Huwelyksdroom.
Voorlezing op eene bruiloft.
I.
Ik zat eenzaem in myn kamer,
Peinzend voor myn tafel neêr,
'k Sloeg de blikken heen en weêr;
Want myn boezem wou niet blaken,
En ik moest gaen verzen maken,
Verzen schooner dan weleer.
't Was voor eene huwlyksfeeste,
Die men weldra vieren wou,
Een der vrienden had een liefje,
En hy ging zyn hertediefje
Nemen tot zyne echte vrouw.
'k Wist dit reeds van voor vyf weken;
Maer een wensch in dicht gekleed,
'k Stel my daervoor niet in 't zweet,
Later zou 'k er wel voor zorgen;
Dáér was nu de trouwdag morgen,
En - ik had nog niets gereed.
'k Moest toch 't jonge paer bezingen;
Ja, voorwaer, dat was myn pligt.
'k Peinsde wel aen 't bruiloftsdicht;
Doch ik kon maer niet beginnen,
'k Had al schoon my te verzinnen;
't Scheen my nu iets van gewigt.
'k Zat daer reeds een tweetal uren,
'k Zond myn bede aen zon en maen,
Maer geen een kwam van den hoogen
Parnas tot my neêrgevlogen,
'k Dacht: och God! wat nu gedaen?
'k Had nog niet metal geschreven;
Treurig leunde ik op myn hand,
En myn kaers was opgebrand,
't Laetste vlamtje zag ik flonkeren
En toen zat ik in den donkeren....
Ach! 'k verloor schier myn verstand.
Waerom moest ik zoo lang wachten,
- Dacht ik - ah, wat losse knaep!
'k Ben zoo voos gelyk een' raep
Van al 't denken en al 't trachten;
Ik verdwaelde in myn gedachten,
En viel in een diepen slaep.
'k Sliep dat 'k ronkte, en zie... ik droomde,
Maer zoo schoon, zoo zonderbaer,
'k Was, my dacht, wel vyftig jaer;
Och! dat gy dien droom mogt weten,
Niets ben ik ervan vergeten,
'k Weet nog alles zonneklaer.
Toen ik eindelyk ontwaekte,
Glansde reeds de lieve zon
Zoo schoon zy maer glanzen kon;
Nu gaf ik den moed verloren;
Want de trouwdag was geboren,
En het bruiloftfeest begon.
Drommels! 'k had nu 't hoofd vol verzen,
Fleur rymde als van zelfs op geur,
En op liefdes roozenkleur;
Doch men riep my fluks beneden,
'k Moest my in der haest nog kleeden;
Want de koets stond voor myn deur.
En zoo komt het, feestgezellen!
Dat 'k aen 't paer geen lofgalm rigt;
't Is waer ik ontbreek myn pligt;
Doch dat ze er zich niet om kwellen,
'k Zal hun mynen droom vertellen;
Dat 's zoo goed als menig dicht.
| |
II.
Hoe schoon was alles wat ik zag!
De zonne stond daer met heur zoetsten lach;
Zy liet haer warme stralen
Verkwikkend over de aerde dalen,
En al wat leefde juichte bly:
Triomf! de winter is voorby!
En ja, de lente deed haer schatten nedervlieten,
En spreidde op 't veld haer bloementooisel neêr.
Ik dacht daer wil ik ook eens van genieten;
't Is zondag en daerby zulk overheerlyk weêr.
En 'k trok de poort uit, regelregt naer buiten,
Daer wandelde ik laen uit, laen in,
De vogels waren lief aen 't fluiten,
Op ieder takje, in zoete min,
Zat menig paertje als opgetogen,
Wyl andren stoeijend rond my vlogen.
De leeuwerik steeg zingend in den hoogen,
| |
Vast zong hy aen den Schepper, op dit uer,
Een lofzang in den tempel der natuer.
Ginds zag ik duizend vlinderen,
Die door het luchtruim dansten, wyl de kinderen
Zoo snel er achter liepen dat het zweet
Als peerlen langs hun bolle kaekjes gleed.
'k Zag andren van die lieve kroezelbollen
Volvrolyk over 't malsche gras heên rollen.
En 't aenzien slechts van al die kindervreugd,
Dit schuldeloos genot der eerste jeugd,
Dat alles bragt my in een blyde stemming,
Toen dacht ik aen geen leed of zielsbeklemming;
Ik dankte de Almagt innig in myn hert
Voor al 't geluk, voor al den milden zegen,
Die al wat ademt thans gegeven werd.
En 'k stapte voort; maer zie! wie kom ik tegen?
Ik kyk nieuwsgierig wie het wezen zou,
Wel sapperloot! myn vriend is 't met zyn vrouw!
- Zoo! zoo! waer hebt ge toch zoolang gesteken?
Ik heb u in geen honderd jaer gezien!
Het zyn er toch voor 't minst wel tien
Sinds ik met u voor 't laetst mogt spreken;
Zeg my nu eens hoe 't zoo al gaet
In uwen huisselyken staet.
Naer wensch? - Maer hoe is 't met de lieve spruiten?
Waerom neemt ge er geen koppel meê naer buiten?
't Dozyntje is thans voluit? - 'k Heb dit gedacht;
Het spyt me, ik ken er slechts een stuk of acht.
Zeg eens hoe gaet het met uw Joken?
En met Alfonske en met Catoken?
Is klein Louiske nog zoo stout?
En is Trinet nog niet getrouwd?
- Ja. - Zoo! - en is Adolf nog niet aen 't vryen?
Och! laet de kindren maer betyen;
Gy hebt toch ook in uwen jongen tyd
Wel twee jaer ring-aen-een gevryd.
Dat was nog trouwe liefde dragen!
Een wonder was 't als u de vrienden zagen;
Zoo den godganschen dag aen Mietjes zy;
Gy gingt er heen of wel gy waert er by!
Is 't waer of niet? Gy zult het nog wel weten.
Doch ik zou schier 't byzonderste vergeten;
Hoe is 't met uwen tweeling? Zeg my toch
Zyn die klein bengels op de kostschool nog?
En leeren doen ze goed? - oh! 'k kan dat denken,
Die knapen zullen u veel vreugde schenken
Wanneer ze later komen tot een' staet.
Maer à propos van staet, wat denkt ge er van te maken?
Zie, dat zyn thans heel moeijelyke zaken,
Een doctor, een pastoor of advokaet?
Gewis iets in dien aert moet u bevallen;
Want al de rest beteekent niet metallen.
Doch, goeden moed, vriend, en 't zal beter gaen
Maer 'k blyf hier met u praten,
De zondag is schier naer de maen,
Gy moogt voor my uw wandeling niet laten,
Doe nu een stapje gauwer langs de baen;
'k Zie de avondzon alreeds in 't westen zinken,
Zy zendt haer laetste stralen over 't land,
Vaerwel! in 't kort kom ik eens koffy drinken,
Tot weêrziens dan, niet waer? nu nog een hand. -
Hy greep myn hand en neep zoo hevig dat ze kraekte,
Ik schreeuwde van de pyn - en ik ontwaekte!
'k Ontwaekte, en dat was jammer! want, misschien,
Indien ik voorts was blyven droomen
Hadde ik het schoonste wel gezien.
Ik had dan in een wooning mogen komen,
Een huisje klein maer schoon, en met een hofken aen,
Waerin er allerhande bloempjes stonden,
En wis had ik een paradys gevonden,
Zoo ik eens binnen waer gegaen:
Een hemel van geluk en zegen,
Een vrouw op wier gelaet men huwlykswellust las,
Die daer by eene wieg gezeten was,
Waerin een aerdig kindje was gelegen,
Een kindje dat de melk nog dronk uit 's moedersborst;
'k Had dan een man gezien, die, ryker dan een vorst,
Al dit geluk aenzag in volle weelde,
En de Almagt dankte die zoo mildlyk hem bedeelde,
'k Had dan een kroost gezien, de vreugde hunner trouw,
De zonen ryk aen geest en kloek van bouw,
En dochters die, als frissche lentebloemen,
Door elk haer deugd en schoonheid hoorden roemen.
Hadde ik dit mogen zien in mynen geest,
Dan waer myn droom veel schooner nog geweest.
Men zegt dat ge op geen droomen moogt betrouwen,
Maer dezen hoop ik wakend aen te schouwen!
Vriend! 't is myn heilwensch op uw bruiloftsfeest;
En wilt gy dat ik u nog meer zou wenschen,
Welaen, al wat gy vraegt worde u gegund:
Ik wensch u al wat gy verlangen kunt,
Wees immer de gelukkigste aller menschen;
En zie, myn vriendenhert wenscht daer nog by:
Dat eens myn droom door u bewaerheid zy!
|
|
Auteursrechtvrij