Na het vertrek mynes vriendes.
O Vriendschap! o Vriendschap! wat plengt gy genoegen
Aen hem die bemind is, en weder bemint!
Aen hem die in onheil, in vreugde en in wroegen,
Zyn hert mag ontlasten in 't hert van een' vrind!
Maer, helaes! wat diepe smerte,
Prangt ook 't meer gevoelig herte,
Wen die vriend hem wordt ontrukt!
Wen zy, plots van een gescheiden,
Eenzaem moeten zuchten beiden.
Om het lot dat hen verdrukt!
Alfons! o! wy leefden gelukkig vereenigd!
Alfons! wy gevoelden wat Vriendschap vermag!
Door haer werd de druk van ons leven gelenigd;
Door haer speelde steeds om ons lippen een lach!
Maer, wat biedt er op deze aerde,
In dien uitgestekten gaerde,
Zeg! wat biedt hier lang geneugt?
De ongeplukte roozen boeijen
Oog en hert door 't lieflyk bloeijen;
Pluk ze: - weg is heil en vreugd.....
Wanneer het verdriet my de borst kwam doorsteken,
Wanneer 'k was gebukt onder 't loodzware lot -
Dan vondt gy my troost; en de smert was geweken,
En 'k stuerde weêr dankbare beden tot God!
Nu, kan ik geen' hulp u vragen,
U, door wien ik al de slagen
Van het onheil heb getart!
Nu is al myn troost verdwenen!
Eenzaem, altyd, zal ik weenen
Eenzaem met myn' wrange smart!
Wanneer ik, in vurige, tripp'lende zangen
Wat lucht gaf aen 't heil dat myn' ziele genoot,
Dan zag ik den blos van de vreugde op uw' wangen,
En 'k voelde 't geluk dan nog tienmael vergroot!
Nu of God my voorspoed zende,
Of my hoede voor ellende,
'k Smaek die zelfde vreugd' niet meer!
Want dan zweeft gy voor myne oogen, -
Ik betreur u, diep bewogen,
En dan ween en zucht ik weêr!
Wanneer by het zien der verbasterde Vlamen,
Myn hert overkropt was van woede en van spyt,
Dan zuchtten, en baden, en streden wy samen -
En 'k was weêr verligt door uw liefdryken vlyt!
Nu.... oh! zwygt myn' dierbre snaren:
Laet my nog wat moed bewaren....
Ach! wat baet dit klagen ons?.....
Heere! biddend, kniel ik neder;
'k Smeek u, geef hem my toch weder,
Geef hem weder, myn' Alfons!.....
O Vriendschap! o Vriendschap! wat schonkt gy genoegen,
Aen my die beminde en werd weder bemind!
Aen my die in onheil, in vreugde, en in wroegen
Myn hert mogt ontlasten in 't hert van myn vriend!
Maer helaes! wat diepe smerte
Prangt nu myn gevoelig herte,
Nu die vriend my is ontrukt!
Nu wy, plots van een gescheiden,
Eenzaem moeten zuchten heiden,
Om het lot dat ons verdrukt!
|
|
Auteursrechtvrij