's Vaders feest.
Mynen vriende Hendrik M..... opgedragen.
galvanoglyphie door c. ommeganck.
Er naekt een schoone dag; - van over weken
Ziet de echtgenoot hem blyde te gemoet;
Haer herte trilt van eene vreugd zoo zoet
By ieder stond die toont dat 't feestvuer aen gaet breken.
Want wat haer ziel in dezen feestdag vindt,
O vraegt dit niet; gy, meisjes, jong en teeder,
Gy knieldet immers ook voor liefdes altaer neder?
Gy hebt toch ook een jongeling bemind!
Het is heur Hendriks feest, - den echtgenoot
Voor wien heur ziel heur gansche liefde ontsloot;
Van hem wiens hert haer jeugdig hert weêrspiegelt,
Heur hert dat rein en helder als de bron,
Beschenen door de zoete lentezon,
Slechts stil geluk en reine vreugde wiegelt.
En juichend by 't gevoel door dit gedacht ontstaen,
Ziet zy heur kroost met nog meer teêrheid aen,
Heur kroost dat bly aen hare voeten dartelt
Of op heur schoot aen haren boezem spartelt.
‘Juicht, juicht met my, roept ze opgetogen uit.
Juicht, o myn zoon, myn dochters, met uw moeder!
Juicht, knielt en bidt, opdat God, de Albehoeder
Zyn zegening voor vader thans ontsluit!’
En gansch 't gezin hoort moeders woorden aen;
En menig oog ontwelt een vreugdetraen,
By het gevoel dat allen overmeestert.
Ja, roept myn ziel, door 't zoet tooneel begeesterd,
Ik ook, o vrouw, deel in uw zaligheid.
Myn herte trilt by deze plegtigheid!
Wel ben ik niet door 't bloed aen uw gemael gebonden,
En ken hem slechts, o nog zoo luttel stonden,
Maer echter is myn ziel aen zyne ziel verknocht;
Ik ben als vriend zyn wooning ingetreden,
En wat ik daer met u aenschouwen mocht,
Dit rein geluk, die onbesproken zeden,
| |
Bond my aen hem. Thans weet ik wat een schat
Van deugden 't hert uws echtgenoots bevat.
Ik weet dat 't ongeluk zyn tranen vaek doet leken,
Doch dat de dood alleen 't gegeven woord kan breken.
Ja, roept myn ziel, laet vry den zeegklank hooren,
Juicht al te saem, in dankbre harmonie;
Myn stemme zal het zoet akkoord niet stooren,
Maer jueblen met u al in éene melodie!
De dag is daer - by 't morgendkrieken
Verlaet 't gezin verheugd de spon;
Een enkle droom op gulden wieken
Die dezen nacht hun slaep verwon!
Wat schoone dag! - de lieve zonne,
Des levens macht'ge voedselbronne,
Praelt thans veel heldrer aen den trans;
De schepping baedt in eenen glans
Die 's menschen geest zoo zoet komt streelen,
En alles schynt de vreugd te deelen
Waerin de ziele wordt gesust!
Het is een leven, 't is een lust!
Het meisjen uit den slaep getogen
Blikt moeder aen met vragende oogen:
't Is heden, moeder, vaders feest?
Ja, zegt de vrouw met blyden geest,
O ja, myn dochter, ja, 't is heden!
't Is daer, het uer zoo lang betracht;
Kom, kleed u aen, en naer beneden,
Waer heel 't gezin by Grootje wacht.
Dáer is 't een praten, juichen, zingen,
En dansen, loopen, springen,
Een harrewar van stemmen wild dooreen.
Er wordt een deur geopend - hoor!
't Is Hendrik die in de eetzael is getreden,
Dit is het sein; kom, volg myn schreden,
Hoerrah! roept Grootje, kinderen, treedt voor
En heel 't gezin, en gade en moeder,
En zoon en dochters, zuster, broeder,
Trekt stoetsgewys met feestgeluid
Het slaepvertrek van Grootjen uit;
En allen dragen feestgeschenken,
Want ieder wilde aen Hendrik denken.
't Zyn bloemen, kransen en festoen,
De tooi van 't vroege jaersaizoen,
En taerten, flesschen, breed van kragen.
Men naekt de zael - wie voelt zyn hert niet jagen?
De deur vliegt open - in een wenk
Zyn allen in zyn arm gevlogen,
En hy, de zael'ge man, met tranende oogen,
Dankt vuriglyk een ieder voor 't geschenk;
Niet voor 't geschenk - zeer needrig is zyn prys;
Maer voor de hulde en 't treffende bewys
Van ware min, zoo hertelyk geschonken.
Dit maekt hem fier, dit maekt hem vreugdedronken,
En zeker ruilde hy dit uer van zegen niet
Noch voor een schat, noch gevel van graniet!
Doch nu treedt ook de klein' Hendrika nader:
Hoor hoe haer zoete en minzame englenstem
Een dichtje zingt ter eere van heur vader.
Zy zegt hoe zy hem mint, hoe zy voor hem
Den Heer steeds bidt - hoe de eeuwige Albehoeder,
't Gebed verhoort, zoo leerde haer heur moeder,
Van 't kind dat 's Hemels gunst voor vader smeekt.
Dit is te veel - des vaders herte breekt
By 't hooren van die kinderlyke klanken;
Zy zengen zyne ziel als vuerge spranken,
En zyn geschokt en lang bekneld gemoed
Zoekt eindlyk lucht in eenen tranenvloed.
Weg dit getraen! geniet den zegen,
Dien U de Hemel gunt, o vriend!
Blik vry den glans der vreugde tegen,
Gy hebt die hulde wel verdiend!
Juich met uw gade, met uw moeder,
Hoor hunne stem, die voor Gods troon
Den zegen smeekt van d'Albehoeder,
Voor U, haer gâ, voor U, haer zoon!
Juich met uw kroost, wiens jeugdig herte
Voor U van englenliefde trilt,
Wiens stem u uit dit dal van smerte
Als in een wolk van liefde tilt.
Juich, echtgenoot! - doch zoo de bogen
Des hemels waer ge in woont, nog galmen mogen
Van eene stem gansch vreemd aen uw gezin;
Indien uw hert, verrukt door huwlyksmin,
Nog jubelt by den klank van zachter toonen
Dan die van 't ryk waer liefde mag in troonen;
Zoo uwe ziel een onuitputbren schat,
Een galm voor elken toon van 't hert bevat,
Dan, Hendrik, hoor de stemmen uwer vrinden,
Van hen die geen geluk, geen vreugde vinden
Die niet door U, ten volle, wordt gedeeld;
Dan, beste vriend, verbryzel de enge teuglen,
Die onzen geest omknellen, - sprei de vleuglen
Der inbeelding, en styg in hooger spheer!
Doordring met my der Englen hemelwoning,
En neêrgeknield voor d'eeuwgen opperkoning,
Vereenen we onze ziel voor immer in den Heer!
|
|
Auteursrechtvrij