Reisherinneringen.
Een paer jaren geleden, deed ik een omreisje in het schilderachtige Zwitserland. Na al de merkweerdigheden des lands te hebben bezigtigd, wilde ik ook het Zwarte Woud bezoeken alsmede de plaets waeraen de volksoverlevering den naem van Helsche Vallei gegeven heeft, en waermede dan ook, in der waerheid, eenige helsche legenden in verband staen.
Ik was welhaest reisvaerdig, doorkruiste het Zwarte Woud en verbleef inderdaed byna eene gansche uer in de Helsche Vallei. Ik zeg inderdaed, dewyl ik er aen houd, niet gelyk gesteld te worden aen Victor Hugo, Alexander Dumas, Jules Janin en zoovele andere fransche touristen, welke alles à vol d'oiseau beschouwen en dan eene reisbeschryving in extenso leveren over zaken die ze in het geheel niet of wel slechts ten halve hebben gezien.
En nu? - Ja, 't is welligt eigenbaetzuchtig van my - nu denk ik den lezeren en vooral de lezeressen der Vlaemsche School geen ondienst te doen met hier eenige bladen uit myne portefeuille mede te deelen.
By het verlaten van Freiburg, waer ik my destyds bevond, moest ik zoo als eene volksspreuk zegt, ‘langs den hemel gaen om in de hel te komen.’ En inderdaed, tusschen die stad en de Helsche Vallei, ligt een uitgestrekt en allerfraeist plein, dat u schynt toe te lagchen; ook werd het om zyne schoone ligging het ‘Paradys’ genoemd. Van het noorden tot het zuiden is het met eene menigte van boomryke heuveltjes omzoomd.
Na een drytal lieve dorpjes, waervan ik verwaerloosd heb de namen op te teekenen, te zyn doorgetrokken, wordt de weg allengs smaller tusschen de rotsen, waerover men van op het kasteel Falkenstein, een hoogst bekoorlyk gezigt heeft, en welhaest komt men in de Helsche Vallei.
Het opzigt is allerdichterlyks; men verbeelde zich eene zacht murmelende beek van helder water. Daerneven loopt een gemakkelyke weg, of wel er zyn vruchtbare weiden met duizende bloemen bezaeid en waer men talryke kudden ziet grazen. Van den anderen kant zyn de heuvelen, welkers toppen begroeid zyn met eeuwenoude dennen bosschen. Met een woord, deze vallei waervan wy eene plaet mededeelen, verdient veeleer het verblyf der engelen dan dat der duivelen te zyn.
Ook het Zwarte Woud levert, niettegenstaende zyn schrikwekkenden naem, en de weinig geruststellende overleveringen van moordenaers en struikroovers, niet anders dan schoone uitzigten en bekoorlyke plaetsen op.
Jonkvrouw Miranda van Steenberghe.
Auteursrechtvrij