Op de heide.
't Was lente; de vleiende stralen der zonne
Begoochelden de aerde met leven en lust;
't Was ochtend! en ginds, langs de murmlende bronne,
Zat Leendert, de schaper, bij kudde en schalmei,
Zijn ziele te streelen; en keuvelde en koosde,
Met zich zelven zoo zoet en zoo zacht,
Dat plots er zijn wezen van bloosde.
En dan sprak hij, zichtbaer blijde,
De oogen naer den dorpe heên:
‘Ja, u die 'k mijn herte wijdde,
Veva, 'k zal het nooit gelooven
Dat uw oud'ren, helsch verwoed,
't Vuer der liefde zullen dooven,
Voor uw Leendert, uw beminden!
Heilig was ons beider 't woord,
Dat we ons onder de oude linden
Zwoeren; God, die 't heeft gehoord,
Zal ons vaderlik beschermen!
En keert eens het noodlot om,
Ben ik eenmael in uwe armen,
Dierbare, eens uw bruidegom -
ô Wat wil ik meer dan vragen?
Godes zegen jaer bij jaer,
En zoo slijten we onze dagen
Eindloos zalig bij malkaer.’
En 't windeken lispelt met zilveren aêm
Op 't jonge gebladert van brem en van braem;
En duizende gorgelkens neuriën weêr,
Heur liefjen het liedjen der minne ter eer.
‘Hoor het alles maer van liefde
Murmlen op dees grauwe hei;
't Leed dat in den winter griefde,
Is vervloden voor den mei.
Ziet dat glanzig schaepken ginder
Hupplen, en zoo dartlend blij
Als een uitgelaten vlinder;
Maer, geen wonder, aen zijn zij
Staen er die hem stil bekoren,
Minlik - streelend met hun wol:
Wat al zoets is dij beschoren,
Schaepken, 't hert van liefde vol!
Alles spreekt van lust en leven
In de ontwaekte voortijdsuer;
Alles, jong en oud om 't even,
Voelt heur koestring lief en puer.
Ja, mij óok, mij overademt
Thans een geur onzeglik zoet;
Want, dáer woont ze, die me omvademt
Door heur liefde. Veva groet
Me elken dag zoo lievend tegen,
Ginder uit het kloosterhof;
Stond hij of de dood hem trof.
| |
En 't windeken lispelt met zilveren aêm
Op 't jonge gebladert van brem en van braem,
En duizende gorgelkens neuriën weêr,
Hun liefjen het liedjen der minne ter eer.
‘Wat toch lig ik hier te droomen
Naest het zilver dezer bron
Waer ze eens by heur Leendert komen
Mocht? Ach myne wellustzon
Met heure engelen genuchten
Heeft lang uitgeschenen reeds:
Eene zwarte wolk van zuchten
Doomde treurend neêr vol leeds?
Wat toch lig ik mij te dweepen,
Immers kwijnt en steft ze weg,
Als een bloemken dood geknepen
Door den angelier der heg;
Wáerom toch, wreedaerdige ouders,
Met een ijzeren wicht de schouders;
Wáerom zit ze, bang en bloô,
In heur kamerlijn te klagen,
Afgepijnd door wraekgetier?
Is 't omdat ze, in blijder dagen,
D' armen schaper Leendert, hier
Met een minnend oog belonkte;
Dáerom, dat ge, wild vervoerd,
Wijl u 't hert van toorn ontvonkte,
Haer, ô schand! vernieling zwoert?
Ach, mijn God! zal 't dan gebeuren,
'T lijdend meisjen, wreed en laf,
Door een teering heên te sleuren
Naer het somber, kille graf?
'Twoord blijft in de keel gestikt;
Eene siddring grijpt zijn lenden,
Daer hij ijst en zucht en snikt.
En 't windeken lispelt met zilveren aêm
Op 't jonge gebladert van brem en van braem;
En duizende gorgelkens neuriën wêer,
Hun liefjen het liedjen der minne ter eer.
En daer drijft hij zijne kudde
Weder heimwaerts, stil en droef;
't Is of angst zijn boezem schudde,
Als hij op de Kloosterhoef
Hêenstaert met vertwijflelde oogen...
Maer, wat komt uit gindscher vert,
Zoo verhaestend aengevlogen?
Banger slaet des schapers hert;
En daer dwaelt zyn geest in 't ronde,
Nachtlik zwart is 't waer hij blikt,
En daer zinkt hy op den gronde,
Door een droomzicht afgeschrikt...
Ziet! 't zijn reien mans en vrouwen,
Die, met hun pastoor vooraen,
Biddend zich de handen vouwen
En dáer, in de hoeve gaen.
En, nauw zijn ze in 't wederkeeren,
't Hert van weedom overstelpt,
Op den drempel van des Heeren
Woon, dan komt een bode: ‘helpt’
Zucht hij: ‘Veva door uw beden,
Want heur levensbaen is om!’
't Klokjen tampt voor de overleden
Lijderesse 't droevig: kom.
En 't windeken lispelt met zilveren aêm
Op 't jonge gebladert van brem en van braem;
En duizende gorgelkens neuriën weêr,
Hun liefjen het liedjen der minne ter eer.
't Was nu avond. - Zóo een avend
Zag de meimaend zelden weêr;
Zachtkens wuivend, streelend lavend
Viel een koele scheemring neêr,
Die de bloemen en de planten
Uit hun laetste zwachtel plooit,
En een geurstof t' allen kanten
Vol van weelde henenstrooit.
En daer ginder, digt by 't hekken
De arme Leendert. Tranen lekken
Van zijn wangen neder. Ach!
In zijn neêrgeslagen herte,
Door het noodlot wreed geraekt,
Woelt een duldelooze smerte,
Die hem schier onzinnig maekt.
En nu vangt hij aen te kreunen,
Dat zijn bittere jammerklacht
Aeklig door de hei blijft dreunen,
Heel den avond, heel den nacht...
En zoo wordt het weder uchtend;
En nog schijnt het dat hij daer,
Om zijn dierbre Veva zuchtend,
Angstig ligt te mijmren; maer...
Wis verhoorde God zijn beden,
En vergold hem duizendvoud
't Droef verlies in 't zalig Eden:
Leendert lag daer dood en koud!
En altijd nog lispelt met zilveren aêm
Het windjen op 't loover van brem en van braem;
En duizende gorgelkens neuriën voort,
Het liedjen der min dat hun liefjens bekoort.
|
|
Auteursrechtvrij