Over het huwelyk en Chamounix
door L. Veuillot.
(Vervolg, zie bl. 116, 127 dezes jaergangs.)
IV.
Hoor eens, myn beste vriend, zegde Marions vader aen Theodoor, onze dochter wil trouwen, zoo dus kunt ge uwen vriend medebrengen hoe eerder hoe heter, zelfs dezen avond zoo hy wil. Ik zie dat onze kleine fel aen 't mymeren is; zy heeft slecht geslapen, slecht ontbyt, zal slecht eten te middag. Zy verstaet en antwoordt aldus verkeerd, ze denkt aen alles uitgenomen aen hetgeen zy zegt en zonder te weten waeraen zy denkt. Het is niet liefdadig en voorzigtig haer in die wermelende onzekerheid te laten.
- Gy hebt wel gelyk, hernam Theodoor, ik zie niet graeg die jonge hoofden zoo op den hol; hun brein zit niet vast en verliest lichtelyk het evenwigt. Wacht ons dezen namiddag.
Hy ging naer Sylvester en vond hem alleen, hy stapte langzaem op en nêer in zyne kamer.
- Gy ziet er bekommerd uit, zegde Theodoor.
- Hoor eens, antwoordde Sylvester, ik zou u wel eens willen in myne plaets zien! Ik had nooit gedacht zoo te trouwen. Ik meende daertoe aengedreven te worden door een schoonen bruisschenden hartstogt, door een paer vlammende oogen eener bruine ontstoken, en die zelve eene musa zyn zou; en ik zie my nu tegenover eene kleine blonde.... Is ze niet blond?
Ik geloof dat ze blond is, zegde Theodoor, ik heb er noch niet opgelet. Ik heb altoos hooren zeggen dat de blonde de zachtste van inborst zyn.
- Ha, hernam Sylvester, dat weet niemand! maer ik had altoos eene bruine geletterde in den zin, en daer zie, het is nu eene blonde huishoudster.
- Het is toch zoo geen groot ongeval, zegde Theodoor, dat ze eene goede huishoudster is, ge moet toch op alles denken.
Na dat uwe vrouw alles geschikt en genaeid heeft, kunt gy haer nog de dichtkunde leeren.
- God beware er my voor! riep Sylvester. Ja wel, ik zal zeker zoo een diep denker moeten nemen, die Lamartine opzet, maer die toch geenen smaek heeft dan voor Demoustier?
- Ik versta u niet meer, zegde Theodoor.
- Ik versta my maer al te goed, zegde Sylvester, gy ziet de vrucht myner onbezonnen jeugd en myner slechte lezingen. Het is byzonder op myn eigen zelven dat ik ongeduldig worde. Zoudt ge nu kunnen gelooven, dat ik sinds dezen morgend bezig ben met het my te berouwen niet op het punt te zyn om eene onherstelbare gekheid aen te vangen, en dat ik het my niet kan getroosten nu blootgesteld te zyn om redelyker wyze te trouwen?
- De zaek is inderdaed aerdig.
- Ja, hernam Sylvester, ik heb myn heel leven lang met de romans gelachen, en myn verstand is er altoos vol van geweest. Niemand heeft meer den spot gedreven met de verliefden dan ik, en niemand is er belachelyker verliefd geweest dan ik. Daer, zoo als ge my hier ziet, aenbid ik een hoop ongekende en onzigtbare princessen, die daer hoven in de lucht rondbrommen, en die my een hoop schoone dingen toespreken. Luchtwezens schoon van gestalte, met zyde en goud doorwevene kleederen omhangen, en die niet gaen dan op bloemen. Des nachts staen zy in het venster eens ouden kasteels, bezien de sterren, en ook misschien zien zy uit om my te zien voorby ryden op een woedend peerd het welk te midden eens onwêers moedig draeft. Zy dwalen des morgens in het wit gekleed tusschen de boomen des wouds, zy ontbladeren vergeet-my-nietjes, zy dragen losse haren, spelen op de harp en klappen gelyk de domste boeken die ik ooit gelezen heb...
- Ja, ja, maer, riep Theodoor, myn beste Sylvester, zyt gy het wel die al die zottigheid zegt?
- Ik kan het u niet verzekeren, sprak Sylvester, neen ik ben het niet geheel en gansch, maer ik ben het toch een beetje. Het is die ik die aenhoudend ongerymde droomen voorbrengt, in byzyn van dien anderen ik die meer gezet erover verschrikt en kwaed wordt. Parbleu, ik heb er wel een dozyn gezien van die zottinnen die zich in den styl van pronkprinten kleeden en die klappen als feuilletons! Ik moge sterven zoo ik ooit, met hun te zien, eenige neiging heb gehad om my langs daer te wagen, en nu, nu ik voor goed moet verzaken aen al wat hun gelykt, nu weet ik niet welke zwakheid in myne ziel ontstaet en my terug brengt aen hunne voeten. Ik heb een kleinen leelyken duivel in het hert, die me opstookt en my zegt dat het gesprek dier ossiaensche wezens zoo aengenaem is, en hunne liefde vol oneindige zoetheid.
- Gy raeskaelt, zegde Theodoor.
- Ik twyfel er niet aen, antwoorde Sylvester, en nogthans ben ik regtzinnig.
Auteursrechtvrij