De Vlaamsche School. Jaargang 5



[pagina 63]
Verval. In 't donker park, dáer tusschen de oude boomen, Ziet men een marmren beeld, vast eeuwen oud; En schoon men het by held'ren dag aenschouwt, 't Doet aen den nacht en aen 't verleden droomen. 't Is 't beeld der kunst, de duerste der godinnen, Die moedeloos op eene zuilbrok leunt, Met de eene hand, het voorhoofd ondersteunt, Gelyk een maegd, die mymert aen beminnen. Of als een' wees, die weent op vroeg're dagen, Ver van de streek verwyderd waer den graf - Zerk ligt der goede die haer 't leven gaf, En aen wier boezem zy heur smert mocht klagen. Een avondstond in 't eenzaem park gezeten, Zag ik de maen, die 't donker beeld bescheen; Het was me of leefde ik in het schoon verleên Zoo ryk aen poëzy - nu meest vergeten. Een zoele wind deed 't jeugdig loover beven Dat als een gloriekrans op 't marmer hing, Dat eertyds zoo veel hulde en lof ontving Der maegden, die hier speelden langs de dreven. Het vale mos hing in heur kleederploeijen, - Koud treurgewas dat op veel grootheid kwynt! Waeronder menig kunstgewrocht verdwynt, In hoeken waer die milde bloemen bloeijen. - De zonne brandt, de gure wintervlagen, De hagelbui, vernielen eenmael 't beeld, Dat dáer, verlaten, niemands aendacht streelt, En slechts de wind hoort in de boomen jagen! Ik dacht, - de zon der kunst is aen 't verdooven, Godin, ook de engel van de poëzy Buigt moedeloos, beweent zyn val als gy: - De geest der eeuw wil 't stoflyk slechts gelooven! C. Verhulst.