept, dat wy vader niet meer zullen zien. Ik voel in de borst eene yzeren klauw die my het hert aen stukken knypt en in myne ooren galmt er, sedert gisteren, eene schrikkelyke stem die my gedurig, spottend toeroept: Gy wacht uw vader te vergeefs, hy heeft de hoeve verlaten om haer nooit meer weder te zien. Uw vader is dood!...

- Dood!... - gilde Goele plotseling rechtspringende en hare zuster aen den hals vliegende, terwyl zy haer met tranen en kussen den mond zocht te stoppen, - dood!... het is niet waer Barbara! wat gy zegt, is onmogelyk!... Zuster, gy dwaelt!

- Dood!... - kreet Barbara daer zy zich uit de omhelzingen harer jongere zuster trachtte los te rukken. - Dood!... Luister, Goele! hoort gy het niet? gy hoort het ook niet waer? luister! luister! daer klinkt zy weêr de stemme!... dood! dood! dood!...

- Zwyg, zuster! zwyg! - gilde Goele nogmaels, haren betraenden blauwen oogappel zoo smeekende op hare zuster richtende dat deze plotseling en als ontzield op haren stoel nederzakte.

- Myn hert! ach!... - kreet zy scherp gillend, - myn hert! er vloeit bloed uit myn hert!

Goele kuste hare zuster zoo lang en zoo liefderyk op den mond en op de slapen dat deze weldra van hare ylhoofdigheid terugkwam en allengs het bewustzyn gansch herkreeg. Ook Lambrecht kon dit hertverscheurend tooneel niet beweegloos bywoonen; neen ook hy kon dit alles met geen onverschillig oog gade slaen. Ofschoon sints lang ouderloos, wist hy toch wat kinderliefde is; hy had een hert dat vatbaer was voor edele en zoete gewaerwordingen en wist dat kindermin de zuiverste liefdebron des Alscheppers is. Lang had hy de tranen in de oogen weêrhouden en tot zyn hert teruggestooten, om het zusterenpaer niet meer te bedroeven, en door zoete en troostende woorden getracht hune hoop heroptebeuren; maer zyne raedgevingen hoe rechtzinnig en welgemeend ook, waren niet in staet geweest Barbara's hertewonde te balsemen; toch had hy het pynlyk lyden zyner geliefde niet kunnen heelen. De kleine Hans zelf was niet beweegloos gebleven; ook had hy opgehouden met ronken en luidop biddende had hy zich meermalen in zyne hardhouten slaepbank omgedraeid. Doch alles bleef vruchteloos; alleen Goele's wegsmeltende vochtige oogappel bezat de macht om het lyden der diep gefolterde maegd te lenigen.

Er licht in de herten van twee wezens die elkander waerlyk lief hebben, eene zonderlinge aentrekkingskracht, die des menschen geest moeijelyk beseffen kan. De oogappelen, die brandende fakkelen der ziel, zyn de krachtige leiders langs waer der zielen vloeistof zich een weg baent en het eene hert in de vreugde of in het lyden, in de zoete of in de bittere gewaerwordingen van het andere doet deelen. Zoohaest uit het oog van een liefderyk wezen eene sprankel vreugde of geluk straelt, deelt het zusterhert mede in heil en vreugde, en spoedig, door eene ongekende magneetkracht aengedreven, vloeijen er uit de zieletolken van het medeminnend wezen, gloeijende sprankels, die hemelsche vreugde en liefderyk geluk verkonden. Even zoo is het ook met het lyden gelegen; want zie, niet zoodra bewatert eene traen het oog des lyders of even spoedig, byna gelyktydig, vertoont zich ook de wrange smertperel in het zusteroog

Zoo ook verging het thans met de twee kinderen van Michiel Schevelsteen. Barbara en Goele beminden elkander zoo als weinige zusters zich onderling lief hebben; ook waren de tranen der jongste zuster alleen in staet om Barbara mede te doen weenen en haer uit hare waenzinnigheid terug te roepen. Wanneer het oog weent, is het smertvergeten naby; want met de tranen daelt ook meesttyds hoop in het hert van den lyder en voor elke wonde, hoe diep die ook moge wezen, is hoop steeds heilryke balsem.

Welnu, Barbara ondervond thans die waerheid: de tranen die hare jongste zuster gestort had, waren op haer hert teruggevallen en, terwyl

[p. 116]

zy nu samen vry uitweenden, was ook hun lyden, voor éen stond, verzoet. Voor éen stond, want lang toch duerde haer weenend smertvergeten niet. Spoedig blikte Barbara rond zich heen en by den eersten oogslag die zy om zich wierp, ontwaerde zy Lambrecht, die met den hoed op het hoofd en een elsenhouten wandelstok in de hand, te midden der hoeve te wachten stond. De maegd scheen de inzichten des jongelings te begrypen; want droevig met het hoofd schuddende, sprak zy:

- Dank, Lambrecht, dank! gy zyt een goede jongen, gy geeft u veel moeite, ik weet het, maer toch het zal niet helpen.

- En waerom niet? - vroeg de knecht eenigszins streng.

- Ach! Barbara, lieve, - snikte Goele, hare zuster liefderyk omhelzende, - laet hem.... laet Lambrecht gaen, gy kunt niet weten...

- Reeds tien malen heeft hy de baen op en neder gewandeld en toch te vergeefs, - zegde Barbara zacht, terwyl hare blauwe oogappelen vochtig straelden en een mengsel van twyfel en van hoop verrieden.

- Gy kunt niet weten, zuster, - begon Goele, - misschien...

- Deze mael keer ik niet terug vooraleer ik den pachter gevonden heb, - viel haer Lambrecht in de rede, - ontmoet ik hem onderweg niet, welnu, dan volg ik slechts de baen tot Brussel, dáer toch moet ik hem vinden.

- Oh! ja, goede Lambrecht, doe dat, - zuchtte de jongste der zusters, - ik zal u daervoor zoo dankbaer liefhebben.

- Welnu, in Gods naem! - stemde Barbara toe, - wie weet, gy hebt misschien gelyk, beproef het dan nog eens.

De knecht maekte zich gereed om te vertrekken. Op dit oogenblik blafte Turk zoo geweldig op het voorhof, dat men zou hebben gedacht, dat eene bende boosdoeners de hoeve bedreigde; eenige stonden later werd de deur langs buiten geopend.

- Hemel! Jan Buts! - riep Lambrecht verwonderd en min of meer ontsteld uit.

- Zie, zie, - lachte de briefdrager, - de kleine Hans, zoo als ik u eergisteren zegde, gelykt juist onze oude pastor, even als hy des zondags het parochiesermoon doet, gewisseld en gedraeid; de jongen moet studeren, hy zal het ver brengen, pastor, wie weet, bisschop misschien; ja, wie kan dat weten?

- Brengt gy ons eenig nieuws, Jan? - vroeg Barbara, zonder op de woorden des briefdragers acht te slaen.

- Zwyg, het hagelt buiten dat het klettert, de wegen staen onder water, het is een weder om geene honden door te jagen, ik ben doornat tot op het hemd.

- Ja maer...

- Briefdrager! Zie Barbara, zie Goele, had ik het slechts eerder geweten, - vervolgde Jan Buts, zonder het angstig ongeduld der zuster te bemerken.

- Brengt gy ons een brief, Jan? - vroeg Lambrecht, den postbediende het woord afnemende.

- Gy hebt gelyk, ik dacht er niet aen, waer zyn toch myne zinnen, - antwoordde Buts, spoedig in zyne zwarte lederen tesch rondzoekende, - uit Brussel, dáer.

De twee zusters schoten onverwyld toe; met haest wierp Barbara eenen blik op het schrift en even spoedig riep zy:

- De hemel zy gedankt! het is een brief van vader.

Jan Buts wenschte allen een goeden dag en terwyl Goele den kleinen Hans dankbaer aen het hert drukte, ontvouwde Barbara het schrift. Luid op las zy:

Brussel, 15 meert 18...

Goede kinderen,

Eenigen tyd zal er moeten verloopen, vooraleer ik by u zal kunnen terugkeeren: de goede uitslag onzer zaken hangt er van af. De advokaet heeft my verzekerd dat alles op zyn best zal gaen en dat het recht voor ons is. Lambrecht, beste vriend, aen u vertrouw ik de hoeve en de kinderen, zorg voor hun behoud en welzyn. Gy zyt een goede jongen, ik betrouw my op u als op myn toekomenden zoon. Zoo iemand my spreken moest, ik verblyf thans in de herberg het Wit Peerd, Vincketstraet. Vaerwel.

Uw goede vader,

Michiel Schevelsteen.

- De advokaet... het recht... dus heeft vader zich in een rechtsgeding gewikkeld... - morde Barbara binnen's monds en droevig met het hoofd schuddende.

- De hemel zy gedankt, vader is te Brussel, er is hem dan geen ongeluk overkomen! - zegde Goele, terwyl vreugdetranen harer oogen ontsprongen.

- Ik weet niet, - sprak de oudere zuster, dubbend en met doffe stem, - een akelig voorgvoel zegt my dat nieuwe ongelukken ons nogmaels staen te wachten.

Gedurende eenige stonden heerschte er in de hoeve eene doodsche stilte. Niemand sprak een woord, want droevige gedachten hielden aller mond en hert gesloten, en zichtbaer was het, dat de brief des pachters, ofschoon hy allen had verblyd, daer men hem nu behouden wist, hen toch pynlyk had getroffen.

Eindelyk richtte Lambrecht zich op en zegde:

- Ik ga naer Brussel, ik wil den pachter spreken en hem raden van dit rechtsgeding af te zien.

Weinig later stapte hy met verhaesten tred over de baen die naer de hoofdstad geleid.

Tegen den avond was hy van zyn bezoek reeds terug gekeerd; hy had den pachter gesproken en uit dezes mond breedvoerig vernomen, wat hy in korte woorden in zynen brief des morgends aen zyne kinderen had medegedeeld. Van het rechtsgeding wilde hy echter niet afzien, daer de advokaet hem van den goeden uitslag had verzekerd.

Johan Van Rotterdam.

(Wordt voortgezet).