De Vlaamsche School. Jaargang 6

De dooven.
Hindoesche vertelling.

Een herder bewaekte zyne kudde op eenen kleinen afstand van zyn dorp. De herder was doof. Ofschoon het reeds middag was, had hem zyne vrouw het ontbyt nog niet gebracht. Hy durfde zyne schapen niet verlaten, uit vrees van

[p. 29]

gedurende zyne afwezigheid bestolen te worden. Doch hy geeuwde van honger. Ziehier wat hy deed om zich er uit te trekken.

Een tolly was bezig met gras te snyden voor zyne koei op den boord eener nabygelegene beek. De herder snelt naer hem toe, ofschoon met misnoegen; want de lieden die het bedryf uitvoeren van grassnyder alhoewel zy gelast zyn het goed der anderen te bewaken, zyn meerendeels, groote dieven. Hy verzoekt hem over zyne schapen een oog te werpen terwyl hy gaet ontbyten, en belooft hem by zyne terugkomst eene goede belooning.

De man, die niet min doof was dan de herder, antwoordde op eenen vertoornden toon: ‘Welk recht hebt gy op het gras dat ik hier snyd? Moet myne koei vasten terwyl uwe schapen tot haer nadeel weiden? Laet my met vrede en loop naer de maen!’ Hy begeleidde deze redevoering met eene beweging der rechte hand welke de herder voor een bewys van toestemming nam.

By gevolg, liep de leste spoedig naer het dorp, vast beraden aen zyne vrouw eene belooning te schenken die haer in 't toekomende wat meer nauwkeurigheid zou ingeven. Doch, wyl hy zyne wooning naderde, vond hy haer op den drempel uitgestrekt, in stuiptrekkingen over den grond rollende; zy beproefde de vreesselykste smarten, 't gevolg van eene te groote inzwelging versche boonen.

De woede van den herder nam spoedig af op het zien der marteling zyner arme vrouw. Hy bespoedigde zich haer hulp te bieden en bereidde zelf zyn ontbyt. Deze zorgen wederhielden hem langer te huis dan hy er zich had aen verwacht. Zyn ongeduld was groot, want hy had op verre na geene betrouwen in de eerlykheid van dengenen aen wien hy zyne schapen had toevertrouwd. Eindelyk keerde hy terug. Zyne schapen weidden op eenen kleinen afsfand van de plaets waer hyze gelaten had. Hy spoedigde zich ze te tellen en bemerkte, tot zyn groot genoegen, dat er niet een ontbrak, verrukt riep hy uit:

- ‘Die Tolly daer is een braef man! 't is de peerl van zyn geslacht. Ik heb hem eene belooning beloofd, hy verdient ze goed!’

De herder had in zyne kudde een schaep dat op drie pooten hinkte, doch een zeer goed schaep was. Hy laedde het op zyne schouders, en, het by den pachtersknecht dragende, sprak hy:

‘- Gy hebt voor myne kudde goed zorg gedragen; ik schenk u dit schaep tot belooning.’

De tolly, het mankend schaep ziende, antwoordde met drift:

‘- Waerom beschuldigt gy my het been van uw schaep gebroken te hebben? Ik zweer dat ik sedert uw vertrek uwe kudde niet genaderd heb en dat ik zelfs de plaets niet verlaten heb, waer gy my ziet.’

‘- Het is goed en vet, sprak de herder voort, gy en uw huisgezin kunt er eens recht goed mede smullen.’

‘- Ik heb u reeds gezegd, voer de tolly woedend voort, dat ik uwe schapen niet genaderd heb. Waerom beweert gy dan dat ik er een het been heb gebroken? Verwyder u of ik sla!’

Hy bereidde zich inderdaed zyne bedreiging uit te voeren.

De herder dit bemerkt hebbende, en aen deze onrechtveerdige uitdaging niets verstaende, bereidde zich tot de verdediging. Zy gingen juist handgemeen worden toen, by toeval, een ruiter kwam voorby gereden. Zy hielden het peerd by den toom, en de herder zegde aen den ruiter:

‘- Hoor my, als 't u belieft eenen oogenblik aen, en zegt of ik het ben die ongelyk heb in den twist die tusschen ons is opgerezen. Ik wil aen dezen man een schaep geven omdat hy my dezen morgend heeft dienst bewezen en hy werpt zich op my om my te slaên.’

De tolly nam op zyne beurt het woord:

‘- Die styfhoofdige herder, zegde hy, durft my beschuldigen aen een zyner schapen het been te hebben gebroken, en ik ben niet eens omtrent zyne kudde gekomen.’

De ruiter dien zy tot scheidsman hadden gekozen, was nog meer doof dan zy. Hy had geen enkel woord gehoord van al wat zy hem zeiden.

‘- Ik beken, sprak hy, dat dit peerd my niet toehoort. Ik vond het verlaten op den weg, en daer ik haest had, ben ik er op gesprongen om gauwer te huis te zyn. Hoort het u toe? Neem het dan terug en laet my gaen want ik heb geenen tyd te verliezen.’

De herder en de tolly dachten, ieder van zynen kant dat de ruiter aen zynen tegenstrever gelyk gaf, begonnen nog harder te schreeuwen dan te voren den eenen tegen den anderen, en zonden daerna hunnen scheidsman naer alle duivels, terwyl zy hem van onrechtveerdigheid beschuldigden.

Middelerwyl kwam eene oude bramin aengewandeld, die hun beter in staet scheen over het geschil te oordeelen. Zy houden hem staen, verzoeken hem eenen oogenblik oplettendheid, en, alle dry, gelyk sprekende, leggen hem de rede van den twist uit hem verzoekende te beslissen wie hunner ongelyk heeft.

De bramin, die zoo doof was als zy, antwoordde:

‘- Ja, ja, ik begryp u! gy zyt door myne vrouw gezonden om my te beletten verder te gaen en my te raden

[p. 30]

huiswaerts te keeren: ik weet echter wat my te doen staet, en gy zult niet lukken. Kent gy myne vrouw? 't is een ware duivel! het is my onmogelyk langer met haer te leven! Sedert ik met haer getrouwd ben, heeft zy my meer zonden doen bedryven dan honderd menschengeslachten er kunnen uitwisschen. Ik maek eene bedevaert naer Kassy: in de heilige stad gekomen, zal ik my in de gewyde wateren des Ganges baden om my te zuiveren der menigvuldige zonden die zy my, door hare kwaedaerdigheid, heeft doen bedryven. Verders heb ik het besluit genomen van aelmoesen te leven in eene vreemde streek en eeuwig van haer gescheiden te blyven.’

Terwyl zy alle vier om het meest tegen elkander schreeuwden, zonder zich te kunnen verstaen, zag de ruiter in de verte eenige lieden aenkomen die met snelle schreden naderden. Vreezende dat het de meesters waren van het peerd dat hy gestolen had, steeg hy naer beneden en sloeg het hazepad in, zooveel hy maer loopen kon.

De herder, bedenkende dat het avond werd, bespoedigde zich zyne kudde te vervoegen die zich reeds tamelyk verre verwyderd had. Onderwegen liet hy niet na tegen de scheidsmannen te tempeesten en uit te roepen dat er op de aerde geene rechtveerdigheid bestond. Al de ongevallen en hindernissen die hy beproefd had, schreef hy echter toe aen de ontmoeting van een serpent dat hy 's morgends op den weg gezien had.

De tolly keerde naer zynen hoop gras terug. Hy bemerkte het mankend schaep, laedde het op zyne schouders en droeg het met zich mede om den herder te straffen, zoo hy dacht, voor den onrechten twist dien hy hem gezocht had.

De oude bramin zette zynen weg voort, tot eene naburige herberg, waer hy stil hield om den nacht door te brengen. De rust en de overweging verminderde de kwade luim die hy tegen zyne vrouw had. 's Anderdaegs, 's morgends vroeg, kwamen hem de braminen van zyn dorp, met zyne bloedverwanten en vrienden, vervoegen, gelukten erin hem kalmer te maken en haelden hem over, terug naer zyne wooning te keeren, nadat zy hem beloofd hadden gezamentlyk de hand aen 't werk te slaên om zyne vrouw meer onderdanig en min eigenzuchtig te doen worden.

Harry Peters.