Aen myne zuster.
Zuster, gy, die jong en bloeijend, 's levens rampspoed nog niet kent,
Die slechts biddend uwe blikken naer Gods lieven hemel wendt,
Ach! gy weet niet, wen ge mymrend, vaek op uwen broeder ziet,
Wen hy eenzaem zit te droomen, dat hy lydt aen wrang verdriet.
Neen, gy weet niet wen hy uren 't kwynend oog door 't venster richt,
Wat er in zyn boezem omgaet, wat er op zyn herte ligt;
Wel, dat gy het niet moogt weten, braef, eenvoudig, teeder kind,
Die tot heden nog geen doornen op de baen des levens vindt!
Zuster, op myn wezenstrekken leest gy al het bitter niet,
Dat in 's dichters levensbeker vaek het wreede noodlot giet;
Neen, gy weet niet dat ik eenmael ook aen liefde heb geloofd,
Liefde, die den bloei der lente en myne vreugd heeft uitgedoofd.
Liefde! - neen, gy kent er geene als uwer oudren liefde, kind,
Die gy tevens in de vriendschap van uw broêr en zuster vindt;
Schoone bloemen, lieve vogels, mint gy innig in het veld,
Als het groen, aen struik en bloemen, ons de blyde lente meldt.
Mocht gy nooit een liefde kennen dan voor bloemen en voor groen,
En voor moeder! o het leven zou dan geene pyn u doen,
Geene doornen biedt die liefde; zy is zalig, kuisch en zoet,
Zy bedriegt niet, noch zy huichelt, nocht zy stormt op 't zwak gemoed.
Als ik voortaen zit te mymren, roep my tot my zelven weêr,
Want het droomen doet myn herte dikwyls onverdraeglyk zeer;
Uwe stem zal my vertroosten, - spreek me van de dagen, kind,
Toen ik jong nog, in de wouden, ook de vogels heb bemind;
Toen ik in de lieve lente 't lieflyk violetje zocht,
Langs de boorden van de beken, en in kransjes samen vlocht;
O herinner my die dagen! ik was schuldeloos en bly;
Vaek brengt 't spreken myner kindsheid aen myn hert verlichting by!
Contich.
|
|
Auteursrechtvrij