sche Venus, afstamt. In den jare 1816 ondekte men op korten afstand van dit gebouw, op de helling eens heuvels, eene spelonk, welke men de grot van Freija heeft geheeten.
De ingang is zoo eng dat er slechts een enkel persoon door kan; doch naermate men dieper komt, wordt de plaets ruimer. Op een vyftigtal stappen van den inkom vindt men eene zael, en nog verder gaende komt men in eene veel grootere zael, waervan het gewelf door een soort van pyramide wordt ondersteund. Vervolgens daelt de grond eenigzins lager en men bereikt welhaest eene derde, doch ditmael rondvormige zael. In alle dry de zalen ontmoet men eene menigte dropsteenen.
Men begrypt gemakkelyk dat men die spelonk niet gaet bezigtigen dan in gezelschap van een paer geleiders met brandende fakkels voorzien, dewyl het daglicht er enkel door de opening, gedeeltelyk door planken en struiken belemmerd, en hier en daer, door eene reet, in dringt. Wanneer
de grot van freija.
de fakkels uitgedoofd zyn, ontwaert men door gansch de spelonk een groenen toon, zoodat de aenzigten der bezoekers als die van overledenen uitzien.
In de derde zael is eene zeer smalle opening die naer de eerste zalen terug voert. Langs eene andere, nog engere, dringt men in eene vierde zael door, die veel grooter en hooger is dan de andere dry, en waer de duisternis zoo dik en zwaer is, dat men by het licht der fakkel nog maer slecht alles ziet. Hier vindt men twee groote dropsteenen; een derzelve is vier meters hoog en heeft den vorm eener kolom. De grot bevat nog dry andere zalen en eene menigte gangen, doch dewyl myne geleiders my verzekerden dat ik de belangrykste gezien had, stapte ik hier langs eene ladder uit de grot.
Jonkvrouw Miranda van Steenberghe.
Auteursrechtvrij