Hoe men stroohoedenfabrikant wordt en briefdrager sterft.
(Vervolg. Zie bladz. 48, 55 en 68).
V.
De zon gaet onder.
Lang schynt één jaer in het verschiet, maer kort als een enkele dag, voorwaer, is het voorbygesneld, als men een blik terug werpt op het verledene.
Zoo ook dacht Dina, die weder zoo als over een jaer, op het hoogste des heuveltops stond en haren terugkeerenden echtgenoot verbeidde. Een kindje lag zachtjes, slapende, in haren arm, en een jongsken klom met moeite, haer achterna, den bergweg op.
Koud en mistig was het weder.
De wind blies uit het oosten en ratelde melancholisch tusschen de klaverbellen, die hier en daer, nog in de velden stonden.
‘Arm kindje!’ zuchte de vrouw, en huiverend van koude, bedekte zy met haer hoofddoek het slapende wichtje.
Bibberend verschool zich het jongsken onder haren voorschoot en trachtte zich tegen de indringende vochtigheid te bevryden. Van tyd tot tyd, stak het zyn klein kroeselbolleken vooruit en dan vroeg het met smeekende stemme:
‘Moeder, wanneer komt vader nu?’
‘Seffens, manneken, zyt maer wys!’
En telkenmale beneep als een angstig voorgevoel Dina's herte; waerom, wist zy zelve niet.
‘Moeder, zegde weder het jongentje, brengt vader nu eene trommel mede?’
De moeder zag stilzwygend naer de wolken op, die zwart aen het oosten zweefden en op de aerde nederzonken, en zy bemerkte hoe de duisternisse in eene donkerblauwe streep van het noorden naer het oosten liep en van daer, in verflauwende tint, het zuiden begon te benevelen. - En dan zuchtte zy treurig:
‘Hy blyft toch lang weg!’
Zoo oefent de wedergesteltenisse eenen onwêerstaenbaren invloed op 's menschen inbeelding uit, en hetgene men voorgevoelen noemt, is voorzeker niets dan eene angstige bezorgdheid die de ziele bevangt voor afwezigen. Hadde de ondergaende zonne, met haren gouden en rooden vuergloed, de westerkimme verlicht, dan zoude deze vrouwe op dien stond, met bly gemoed op haren echtgenoot gewacht hebben, en vrolyk hem te gemoet gewandeld. - Toch, vrolyk is het woord wel niet; want Dina had uit Jef's brieven verstaen, dat Piep Mop, recht over zyne wooning, een stroohoedenwinkel geopend had en eene woedende concurrentie tegen hem voerde.
Zy overdacht dit alles en hare gedachten leidden haer in het verledene terug. Zy herinnerde zich hare blyde kinderjaren, zy herinnerde zich hare eerste liefde en de kermis vóór hare verloving; zy overpeinsde de vyf droeve jaren van de afwezigheid haers bruidegoms en hoe hy, door hoeveerdy er toegezet werd, rond de wereld te zwerven, en dan verscheen de oude grootmoeder voor haren geest en om de lippen had zy den droeven glimlach als op den dag harer dood; zy blikte haer zoo kommervol aen en een traen bevochtigde hare ingevallene wangen en het scheen Dina toe als zoude zy moeten boeten voor den trots harer jeugd.
‘Zie, moeder, is dat vader nu?’ riep eensklaps het jongsken uit, met zyn fyn stemmeken.
De vrouwe zag op en een blyde kreet ontsnapte aen hare benepene borst; dáér op een boogscheut afstands, kwam een man afgestapt in wien zy haren echtgenoot herkende.
‘Jefken, zegde Dina, en spoedde zich haestig voort, loop vooruit, ga en kus vader!’
Het jongsken liep een eind den weg op en jubelend stak de naderende man de handen vooruit om het in zyne armen op te vangen; maer dan liep het kind weder spoedig terug en verborg zich achter zyne moeder, beangstigd krytend!
‘Moeder! moeder!’
Weldra was de vrouw in de armen haers echtgenoots en met vaderlyke wellust staerde Jef op het slapende wichtje:
‘Ach, het zalig kind, wat is het al veranderd!’
‘Ja, en ons Jefken dan, ge zegt er zoo niets van?’
‘Waer is de kleine bengel?’ zegde de man en wilde het jongsken in zyne armen vatten; maer het draeide behendig rond zyne moeder om, en als de vader het eindelyk in zyne armen klemde, dan spartelde en worstelde het zich los.
‘O Jefken, kent ge vader niet meer? omhels hem eens met beide handekens,’ zegde de moeder.
‘Is dat vader dan?’ vroeg het kind, schuchter naer den man opziende.
‘Wel, hebt ge my dan vergeten, vriendje?’ vleidde de vader en plaetste onder het voortgaen het kind op zyn regterarm, wyl hy in den linker zyn reiszak droeg.
Jefken was welhaest zynen angst vergeten en het koosde nu gemeenzaem den vader en vroeg:
‘Vader, hebt ge eene trommel mêegebracht?’
‘Trommel? - hernam Jef - ja, ja, houdt u maer stil tot t'huis.’
‘Neen, riep het jongsken uit, ik wil ze nu hebben.’
‘Blyf maer rustig en zyt braef!’
‘Moeder, moeder, krytte het jongsken, ik wil de trommel hebben.’
‘Waerom hebt ge den kleinen ook al niets meêgebracht?’ zegde Dina.
‘Het is nu wel tyd om iets te koopen, morde Jef; myn hoofd staet er wel naer om trommels te koopen.’
‘Dat zou dan toch ook de zaek niet bedorven hebben, en gy hadt het immers den kleinen beloofd?’
Auteursrechtvrij