De Vlaamsche School. Jaargang 7


Het oudste kind. Zyn oog schoot weêr vol tranen, Wanneer hy de handjens nam Der moederlooze kindren, En van de begrafenis kwam. Toen sprak het elfjarig meisjen: Och ween niet vader, ik weet Zoo wèl van alle dingen Hoe dat het moeder deed. Zy ging het lampken ontsteken, En blies het houtvuer op; En aen vaders zondags-kleeding Naeide zy een' nieuwen knop.
[pagina 80]
Ze ontkleedde dan haer broêrken, En leerde 't zyne avondbeê, Des andrendags was 't zondag, Zy leidde 't ter kerke meê. Zy deed haer geblonken schoentjens, En haer moeders mantel aen; Die sleepte vóór haer voetjens, Toen ze over den drempel woû gaen! Wel lachten op straet die kindren, Maer zy was zoo welgezind; Want vader prees haer en zeide: Gy zyt een heel braef kind. Rosalie Loveling. Nevele, 20 april 1861.