De Vlaemsche maegd
By Van Duyses graf.
De nacht had 't aerderyk met stilte omtogen,
De maen dreef langzaem aen den hemel voort,
Als schonk zy eenen blik van mededoogen
Van op haer' troon aen 't stil en eenzaem oord,
Waer by der graven treurge wilgenboomen
De dichter rondwaert om zyn' droom te droomen,
En de geheime tael der schimmen hoort.
Hy luisterde met weemoed op de klachten,
Welk' hem van by een open grafput brachten
De teedre toonen van de Vlaemsche Maegd,
Die dáer, in 't lange rouwgewaed gezeten,
Den vaderlande weêr eens rond laet weten
Om wien ze op Vlaendrens kerkhof bitter klaegt.
‘Alwêer een doodskloktoon in Vlaendrenland!...
Hebt g'hem gehoord? - Hy ging van strand tot strand;
't Was Nederland, een rampaenzeggend klinken,
Die my nog dieper in myn' rouw deed zinken;
Hy riep me op nieuw by 't delven van dit graf,
Waer ik het zielloos overschot des braven,
Dien God my voor beschermer, wreker gaf,
En die hoog voerde myn lettren gloriestaf,
Ga onder killen aerdhoop zien begraven.
O vlaemsche land! bestemd om steeds te treuren
Of om volksrechten u ontroofd of roem!
Ontluikt dan in uw' schoot een eedle bloem,
Die boven smaed het hoofd nog op durft beuren;
Dier hebt ge d'arm des doods die onverwachts
Ons, als het onweêr, als de dief des nachts
Den schat, den luister van het hoofd komt scheuren
Zoo trouwe wacht om myn bestreden troon!
Hem vloeit reeds op zyn graf myn' traen tot loon!
Is 't niet genoeg dat van het lauwe zuiden
De lucht in Vlaendrens schoot den adem stikt?
Dat 't dietsche woord, welk ooit zoo trotsch kon luiden
Tot schrik des vyands en myn hert verkwikt,
Moet als onedel en misdadig zwygen?
Dat vreemde tael hier prykt met lauwertwygen
En 't dietsch geslacht aen myne zyde ontrukt?
Een kamper dorst kloek voor myne eer opstygen:
'k Heb voor zyn graf weêr lauweren geplukt!
Hy stond als dapper schildknaep aen myn' zyden
Alom zoo fel bestoken door 's vreemden schicht.
Het hielp my, hem in 't bitterst van myn lyden,
In heilgen drift den vyand in 't gezicht
Te vliegen zien; hem hooren 't krygssein steken
Om Vlaenderens geschondene eer te wreken.
Mocht hy niet droomen 't graf te zien opbreken,
Waerin de ontaerde Belg te sluimren ligt?
Het land met vaedren macht en spraek herboren,
Om als voorheen Europa voor te gloren,
Als lichtbaek der beschaving, was zyn droom.
En daerom daelde hy der eeuwen stroom
De dooden wekkend af, en deed hen ons herleven
Door machtge veder in zyn moedig lied,
Dat, hoe de vreemde ons roemboek deed te niet,
's Verleden glans, herschapen, ons komt geven;
Vlaemsch België ons in Artevelde biedt.
Of wel het hief zich zacht den lande zingend
Van 't schoon der deugd en der weldadigheid;
Het golven van der ziele bitterheid
En rouw en ramp door liefdetoon omstringend;
Een zang van lof voor elke vrome daed;
Voor ondeugd kwam een strenge toon van smaed
Steeds diepgevoeld van zyne snaren klinken.
Mogt voor zyn land of volk de heilzon blinken,
Zyn lied klonk aenstonds vrolyk bovenmaet.
Waer zyn de vrome dichters van het goede,
Die, hemellichten op der volken baen,
Hen in den bangen tocht te voren gaen,
Der deugden kroone in hand, of 's euvels roede?
't Zyn gidsen der beschavingszon voor 't volk;
Zy beuren 't op uit den vernederingskolk,
Herroepen uit het graf het grootsch verleden
Tot les en tot verwyt van 't eerloos heden:
Der zangen luit is ook een hemelstolk.
En thans, na zoo rampzalig harpebreken,
Gelyk sinds kort het arme Vlaendren trof,
Dat, diepgebogen in versmadingsstof,
Zoo noodig heeft dat stemmen moed in spreken
Aen 't moedloos hert; - daer sluit de dood den mond,
Wiens hooge klanken en wiens achtbre woorden
Aen Rhyn- en Maes- gelyk aen Scheldeboorden,
Eerbiedig 't dietsche volk te aenhooren stond,
En 't groot germaensch geslacht zyns weerdig vond!
Vlaemsch Belgies opstaen! wat brengt ge onheil mede
Aen de eedle boden van uw' dageraed!
Miskenning van den landzaet, 's vreemden smaed,
| |
Den angstgen stryd en zonder zeges vrede,
En 't vroege graf, des eeretroons ter stede.
o Willems, Ledeganck, Van Duyse, wapenbroêrs,
Die God tot myn herstelling wou verleenen,
By uw grafzuilentrits kom ik steeds weenen,
Omhangen, troostloos, met des rouwnachts floers!
Ach, troostloos! - Neen, toch - Vlaendren, ge hebt zyn werken!
Zyn woord zal u in deugd en moed versterken.
Zyn eedle ziel naemt ge in uw kringen aen,
Die moedig dorst de dietsche harpe slaen
Van eeuwen her en nog om my komt staen,
o Maerlants kroost! - En ziet, wat nadert
Daer een ontelbaer, moedig heir? 't Vergadert
Op 's mans lykstatie, die steeds streed voor my!
't Zweert op zyn graf, te stryden zoo als hy.’
|
|
Auteursrechtvrij