De Vlaamsche School. Jaargang 6

Een nachtelyk avontuer te Londen.

Onder dezen titel verhaelt Karel Dickens, in het belangryke tydschrift dat hy onder den naem van Household Words (Woorden by den heerd) uitgeeft, het volgende tooneel waervan hy op zekeren nacht getuige was, naby het Workhouse⁽¹⁾ van Whitechapel.

‘Op 5 november jongstleden dwaelde ik met eenen myner vrienden toevallig in Whitechapel. 't Was een afschuwelyke sombere, vuile nacht; de regen viel by stroomen. Er zyn in deze wyk van Londen vele droeve dingen te zien en sedert jaren ken ik haer onder alle opzichten. Wy vegaten het slyk en den regen wyl wy rondslenterden en om- en heenzagen, toen wy omstreeks acht ure voor het Workhouse aengestapt kwamen.

Tegen het Workhouse, in de duistere straet, lagen vyf menschengedaenten op de modderige kasseide en onder den stortregen ineengekrompen. Zy geleken aen vyf groote mutsaerden met lompen omwonden, of liever aen vyf doode lichamen uit het graf getrokken met de hielen aen den hals gebonden - zoo zagen er die vyf voorwerpen uit waerop de regen nederplaste in het midden van den openbaren weg.

- Wat is dat? vroeg myn makker.

- Wat dat is? Denkelyk eenige arme lieden welke men de deur van het gesticht voor den neus gesloten heeft, antwoordde ik.

(1) Werkhuis van weldadigheid.

[p. 152]

Hier vertelt Dickens de inlichtingen die hy in het Workhouse verkreeg; hy vernam dat deze vrouwen enkel aen de deur waren omdat het huis te vol was.

Wy naderden het verscheurde voddenpak dat het digtste by de deur lag en ik raekte het aen. Geene enkele beweging liet zich bespeuren, ik schudde het zachtjens. De lompen begonnen zich stilaen te bewegen en allengskens kwam een hoofd te voorschyn, - het hoofd eener jonge vrouw van dry tot vier en twintig jaer, voorzooveel ik er kon over oordeelen, ontvleescht door de ontberingen en met slyk besmeurd, maer die niet natuerlyk leelyk was.

- Zeg ons, zei ik, my vooroverbuigende, waerom gy hier ligt te slapen?

- Omdat ik niet in het Workhouse kan. Zy sprak met eene zwakke en verstomde stem, en scheen geen enkel gevoel van nieuwsgierigheid noch belang meer te hebben. Met een slaperig oog beschouwde zy den zwarten hemel en den vallenden regen, maer niet eens bezag zy my of mynen makker.

- Waert gy hier den verleden nacht?

- Ja, den ganschen nacht en ook den voorgaenden.

- Kent gy soms eene dezer vrouwen?

- Degene die nevens my ligt, ken ik, zy is reeds den verleden nacht hier geweest en zei me dat ze van 't graefschap Enex kwam. Meer weet ik niet van haer.

- En zy bracht hier den ganschen nacht door; maer gy zyt in den dag toch niet hier gebleven.

- Neen, in den dag niet.

- Waer zyt gy gedurende den dag gegaen?

- Ik heb de straten rondgeslenterd.

- Wat hebt gy geëten?

- Niets.

- Komaen, zeî ik, bedenk u. Gy zyt vermoeid en half slapend; gy weet niet wat gy zegt. Wat hebt gy heden geëten? kom, herinner u.

- Ik heb niets geëten; niets dan eenigen afval, dien ik op de markten opraepte.

- Welnu, bezie my.

Zy ontdekte haren hals dien ik spoedig bedekte.

- Indien gy eenen shilling hadt om iets te nuttiggen en slapens te betalen, zoudt gy dit dan kunnen vinden?

- Ja, dit zou ik kunnen.

- Nu, ga dan in Gods naem het eene en 't andere zoeken.

Ik stak haer het geld in de hand; zy richtte zich op en verwyderde zich. Zy bedankte my niet, bezag my niet. Zy verdween, in dien droeven nacht, op de zonderlingste wyze die ik ooit gezien heb. Ik heb vele wondere dingen gezien, maer nooit heeft iets in myn geheugen een' zoo diepen indruk gelaten als de lydende en verstomde wyze op dewelke dit wrak der ellende myn geld nam en verdween.

Ik stuerde alle vyf, de eene na de andere het woord toe. By allen was de nieuwsgierigheid, even als het belang, uitgedoofd. Allen waren verstomd en treurend. Toen ik aen de derde kwam, denk ik dat zy bemerkte dat ik en myn makker de twee laetsten met afschrik aenstaerden, die in den slaep tegeneen waren gevallen en daer als twee gebroken beelden uitgestrekt lagen. Zy zeî ons dat het, volgens hare, meening twee zusters waren. Dit waren de eenige woorden die ik van de vyf rampzalige vrouwen ontving.

Naer het engelsch door Harry Peters.