De Vlaamsche School. Jaargang 7

Wat is ons leven?
By het afsterven myner zuster.

Wat is ons leven? - Slechts een droom vol bitterheid;

Een zee waer 't immer stormt, die elk moet overvaren,
De levensboot zwalpt voort op de ongestuimige baren,

Slechts enklen volgen 't licht dat in de haven leidt!

't Is eene woesteny die wy doorreizen moeten,

Een lange en stroeve baen naer een gelukkig oord,
Wy wyken vaek van 't pad en dwalen moedloos voort,

Tot dat de dood al onzen kommer komt verzoeten.

Dan keert het stof tot 't stof; de ziel vliegt op tot God:

Wel hem! Die zich op de aerd naer Jezus woord blyft rigten;
Doch wee d'onzaelge die durft spotten met zyn pligten!

Hy vreeze in 't stervensuer voor zyn toekomend lot.

Maer zy, zy schrikte niet, haer deed de dood niet beven;

Want als de lieve bloem die met de lente ontlook
En stil verwelkte en stierf, zoo schuldloos was zy ook;

Want goed doen was haer lust, en deugdzaem was haer leven.

Vol hoop sloeg zy den blik naer de overzy van 't graf;

Dáér zocht haer ziele troost; daer was al haer begeeren;
Gewis zy kwam niet weêr, zoo God haer weêr liet keeren,

Want nietig was de vreugd die haer het leven gaf.

Haer boeijen zyn geslecht, wat hoeven wy te weenen?

Och! 't afscheid valt zoo zwaer voor elk beminnend hert,
Toch eens, in hooger sfeer, zal God ons weêr hereenen,

Dáér woonen liefde en rust, - op de aerde niets dan smert.

J.S.