Aen den dichter der mymeringen.
Ik las uw schoone zangen.... Diep en innig
Ontroerden zy myn ziel, o jonge bard!
Een traen glom in myn oog, myn hoofd zonk neder.
In 't trillen van uw lier, zoo zacht en teder,
Verzucht de stem van een gebroken hart.
Gelyk de roos nog in haer knop besloten
Ontbladerd wordt door 't hevig stormgeloei,
Zoo werd uw vreugd verwoest, uw heil vertreden,
Ach vriend! gy hebt reeds veel en wreed geleden,
Ofschoon nog in den eersten levensbloei.
Ofschoon nog in die zegenryke dagen
Dat zoete hoop ons minzaem tegenlacht,
Zoo menig uer gesleten wordt in droomen
Van vreugde, die ons mild moet tegenstroomen,
Van zielenheil dat in de toekomst wacht.
Nog in den tyd dat groene mirthenkransen
Zich slingren om de lokken, blond en schoon;
Beminnend en bemind; maer ach! uw harte
Mocht nimmer proeven dan de wrange smarte
U schonk de liefde slechts een doornenkroon.
Het is wel droef, zoo vroeg den alsembeker
Te leegen tot den laetsten drop, niet waer?
Doch dubbel wrang zyn nog zyn bittre dronken,
Door 't hand dat hem moest weren, ingeschonken,
En zulk een slag valt lood en plettrend zwaer
Op 't minnend hart, en 't uwe, o arme dichter!
Werd diep gewond; van daer dien wanhoopskreet
Uw borst ontsnapt; 'k mogt uw geheim doordringen,
Ik dweepte lang met uwe mymeringen,
En pylde er gansch de diepte van uw leed.
Helaes! dit leed is bruisend als de baren
Des oceaens, en grenzenloos als 't blaeuw
Der hemelbogen, wen, by zomerdagen,
Geen wolken 't wydsche vergezicht vertragen,
En talloos als de droppelen van den daeuw. -
k' Begryp uw ziel, en min als gy het dwalen
In bosch en veld, in 't lieflyk avonduer,
Wanneer de zon ter westerkim gaet dalen,
En voor het laetst haer purperroode stralen
Weêrkaetsen in een zee van goud en vuer.
Wanneer het water blaeuwer schynt te wezen,
Het groene loof een bruine tint verkrygt,
En alles met een' nevel is omtogen,
De lieve bloem haer kelkjen houdt gebogen,
De gansche schepping rust, geniet en zwygt.
Wen 't juichend vog'lenkoor is ingeslapen,
Men slechts by wylen nog het kwynend lied
Des nachtegaels hoort klinken in de boomen,
En zich vermengen met 't geruisch der stroomen,
Met 't zacht gemurmel van den heldren vliet.
| |
In 't wyd verschiet verryst met stillen luister
De zilvren schyf der bleeke, kuissche maen,
Dewyl van de ooster tot de westerkimmen,
Een talloos heir van sterren zachtjes glimmen
Als diamanten aen de hemelbaen. -
Niet waer, myn vriend, in de eenzame avondstilte,
Is 't ons zoo wel wanneer 't geschokt gemoed
Tot bersten vol is, en ons smachtend harte
Byna bezwykend onder 't wigt der smarte,
Zich mag ontlasten in eenen tranenvloed?
My was natuer steeds enne lievelinge,
En de vertrouwde myner teedre ziel;
Van in myn vroegste jeugd minde ik de boomen,
De bloemen en het veld, 't geruisch der stroomen,
Doch 't innigst dan als smarte my geviel.
Want daer is van dat wee en zielelyden
Waervoor de wereld slechts een spotlach heeft,
En dat nogtans zoo naemloos fel doet bloeden,
Zoo yslyk foltren kan en niets verhoeden
Daer zelf de nacht geen stond verpoozing geeft.
En och! wat zyn zy naer, die droeve nachten
Wanneer geen slaep de gloeijende oogen sluit,
De klopping van het hoofd niet is te stillen,
De boezem hygt en al de zenuws trillen,
En niets het jagen van de polsen stuit!
Ja schriklyk zyn die trage slepende uren
Als alles om ons heen in sluimring ligt,
Wyl gy alleen zoo rustloos om blyft woelen,
Daer niets de branding van het hart kan koelen
Zoo gansch verbryzeld door der smarten wigt.
En als ge uw sponde ontvlucht by 't uchtend krieken
Daer moedloosheid geheel uw ziel vervult;
Gy 't nypend wee niet langer meer kunt smooren
En u beklaegt, voor allen troost dan hooren:
‘Niet slapen? sombre dweepster, 't is uw schuld!’
Uw schuld! uw schuld! omdat ge diep en innig
Gevoelt en denkt, en een te ruime maet
Van teêrheid u met d'adem werd geschonken,
Iets weelyks in uw bozem ligt te vonken,
By vreugd en smart uw oog in tranen staet.
Uw schuld! omdat ge als zy niet ongevoelig,
Niet koud, noch onmeedoogend zyt, niet daegt
Als strenge rechter voor de droef verdwaelde,
Wie soms één stond aen deugd of pligten faelde,
Ge uw broeder niet veroordeelt, maer beklaegt.
Uw schuld!... Doch 't zy genoeg: waerom de sluijer
Nog verder afgerukt, de wonde ontbloot?
Miskennig is het lot der eedle zielen,
Die vuig en snood voor slaverny niet knielen,
Noch veinzen kunnen, wat het hart verstoot.
Dan ach, dit droef bewustzyn valt wel smartlyk,
Wel koud op 't warme dichterlyk gemoed,
En doet ons veel, en lang en schriklyk lyden,
Ook gy, gy hebt een harden kamp te stryden
Waerby uw jonglings harte treurt en bloedt.
De mymergeest heeft uwe jeugd beschaduwd,
Bedrog en valschheid haer genot besmeurd,
Doch wat u nog het meest en 't pynlykst griefde,
Was de adderbeet der wreed miskende liefde,
Haer gift heeft zelf de toekomst zwart gekleurd.
'k Besefte dit by 't lezen uwer zangen,
Van daer de traen die aen myn oog ontviel;
In iedren toon ontsprongen aen uw snaren,
Waende ik myn eigen dweepend hart te ontwaren,
En sprak uw ziel tot myne zusterziel.
Doch vriend laet moedloosheid u niet bevangen,
Hoop en vertrouw, licht is het uer naby
Dat de eindpael uwer smarten vast zal stellen,
U zal de borst van reine vreugd nog zwellen,
Myn hart, een voorgevoelen, zegt het my!
geb. Mathilda Van Peene.
|
|
Auteursrechtvrij