De Vlaamsche School. Jaargang 4

Broeder en zuster.

Aen Mevrouw D. de L.

I.

Zy gingen hand aen hand droef woenend voort,
De bleeke knaep met zyne kleine zuster;
Somwylen werd een luid gesnik gehoord,
Nooit klopten hunne hertjes ongeruster.
Al waren zy zoo teêr nog en zoo jong,
Rampzalig was hun lot! - O, wie bewust er
Wat hen, eilaes! zoo vroeg tot schreijen dwong?
Zy gingen hallef naekt door wind en koû,
Versteven haest, - de handjes peersch en blauw.

Van 's morgens waren zy reeds op de baen,
Om hier en daer eene aelmoes gaen te vragen;
Zy moesten voor hun moeder beedlen gaen
Om hunnen nood een weinig weg te jagen;
Daer zwierven ze om in kommer en verdriet;
Zy hadden dezen dag zoo veel geleden!
Zoo snikkend' menig Vaderons gebeden!
Nu was het avond, - en zy dorsten niet
Naer moeder gaen, daer zy in gramschap schiet,
Als zy met ledig zakje binnentreden.

‘De hemel mag u dezen keer bewaren!
Past op, ik zal u luijaerdy niet sparen,
Zoo gy van avond zonder geld noch brood
Weêr huiswaerts keert. - Gy hebt nu reeds dry dagen
Van 's morgens vroeg van hoef tot hoef gaen vragen,
En bracht geene enkle duit voor onzen nood!’

Dus zegde hen vergramd, des morgens, moeder;
Toen 't jonge meisjen en heur bleeke broeder
Hunne eenzaem hut verlieten hand aen hand
Om door de nevellucht, langs veld en kant,
In hunne holleblokjens om te dwalen,
Tot dat alweêr de gure nacht zou dalen.

[p. 80]

 

Ach! daerom gingen zy zoo treurig voort,

 

Tot dat zy eindlik aen een groote poort

 

Dicht naest elkander gingen zitten wachten;

 

In hoop dat iemand hunne snikken hoort,

 

En medelyden heeft met hunne klachten!

II.

Herinnert ge u dien winteravondstond,
Mevrouw, toen gy die arme naekte kleenen
Daer op den dorpel uwer wooning vondt,
Zoo hongrig en vol koude zitten weenen?
Gy hebt hen binnen by het vuer gebracht,
Zoo diep met hun rampzalig lot bewogen,
En na dat gy hun lyden hadt verzacht,
Dan zyt gy met de kindren heêngetogen,
En hebt hunne arme moeder ook gered,
Die, als uitzinnig, waekte by een bed,
Waerop haer jongste wichtje lag te sterven.
Uw medelyden heeft de smert verzoet
Van 't droevig huisgezin. - En sedert moet
Het knaepje noch zyn zuster beedlend zwerven.

Wel hem! die doet zoo als gy hebt gedaen,
Die voor liefdadigheid het hert voelt blaken;
Hy zal dan ook een waer genoegen smaken,
En over bloemen, door het leven gaen.

C. Verhulst.

Contich, Meert 1857.