Leed en liefde.
De dichter schreef; - en op zyn zetel leunde
Zyn jonge vrouw; - teêr en bevallig boog
Heur hoofdje dat haer handpalm ondersteunde,
Op zynen schouder. - In haer donker oog.
Lag gansch haer schoone ziel, zoo zacht zwaermoedig;
O zy was lief! met 't lelieblank gelaet;
Onschuldig als een engel en zoo goedig:
- Zy, als een kind, had nooit gedroomd aen kwaed.
Doch ziet, daer glydt een traen op heure wangen;
Waer denkt zy aen? - De dichter schryft stil voort;
Zyn ziel ontloste zich in liefdezangen,
Voor haer, die op zyn zetelfloers gehangen,
Een fluisteren van heil en liefde hoort.
Zy was bedroeft, en liet een zuchtje hooren; -
De dichter keert zyn hoofd om, streelt heur hand,
En vraegt, wat harer ziele rust kwam stooren,
In welk gedacht heur englengeest verloren
Is, en wat heimwee haer dus overmant?
Zy antwoordt: - o te zalig is ons leven:
De hemel geeft ons toch te veel genot!
Ik ben bevreest en huiver voor ons lot;
Want als ik u aenschouw doet my iets beven:
Niet waer, myn dierbre, denkt ge ook niet dat God
Ons al te mild zyn zegen heeft gegeven?
My dunkt daer broeit iet boven ons geluk,
Als donderwolken in de schoonste dagen
Des zomers; - daerom is het dat ik buk,
In vrees dat zy ras komen, donkre vlagen. -
Zy weende luid. - Een treurge glimlach speelde
In 's dichters oog, wen hy haer tranen zag;
Hy drukte vaster hare hand en streelde
Haer blonde lok, die op zyn schouder lag.
Hy fluisterde wyl hy haer voorhoofd kuste,
Dat thans nog dieper op zyn boezem ruste:
- Myn engel, denk zoo'n sombre Droomen niet:
Er ryst geen zwarte lucht in ons verschiet!
God is zoo goed voor ons; zyn vaderoogen
Zyn zeker van verrukking stil bewogen,
Wen Hy het heil van zyn geliefden ziet.
Uw goede ziel zou zoo niet denken mogen!
Genieten wy de vreugd die 't lot ons biedt!
- God weet aen elke wond een heul te geven:
De zonneschyn en dauw zyn 't bloemenleven;
Zy lispelen van minnen ondereen;
De vlinders komen soms heur blaedjes kussen.
Zie de arme vogels zyn zelfs nooit alleen:
Zy vliegen bly en kweelen ondertusschen
Een liefdezang. - God schonk my uwe ziel,
Uw hert, waerin een glans van englen viel!
En voor het leed dat u vroegtydig griefde,
Gaf Hy u volop troost; - die is myn liefde! -
Kom, neem een kus, en Hy droogt uwe traen:
Geen wolkje zal door zoo een hemel gaen!
Zyn zoete tael mocht geen vertroosting schenken;
Zy werd nog sombrer rustend nevens hem.
Wat akelig voorgevoel, wat wreede stem,
Deed haer gedurig zoo aen ramspoed denken?
Was 't als de wind, die vóór een storm ontstaet,
En by den avond door de velden gaet,
Om reeds vooraf een tengre bloem te krenken?
Neen, dichter, ach! gy hadt thans niet gedacht,
Wat zware slag u korts daerna zou treffen!
Hoe kon uw lieve gade dat beseffen?
Och! waerom hadt zy tegenspoed verwacht?
Had zy misschien een engel in haer droomen
Gezien, die haer stil spreken kwam van God;
Van gloriekrans, van in den hemel komen;
Van englenschoonheid, englenheilgenot?
Wie weet het!... korte dagen zyn vervlogen:
Zy kwynt en schouwt u medelydend aen;
En gy, gy leest in haer gevoelige oogen,
Die met een zweem van smert zyn overtogen,
Dat zy haest eeuwig van u weg zal gaen.
De lelie stierf in 't prachtig morgenglooren
Van hare lente; zy was slechts geboren,
Om u een toon des zangs te doen verstaen,
Dien gy in volle harmonie zult hooren
Met haer, als t' uer der eeuwigheid zal slaen.
Sinds leeft gy niet meer als in donker zangen,
Die schetsen wat ontgoochling en wat leed,
U uit een hemel in een rampspoel smeet,
Waer alles met het rouwfloers is omhangen;
En daerom als gy nu geluk aenschouwt,
Klopt bang uw hert dat op vernieling rouwt,
Bewustend in zyn niet, hoe onbestendig
Geluk is! - vaek hoort gy dees stem inwendig:
- ‘De hemel geeft ons toch te veel genot!
Ik ben bevreest en huiver voor ons lot.’ -
Contich.
|
|
Auteursrechtvrij