De Vlaamsche School. Jaargang 7

De mynwerker.⁽¹⁾

Wyze: Le Mineur.

Ik, arme slaef der myn, gewoon uit de aerd te wroeten
Met onbezweken vlyt, den dieren kolenschat,
Ken nauw het heerlyk licht, welk 't leven komt verzoeten;
De lamp is myne zon, op gloed noch glansen prat.
Als 't uer van rusten met den Zondag is geslagen,
Klim ik naer boven uit, bewonder 't luchtblauw weêr,
En vind in 't vaderheil het zoetste welbehagen
Ziedaer, ziedaer hoe ik den goeden God vereer.

Als ik maer al myn sweet en zwoegen zie beloonen,
Als maer myn talryk kroost met liefde my betaelt,
En ik éen dag der week mag by hun moeder woonen,
'k Vervloek myn graf dan niet, waer 't licht niet binnen straelt.
Wat glans, wat rykdom zoû 'k van anderen benyden?
Ik leef gerust en stil, en heb geen wenschen meer.
'k Hoop op een toekomst vol van zaligend verblyden:
Ziedaer, ziedaer hoe ik den goeden God vereer.

(1) Volksliederen, door Frans de Potter. Boekdr.: G. Van Melle, Gent 1861.

[p. 37]

 

Maer stil... Wat bange schreeuw weêrklinkt in dees gewelven?

 

Ter hulp! gezellen, hulp! een myner in den nood...

 

De muren storten in, zy zullen hem bedelven...

 

Durft niemand voor den vriend trotseren schrik en dood?

 

't Is schand hier te aerzelen, lafhertig is 't, te vlieden;

 

De handen uit de mouw, gevloekt wie 't aenzicht keer.

 

God dank! dat ik een mensch een reddend hand mocht bieden:

 

Ziedaer, ziedaer hoe ik den goeden God vereer!