De traen.
Als Vriendschap en Liefde 't gevoel onzer ziele komt wekken,
Als Waerheid voor 't lonkend en lodderig oog schynt te staen,
Dan worden wy soms door de lipjes en lachjes bedrogen,
Want 't zekerste teeken van medegevoel is de traen.
Te vaek is het lachjen een list van de snoodste vermomming,
Uit baetzucht of vrees, of uit afkeer en boosheid ontstaen;
My roert slechts een zucht, wyl de zielwederspiegelende oogen
Een poos zich verduistren door 't zilverig vocht van den traen.
De milde Liefdadigheid voor een' ellendigen broeder,
Verkondigt het aenzyn der ziele van wreedheîd ontdaen;
En 't hart, waer die deugd zich onthoudt, zal door deernis versmilten,
Als teedere was, en vergieten een zaligen traen.
Wen hy, die gedoemd is op eenige planken te zeilen,
Door huilende stormen te slingeren op d'Ocëaen,
Zich over de kolken, als over zyn grafkuil ziet hangen,
Dan dropt in de buldrende golven een angstige traen.
De krygsman trotst moedig en woedend de doodende wonden,
En worstelt om nietige lauwren op d'eervolle baen;
Maer, nauw ligt het wapen ter rust, of hy drukt zynen vyand
In de armen, en baedt elke smartende wond met een traen.
En keert hy, met fierheid in 't harte, dan weêr tot zyn gade,
Verlatend zyn speer, nog met bloedige verwen belaên,
O dan is zyn moeite vergolden, wen hy, haer omhelzend,
Vervoerd van haer wimpers mag kussen een vreugdigen traen.
O zoet en bekoorlyk tooneel myner jeugdige jaren,
Waer Liefde, de dagen, als ryzende dauw deed vergaen!
'k Verliet u onwillig, ik treurde en beschouwde uw verdwynen,
Met starende blikken, bevochtigd door menigen traen.
Thans kan ik niet meer aen myne zoete Maria hernieuwen
De teere beloft' haer zoo minzaem en hartlyk gedaen;
Nog draeg ik met liefde den zaligen stond in 't geheugen,
Wanneer zy die loonde met eenen gevoelvollen traen.
Ofschoon aen een ander verbonden, toch wensch ik haer zegen,
En schouw nog eerbiedig haer naem en haer beeldtenis aen;
Ja, zuchtend begeef ik, wat ik eens als 't myne beschouwde,
En al hare valschheid vergeef ik haer met eenen traen.
Gy, vrienden myns harten, wanneer ik u eens zal verlaten,
(En dit is de hoop my het diepst in de ziele gegaen,)
Zoo wy dan, op aerde, nog eenmael elkander ontmoeten,
O dat het toch zy met een handdruk, een kus en een traen.
Wanneer myne ziele voor immer der aerd zal ontzwingen
En de aeklige kuil zal verzwelgen myn stoflyk bestaen,
Wanneer gy het graf waer myne assche verteert, soms voorby gaet,
Och vrienden, besproeit ze dan toch met een enkelen traen.
Geen pralende marmer bedekke myn leed en ellende;
Hy ryze met fierheid voor kinderen van troschheid en waen;
De Faem noch de Dichter bazuine myn naem in de wereld,
Neen, - al wat ik smeekend u vraeg - is een biddende traen.
Naer Lord Byron.
Antwerpen, december 1860.
|
|
Auteursrechtvrij