|
| |
Byron.
Fragment.
I.
Woest als de zang des oceaens, als 't klotsen
Der golven, door den nachtwind, op de rotsen,
Dus is dyn lied, o groote bard;
Het schetst de martling van dyn hert,
Het meet de engdte der ontgoochelingen,
Die dyne onstuimge, sombre ziel omringen,
Ten prooi aen de yselykste smert.
Niets biedt nog lust aen dyn gebroken leven:
Een liefdeblik kan di geen troost meer geven,
Noch 't streelend woord van vrouw of kind;
Want alles, wat du hebs bemind,
Is dy een beeld van twyfel en ontzieling;
Terwyl het koud geraemte der vernieling,
Dy, offerlam, zoo wreed verslindt.
| |
II.
'T is by den nacht; hy zweeft op 't graf der baren,
En staet de kust die wegsterft aentestaren,
Gewikkeld in de mantelplooi;
Aen wroeging is dat hert te prooi,
En toch geen traen, die opwelt in zyne oogen;
Eilaes! voor hem is alles schyn en logen;
Hy is reeds oud in 's levens bloei!
Waer dwaelt hy heen? - zou hy het zelve weten?
Thans door den wind op 't vaertuig voortgesmeten,
Heeft hy een laetst - ‘vaerwel’ gezegd
Aen vrouw en kind - verbroken echt -
Een laetst vaerwel, uit 't twyflend hooploos herte
Steeds met zich zelf in stryd, terwyl de smerte
'T in breede wonden open legt.
| |
III.
Het stormt; - de donder dreunt, - de wolken jagen,
De zee is woest en wild als de onwêersvlagen;
Het is alsof de schepping treurt,
En alles in het donker kleurt:
| |
| |
Een rouwkreet galmt langs Missolonghi's straten,
En 't volk roept huilend: - ‘hy gaet ons verlaten!
De groote man wordt ons ontscheurt!’ -
Ja, Grieken, weent, het heldenzweerd ligt neder;
Uw edle redder ligt het hoofd niet weder;
Hy zoo gevoelig aen uw ramp,
Viel halverwege van den kamp,
Die, slaven, uw verlossing, moest beslissen;
Gy zult uw held en wy den dichter missen:
Het grootst valt 't eerste in de onheilsklamp.
Kom, zangster, nog eens by den trotschen dichter
Waer hy op 't sterfbed zucht, de geestverlichter;
Hoe bitter is zyn laetste stond!
Alleen, alleen, op vreemden grond,
Spreekt hem de stem weêr toe zoo lang vergeten;
De stem der ziel, der liefde en van 't geweten,
Waer hy wel eens genot in vond.
Het lichaem lydt, de ziele lydt, geen wezen,
Geen medelydend oog, dat troost laet lezen,
Waekt by zyn eenzaem ledekant;
Alleen de klaegstem van het strand
Is de afscheidsgroet, 't vaerwel in 's veegen ooren;
Hy zucht, eilaes, te laet: - ‘'t is al verloren!’ -
Hy tracht wêer naer zyn vaderland.
- ‘Arm Griekenland! - myne Ada.... kind, myn leven!
Augusta.... ach! - 'k zie uwe schimmen zweven;
Twee schimmen engelachtig teêr,
Ach! uw herrinren doet my zeer;
Waerom mag ik, eilaes! u niet verbeiden!....
O welk een naekt en diep wanhopig scheiden!....
Te laet!.... ik zie u nimmer weêr.’ -
Dus zucht hy onderbroken nog, veel lydend!
Den laetsten bitteren kamp des levens strydend...
De fakkel dooft - de rampgenoot,
De martelaer toog met den dood
In 't veld der rust, in 't eeuwig zielenleven
Waer engelen een kroon den martlaer geven,
Die als een Byron de oogen sloot.
| |
IV.
Ik min di Byron! dyne donkre zangen
Zyn 't streelend lied waeraen myn ziel blyft hangen,
Wanneer by weder, droef en guer,
In 't eenzaem winteravonduer
De noorderwinden treurig, aklig razen,
En trillend op de vensterruiten blazen,
Terwyl ik droomend zit by 't vuer.
Rys donkre schim! kom, zweef in myne droomen!
Ik heb di lief, - want weemoedstranen stroomen,
Wanneer ik zoo veel leeds aenschouw,
O edel offer van den rouw!
Ik min di Byron! dyne donkre zangen
Zyn 't treurend lied waeraen myn ziel blyft hangen,
Schoon ook die ziel vergeten woû!
|
|
Auteursrechtvrij