Aen Conscience, na het lezen van zyn werk: Batavia.
Wat schoon tafreel hebt ge opgehangen
Van vrouwenliefde en mannenmoed!
De dichter moog met de gezangen
Die hy der harp ontvloeijen doet,
Hy moog des lezers harte kneden,
Zyn ziel verrukken keer op keer;
O! mag zyn vers die wonderheden,
Uw eedle proza mag nog meer.
Gy wilt dat by 't kartouw-gedonder,
Van 't afrikaensche zeegespuis,
Ons harte Walter's moed bewonder,
Zyn moed zoo fier, zyn min, zoo kuisch;
Gy toont ons hoe, by 't vreeslyk steigren
Des rampvloeds, die hem overstelpt,
Als 't lot hem hulp en troost blyft weigren,
Hy en zich zelv' en andren helpt.
By 't rinkelen der slavenboeijen
Van Congo zynen lieveling,
Doet ge ons in 't bruisschend hart ontgloeijen
Een eedle verontwaerdiging;
'k Zie Walter's hand, op uwe wenken
En na des Hoogsten streng gebod.
De vryheid Congo wederschenken,
De vryheid, vadergift van God.
Gebiede vry, als vorst der Aerde,
De sterveling aen al wat leeft;
Hy wyze op tygers, die hy paerde
En in 't gareel geklonken heeft;
Wat kracht en hoogmoed hem bezielen,
Wat trots hem ligge in 't hart gezaeid,
Toch moet hy voor den scepter knielen
Door zwakke vrouwenhand gezwaeid.
Het zedig oog ter aerd geslagen,
Dat reine liefde uw hart bevang,
En gy, gy zult de kroone dragen
O vrouwe! waerd zoo'n hoogen rang;
Dit blykt by Aleidis de Koene,
Die Walter hare liefde bood,
En wist haer woord gestand te doene;
Getrouw te zyn tot in den dood,
Maer op wat grond zie ik ter neder?
Waer zet ik myn verrukten voet?
Wat oorden schetst des schryvers veder,
Vol paradyschen overvloed?
Hier langs die digte Patdylanen,
Waer ik in ambergeuren baê,
Roep ik, by Neêrlands glorievanen,
In eeuwenheugend sombre bosschen
Verheft de Palmboom zich als vorst,
Die honderdkleurige bloementrossen,
Om honderdjaer'ge stamme torscht;
Ziet hoe er alles woelt en wemelt,
Die, door zyn' schoonheid, 't woud verhemelt,
De Vuervlieg en de Colibrie.
Hier, langs die trotsche bergenlagen,
Wier kruin, in 't wolkgevaert gehuld,
Een Ametisten kroon van vuer on rook blyft dragen,
Waer nooit een tyger heeft gebruld,
Waer Atlas 't zwerk doorklieft met zyne reuzen schoudren,
Wyst ge op den vuerbol, die de wereld zag verouderen,
Maer onverouderd bleef, en roept uw stemme bly:
De lichtbron zet alleen natuer haer schoonheid by.
God den Heer, en juich als wy:
Heerlyk, zegenend gebieder,
Is uw eeuwge heerschappy!
Zien we uw zon niet schatten baren
By elk' vruchtbaren liefdelonk!
Zien wy niet, waerheên wy staren,
Steeds uw hand, die schenkt en schonk?
Doet ge u de eigen psalmen zingen
Eenig bouwheer van 't Heelal!
| |
Auteursrechtvrij