De Vlaamsche School. Jaargang 5

Het eerlyke meisjen.

Zangwyze Dans voort, onnoozel kind.
(Wittock.)

Mariekens ouders waren
By Onzen Lieven Heer.
Zy telde vyftien jaren
En dry, vier maenden meer.
Zy had verwant noch broeder
Tot leidsman harer jeugd,
Maer de erfnis harer moeder:
Haer schild was hare deugd.

Doodarm was 't jonge meisjen,
Ja, dikwyls zonder brood;
Maer niet een enkel reisjen
Kloeg ze iemand haren nood.
Op haren zolder werkte
Marieken fyn en rap,
Want haren moed versterkte
De hoop op beterschap.

Zy mocht van schoonheid spreken,
Maer deed het stellig nooit.
Haer kleed was glad gestreken,
Haer mutsken fyn geplooid. -

[p. 120]

 

Men zag dat, en al leide

 

Zy 't geens zins daer naer aen,

 

Zoo menig heerken zeide:

 

‘Dat ding, dat zou my gaen!’

 

 

 

Men sprak, met wulpsche blikken,

 

Van trouwe en kuische min,

 

En spande duizend strikken,

 

Doch kreeg er haer niet in.

 

Marieken woû niet wezen

 

Wat zoo vele andren zyn -

 

En alle menschen prezen

 

Het eerlyk maegdelyn.

 

 

 

Men noemde haer de peerel,

 

't Sieraed van haren stand;

 

En toen een brave keerel

 

Verkreeg haer hert en hand,

 

Riep, by het bruilofthoûen,

 

Zoo menig vader uit:

 

‘Myn zoon, zie, gy moogt trouwen,

 

Maer - kies u zulke bruid!’

 

 

 

Frans de Cort.