De Vlaamsche School. Jaargang 7

Uit uren die men niet vergeet.
Aen.....

Ons klein Fideeltjen is gestorven,

Ik ben er droevig om geweest;

En kon den ganschen nacht niet slapen

By 't denken aen dit arme beest.

Want hy was toch zoo levenslustig,

Zoo lief, dat iedereen hem riep;

Wanneer hy keffend, vrolik springend,

Om mêe te gaen de straet op liep.

My dunkt, 'k zie nog zyn steertjen kwispelen,

Van vreugde toen gy binnenkwaemt;

Hy kon zoo lief een pootjen geven,

Als gy op uwen schoot hem naemt.

Gy hadt hem lief; - ik was gelukkig;

Ach, weet ge nog hoe meengen keer,

'k Hem voorbedacht met u deed loopen, -

Want later haelde ik hem dan weêr.

En weet ge nog dat ik ook dikwyls,

Wen gy hem in uwe armen hadt,

Hem streelen woû, zoo 't scheen, - maer haestig

Uw handjen zachtjes had gevat?

En dat ik zei dan: - myne lieve, -

Terwyl ik u in de oogen zag;

En gy naer 't hondje scheent te buigen

Me aenschouwend met uw zoetsten lach?

O 'k had zoo veel herinneringen,

Wanneer ik speelde met Fideel,

Op 't bankje waer gy hebt gezeten,

In 't lommerijke tuinpriëel.

Daer naest heb ik zyn graf doen delven,

En plant daerop een roozelaer;

Wy mogen 't beestje niet vergeten:

't Was zoo getrouw, zoo lief, niet waer?

C. Verhulst.