De schoone kunsten.
Neen, trotzaarts, neen! wie immer buigen,
Mijn stem trotseert der duivlen dwang;
't Zal waarheid, schoonheid, God getuigen,
Tot uw', tot 's werelds ondergang.
Als ik de oogjens had ontloken,
De eerste mael, o moeder lief -
Als ik, aen uw borst gedoken,
Vry daer was voor allen grief,
En geen traen meer durfde weenen,
Dan is my ook de eerste mael
De Voorzienigheid verschenen
Als de zon in haren strael.
En als ik, nu eerst getreden
Op des levens bloemenbaen,
's Vaders lessen vóór myn schreden
Als een baek zag opgegaen
(Lessen achtbaer als de grysheid,
Steunvast als een wandelstaf,
Sterker dan de nacht van 't graf)
Dan vereerde ik 's Heeren wysheid,
In den meester, die ze gaf.
Daer spreidde gantsche natuer haer schatten om my henen:
Het woud omruischte my met liedren; 't berggetopt
Riep stil myn voet om daer den traen der hoop te weenen,
Die hooger zaligheid in 't jonge harte dropt;
Het veld omringde my met vruchtbaerheid en zegen -
De hemel, de Oceaen, de bloemen, 't starrenheir,
In alles blonk my 't beeld van de Opperschoonheid tegen,
En overal weêrkaetste een lichtstrael van heure eer.
Ja, de schepping is uw tempel;
Eeuwge bron van 't ware en schoon,
Diep prent gy op haer uw stempel:
Ze is de parel aen uw kroon;
Maer gy prent, tot schrik der snoodheid
En het wanbedryf tot straf,
In des menschen hart uw grootheid
Met nog sterker trekken af.
Eedle zusters, Schoone Kunsten,
Blyft bezield met godlyk vuer.
Toont u waerd der hemelgunsten,
By het schildren der natuer,
Om, bevryd van aerdsche vlekken,
Enkel dat gevoel te wekken,
Dat uit zuivre bronne vliet.
Vonkele u de vlam in de oogen,
Die, gedaeld van de opperbogen,
Haren Schepper tegengloeit!
Hoe bevoorrecht, hoe gezegend, die zyn adel niet verkracht;
Die niet om zyn roem moet blozen, en geen licht verkeert in nacht;
Die voor alles juicht en jubelt in zyn zielsontsterflykheid;
Dien het goede tot het schoone, 't schoone tot den Heere leidt!
|
|
Auteursrechtvrij