|
| |
Een drama in eenen kelder.
I.
Over een paer jaren ontmoette ik op eenen morgend, toen ik my naer myn bureel begaf, een myner vrienden, Adolf Rombouts, een veelbelovend jong kunstschilder, met wien ik op den hoek eener straet eenige oogenblikken bleef staen kouten. Wy spraken, zoo als het ten andere in dergelyke gevallen meesttyds toegaet, over uiteenloopende zaken, over goed en slecht weder, over regen, wind en zonneschyn, en wat dies meer. Doch toen ik hem de hand toestak om afscheid te nemen, vroeg hy my eensklaps:
- A propos, zeg my eens, hebt gy wel ooit een zinnelooshuis bezocht?
- Op deze vraeg antwoordde ik hem natuerlyk ontkennend; want nimmer had ik den voet gezet in een gesticht van dien aert.
- Gevoelt gy geen trek, - hervatte hy, - om eens zulk gesticht in te treden?
- Zonderlinge vraeg die gy my daer doet! - sprak ik lachend, - zonderlinge vraeg, en die ik moeijelyk kan beantwoorden; want om u de waerheid te zeggen: neen, jongen, neen, daertoe gevoel ik weinig trek, en ik hoop dat het met my nooit zoo ver zal komen. Daer voor behoede my de hemel! - en na eene poos sprakeloos te hebben staen dubben, voegde ik er eenigzins angstig by: - Maer, zeg my, zie ik er dan toch zoo vreemd uit, dat gy my zulke zonderlinge vraeg toestuert?
Nu begon Adolf, even als ik het een stond vroeger had gedaen, luid op te lachen, waerna hy zegde:
- Groote God! zeker, ja zeker, daer voor behoede u de hemel! Doch zet spoedig dit lang gezicht ter zyde; gy hebt my in het geheel niet begrepen.
- Hoe! vroegt gy my dan niet....
- Het is eene misgreep! eene jammerlyke misgreep! Gy legt myne woorden gansch verkeerdelyk uit. Ik bedoelde iets gansch anders. Toen ik u vroeg of gy geen trek gevoeldet om een zinnelooshuis binnen te treden, meende ik niet... Nu, nu, gy weet dat Leonora, myne ongelukkige zuster, sinds eenigen tyd in het klooster te C... wordt verzorgd; ik ben voornemens haer binnen kort te gaen bezoeken en wilde u voorstellen my daerheen te vergezellen, en gy hebt gedacht...
| |
| |
- Ha! zoo, is het dit? - lachte ik, eensdeels by het vernemen der zonderlinge misgreep die ik had begaen, anderdeels omdat de woorden myns vriends my geheel en gansch gerust stelden omtrent den staet myner gezondheid. - Nu, ja, zoo gy slechts bedoelt in zulk gesticht een bezoek uit nieuwsgierigheid af te leggen, dan neem ik uit ganscher herte uw voorstel aen. Doch ik beken het rond uit, uwe vraeg, waervan ik de echte bedoeling misgreep, verontrustte my ter dege. En wanneer gaet gy naer C....?
- Overmorgen is het zondag, - antwoordde myn vriend; - kom tegen 10 ure des morgends ten mynent, er zal een rytuig voor de deur gereed staen.
- Goed, gy kunt er op rekenen, ik zal deze gelegenheid om die ongelukkigen van naby te beschouwen, niet laten ontsnappen.
- Welnu, het zy zoo, - hernam Adolf; - doch kom niet na het gestelde uer, anders zoudt gy my niet meer te huis vinden: gy weet dat ik stipt ben.
- Ja, ja, - lachte ik; - zoo stipt als een politiebeampte, wanneer het sluitingsuer der herbergen verstreken is, en hy nog ergens door de geslotene vensters van een dier huizen een lichtstreepje ontwaert. Wees gerust, gy zult op my niet hoeven te wachten.
Wy schudden daerop elkander de hand en namen afscheid.
Den volgenden zondag bevond ik my, reeds twintig minuten vóor het afgesproken uer, in de wooning myns vriends, en kort daerop ontstaken wy onze cigaren, stapten het rytuig in dat ons voor de deur wachtte, en reden de poort uit, naer C....
Onder weg liep ons gesprek over de ziekte van Leonora, en myn vriend liet my verstaen dat hy de hoop koesterde, zyne zuster binnen kort hersteld te zien. Ik deed al wat mogelyk was, om hen die zoete hoop te laten behouden, zy mocht dan al of niet verwezentlykt worden.
- God geve dat het zoo zy! - dacht ik; - zoo lang er leven is, bestaet er ook hoop! En al moest zich die stond nimmer verwezentlyken, toch is het altoos beter te hopen dan het hoofd te laten hangen. De hoop is eene der zoetste gaven Gods, terwyl de wanhoop den mensch ontzenuwt en moedeloos maekt.
Myn vriend vormde allerhande plannen over de toekomst: hy zegde my hoe hy voornemens was zyne zuster te behandelen wanneer zy gansch zou hersteld zyn, hoe hy met haer op reis wilde gaen en alles zou in het werk stellen, opdat zy nooit te weten kwame, waer zy een gedeelte van haer leven had doorgebracht.
Zoo voortkoutende, kwamen wy ten lesten, na een paer uren rydens, te C... aen, waer ons rytuig voor een tamelyk groot gebouw, dat ter zyde van den steenweg lag, stil hield. Dit gebouw was het gesticht waer de ongelukkige krankzinnigen verpleegd werden, dank zy de zorgen van eenige moedige vrouwen, die zich aen de wereld hadden onttrokken, om hun leven heel en gansch toe te wyden aen het oppassen en verplegen van eenige hunner ongelukkige natuergenoten.
Het was, zoo als ik reeds heb gezegd, een tamelyk groot gebouw, dat zich in een lachend en weelderig oord verhief, en, volgens den bouwtrant te oordeelen, dagteekende van de laetste helft der vorige eeuw. De hooge muren die den hof omringden, gaven het wel een eenigzins treurig voorkomen; doch wanneer men voor de yzeren grielje stond, die tot inkompoort verstrekte, zag het er binnen zoo aengenaem, zoo lachend uit, dat men eerder zou hebben gedacht voor een speelhof dan voor een zinneloozengesticht te staen.
Het was eene zwartzuster die op ons bellen de grielje kwam openen en ons binnen leidde.
Ik had gedacht er de vreemdste tooneelen te zullen aentreffen, tooneelen die my misschien de tranen uit de oogen persen en myn zenuwgestel op de gevoeligste wyze schokken zouden. Doch hoe vond ik my bedrogen! van al wat ik my had voorgetooverd, ontwaerde ik niets. De menschen die ik er ontmoette, zagen er in verre na zoo zonderling niet uit als ik my wel had voorgesteld. In plaets van er ongelukkige, beklagensweerdige wezens aen te treffen, die allerhande buitensporigheden verrichteden, ontmoette ik er byna niet dan eenige vrouwen, wier doenwyze zeer weinig verschilde met die van gezonde lieden. Meest allen bevonden zich, even als eenige zwartzusters die hen bewaekten, in den hof waervan zy de verschillige lanen doorkruisten. Sommigen hielden het hoofd fier en hoog, en schenen de overigen als hunne minderen te beschouwen; gemakkelyk viel het te raden dat deze door praelzucht in het gesticht waren gekomen. Wat ik als iets opmerkensweerdigs zag, was dat het meeste dier ongelukkigen voor ons schuw schenen en niet dorsten naderen; maer in de verte, van achter een boom of boschje, ons stonden te beschouwen, en toen wy op hen afstapten, zich spoedig langs eene andere laen verwyderden. Slechts eene maekte zyne opmerkzaemheid een weinig meer gaende, om dat zy gedurig met de handen iets uit den mond scheen te willen trekken, waerna zy, terwyl hare lippen zich snel bewogen, de rechter by de linker hand bracht, den linker arm uitstak en de rechter hand tegen den linker schouder legde, en daerna weêr de de linker by de rechter hand bracht.
Ik vroeg de non die ons tot geleidster diende, wat die vrouw verrichtte.
- Die ongelukkige, - antwoordde zuster Ursula, - denkt dat zy veroordeeld is om honderd duizend ellen lint voort te brengen; zy beeldt zich in dat zy hier gevangen zit, en men haer de vryheid niet zal hergeven, vooraleer zy de honderd duizend ellen heeft voortgebracht. Van den morgend tot den avond trekt zy zich, zoo als zy het zich
| |
| |
inbeeldt, het lint langs den mond uit het lichaem, en dit werk onderbreekt zy slechts om, van tyd tot tyd, het lint dat zy waent te hebben voortgebracht, tegen den arm te meten. Somtyds denkt zy reeds verscheidene duizende ellen te hebben byeengezameld; doch ofschoon zy niet ophoudt met meten en tellen, zelfs dan wanneer zy reeds te bed ligt, onmogelyk is het getal van honderd duizend te bereiken; de vaek overvalt haer ten langen lesten en des anderendags 's morgens, van zoo haest hare oogen zich openen, begint zy weêr op nieuw.
Medelydend getroffen stapte ik verder.
Toen wy den hof van het gesticht, die tamelyk groot is, byna ten einde waren, ontwaerde Adolf zyne zuster, die zich in een zomerhuisje, door kamperfoelieranken overschaduwd, bevond. Dadelyk stapten wy daerheen. Zy scheen ons niet te hebben opgemerkt; want onbeweeglyk bleef zy met het hoofd in de handen, en de ellebogen op de steenen tafel rustend, in het zomerhuisje zitten. Toen wy haer genaderd waren, noemde myn vriend haer by haren naem.
- Leonora, - sprak hy, - Leonora, kent gy my niet?
Het meisje richtte langzaem het hoofd op, als of zy uit eenen diepen slaep ontwaekte, en bezag ons beurtelings, eerst my en dan haer broeder, met eene soort van nieuwsgierige verwondering; doch geen woord kwam haer over de lippen; zy deed niet het minste teeken dat ons kon doen zien dat zy ons herkende. Na eene poos te hebben gewacht, vroeg Adolf nogmaels: - Leonora, lieve zuster, bezie my eens goed. Herkent gy my niet?
De maegd richtte zich nu eensklaps op; rond haren mond zweefde eene eenigzins tevredene plooi, het begin van eenen milden lach, en terwyl zy eenige malen toestemmend met het hoofd knikte, stak zy haer broeder de hand toe, zeggende:
- Ja, ja, Adolf; ja, ik herken u zeer goed. Waerom denkt gy dat ik u niet zou herkennen? Gy schynt my nogthans niet in het minste verouderd sedert uw laetste bezoek. Gy zyt toch niet ziek geweest, hoop ik?
- Neen, Leonora, neen, - haestte zich Adolf te antwoorden, terwyl hy zyne zuster hertelyk in de armen sloot en zyne lippen tegen haer voorhoofd drukte; - stel u gerust, ik ben niet ziek geweest; maer gy, lieve, hoe bevindt gy u?
- Allerbest, - antwoordde de maegd op hare beurt; - nooit heb ik my zoo goed bevonden. En hoe maekt men het in de stad? Hoe gaet het met vader en moeder en onze lieve kleine Machteld?
Myn vriend zegde haer dat te huis alles naer wensch toeging en sprak met zyne zuster over allerhande zaken. Leonora redeneerde over alles zoo verstandig, dat het my toescheen dat hare denkvermogens zich in den best wenschelyken staet bevonden, en ik er begon aen te twyfelen of zy wel waerlyk krankzinnig was of het ooit was geweest.
Daer zy my niet scheen te kennen, verwyderde ik my een weinig verder in den hof, waer zuster Ursula, zeker met het inzicht om de broeder en zuster vryelyk met elkander te laten spreken, my volgde. Ik deelde haer het gedacht mede dat ik had opgevat, rakende het gezondheidsgestel van Leonora, en zuster Ursula zegde my dat het meisje wel ter dege zinneloos was.
- Gy zoudt u grootelyks bedriegen, mynheer, - antwoordde zy, - zoo gy dacht dat de ongelukkigen die hier worden verzorgd, omdat gy hen aentreft op eenen oogenblik dat zy hunne verstandelyke vermogens ten volle schynen te genieten, niet krankzinnig zyn. Neen, mynheer, dit is niet zoo; ofschoon zy soms gansche dagen achtervolgens spreken en handelen als menschen aen wier hersengestel niet het minste schort, toch is somtyds een enkel woord genoeg om hun hoofd gansch op den hol te brengen, om hun de minst samenhangende dingen te doen uitkramen en de zonderlingste daden te doen uitvoeren. Zie, - voegde zy er by, - het zou my geenzins verwonderen, zoo gy de zuster uws vriends, die gy daer even hebt verlaten met het volle genot harer denkvermogens, straks, wanneer gy by haer zult terugkeeren, aentroft in eenen staet die uw medelyden zou opwekken. Zoo zyn byna alle krankzinnigen: den eenen oogenblik handelen zy als verstandige lieden, en een stond later kan men er slechts met de grootste moeite over meester worden.
- Verwonderlyk! - dacht ik by my zelve, dubbend over het gezegde van zuster Ursula, terwyl ik langzaem, met het hoofd naer den grond geheld, voortstapte; - wat is toch de mensch een broos en zwak wezen! Een niet is genoeg om hem, die door God met de meeste wilskracht, met de meeste verstandelyke vermogens is bedeeld geworden, te breken. Heden is men als door Gods vinger aengeraekt, en de wereld noemt u een vernuft, en morgen.... morgen?.... Neen, zooveel tyds hoeft er niet om te spoeden!... Een oogenblik is genoeg.... eene al te brandende zonnestrael! de adem des winds! en weg is al dit verstand, weg al die wetenschap, door jaren zoekens en arbeids verkregen! Men is een vernuft.... en een stond later niets meer, niets dan een ellendige, niets dan een rampzalige gek!... - en zuchtend voegde ik er met half luide stemme by: - God! wat zyt gy toch oneindig groot, en wy, wat zyn wy nietige wezens! Een machtige reus in vergelyking van eenen nietigen, onzichtbaren worm!
Misschien ware ik nog lang voortgegaen met by my zelve hierover na te denken, zonder dat ik echter het raedselwoord ervan zou hebben gevonden, zoo zuster Ursula niet op eens myne opmerkzaemheid had gaende gemaekt.
- Pas op, mynheer! pas op! kom langs hier! - zegde zy waerschuwend, terwyl zy my by den arm greep om my eene andere laen te doen inslaen; - ginds op de bank,
| |
| |
onder den kastanjeboom, zit eene vrouw, die voor den oogenblik zeer wel te pas schynt; doch zoo het ongeluk wilde, dat zy u slechts bemerkte, ware het meer dan te betwyfelen, of haer geene vlaeg van krankzinnigheid zou overvallen.
Daer ik niet begreep wat de zuster bedoelde, bezag ik haer eenigzins nieuwsgierig en vroeg haer:
- Zoo die vrouw my bemerkte, vreest gy dat haer eene vlaeg van krankzinnigheid zou overvallen!... Ik versta u niet, zuster... Wie is die vrouw?... Kent zy my?
- Neen, mynheer, ten minste by myne wete niet, - antwoordde de non; - doch gy legt myne woorden verkeerdelyk uit: ik wilde zeggen, dat die vrouw, by het zicht eens vreemden mans, door hare ongelukkige kwael wordt overvallen. Kom, mynheer, zoo ik u bidden mag, verwyderen wy ons.
Ik ging aen het verzoek van zuster Ursula gehoorzamen, doch alvorens wendde ik, uit nieuwsgierigheid, het hoofd naer de plaets waer de zieke onder den kastanjeboom zat. Het was eene ryzige vrouw met gitzwart haer en een edel voorkomen. Ik had reden te denken dat zy my reeds had opgemerkt; want zy had zich van de bank opgericht en stond met de handen tegen de borst saêmgevouwen en het aengezicht, als in bespiegeling, naer den hemel gericht, terwyl zy met luider stemme uitriep:
- Heere! heere! verlaet uwe dienares niet in dezen bangen nood! Heere! gy hebt het voorspeld: de dag zal komen dat de maet door de boosheid der menschen zal overloopen! de dag zal komen, dat de goeden met de kwaden voor de gepleegde euveldaden zullen boeten! Pest, oorlog en dure tyd zullen de aerde bederven! De menschen zullen zich onderling verscheuren! de hemel zal openbersten en een regen van vuer en schorpioenen over de aerde zenden! Dit is het einde der tyden! Dan zullen de trompetten aen de vier hoeken der wereld worden geblazen! de graven zullen zich openen en eene stem zal roepen: dooden staet op en komt ten oordeel, de Heer is u wachtende!... Heere! de goeden zult gy met u ten hemel voeren, en de boozen zult gy onmeêdoogend in den brandenden poel der helle nederdonderen!... Heere! het uer is gekomen! uwe dienares heeft steeds op u betrouwd; wees haer thans, in dit uiterste uer, genadig! Heere! verlaet haer niet!...
Die woorden troffen my diep; het was de eerste mael niet dat ik ze hoorde uitspreken.
- Wie is die vrouw? - vroeg ik haestig aen zuster Ursula.
Doch in plaets van myne vraeg te beantwoorden, zegde zy:
- Verwyder u spoedig, mynheer! die vrouw heeft somtyds vlagen van dolle zinneloosheid, verwyder u! Straks zal ik u zeggen wat gy tracht te weten
Ik voldeed aenstonds aen het verlangen door zuster Ursula uitgedrukt. Terwyl zy zich tot de krankzinnige begaf, sloeg ik eene andere baen in en zette my, een weinig verder, op eene bank neder.
Ik had den geest vol van die vrouw. Het scheen my toe, neen, ik was er byna zeker van, dat het de eerste mael niet was dat ik haer zag. De woorden die ik haer had hooren spreken, had ik nog eens gehoord; doch wanneer, in welke omstandigheid, kon ik my niet herinneren. Hoe of ik myn geheugen doorzocht, hoe of ik my den geest afmatte, om het geheimzinnig raedsel op te lossen, toch kon ik er niet in gelukken.
- Wie is dan toch die vrouw? - dacht ik by my zelve, - waer en wanneer heb ik haer nog gezien? Stellig is het dat ik haer nog eens die zelfde woorden heb hooren spreken. Maer waer dan toch? Was zy toen zinneloos, zoo als nu, of wel, heb ik haer gekend toen haer verstand nog helder was? Is het misschien overdreven godsdienstyver die haer het verstand heeft ontnomen?...
Niet alleen deze, maer nog wel twintig andere vragen, stelde ik my ter oplossing voor; doch hoe of ik myn geheugen raedpleegde, niets harer betrekkelyk kon ik my herinneren.
Nog eene wyle bleef ik zitten voortdubben, en zeker hadde ik nog lang mynen geest kunnen kwellen met naer de oplossing van dit zonderling raedsel te zoeken, zoo, op eens, zich niet iemand naest myne zyde op de bank had komen nederzetten. Ik richtte het hoofd op: het was Adolf die naest my had plaets gevat. Even als ik, zag hy er niet al te opgeruimd uit, en daer ik, toen ik hem verliet, had kunnen opmerken dat zyne zuster zich, ten minste schynbaer, wel te pas bevond, verwonderde my zulks ter dege. Ik vroeg hem dan ook naer de reden zyner mistroostigheid.
- Wat hebt gy dan toch, Adolf, dat gy zulk lang gezicht zet? - vroeg ik hem; - gy hebt daertoe toch geene reden, denk ik? uwe zuster schynt tot de gezondheid terug gekeerd? Gy zoudt u eerder moeten verheugen, dunkt my, dan hier te zitten als of gy meer genegen tot weenen dan tot lachen waert. In 's hemels naem, wat schort u toch?
- Gy bedriegt u, - antwoordde Adolf mistroostig; - Leonora is zieker dan ooit. In den beginne dacht ik, zoo als gy, dat haer gezondheidstoestand zich had verbeterd, daer haer geest helder was, en ik hoorde hoe verstandig zy zich met my over familiebetrekkingen, alsook over twintig andere zaken, onderhield. Doch op eens vroeg zy of zy my naer de stad mocht vergezellen, zeggende dat zy hier niet langer wilde blyven. Toen ik haer daerop te kennen gaf dat zulks nog niet zyn kon, en zy nog eenigen tyd de buitenlucht noodig had, werd zy bleek en bevend van gramschap. Zy sprak my van trouwen, en van een klooster, waer men
| |
| |
haer, tegen wil en dank, hield opgesloten, om haer voorgeworpen huwelyk te beletten. Ach! goede vriend, toen zag ik maer al te wel dat haer geest nog altoos dwaelde, en ik trachtte haer met de zoetste en teederste woorden die ik in myn hert kon vinden, tot bedaren te brengen. Doch dit alles was vruchteloos; myne woorden maekten op haer gemoed hetzelfde uitwerksel als olie in het vuer: ten lesten werd zy woedend, zoo woedend dat ik vreesde dat zy my aen het lyf zou hebben gevallen. En werkelyk zou zy zulks hebben gedaen, zoo niet twee der zusters uit het gesticht, die zich in de nabyheid bevonden om de krankzinnigen te bewaken, tusschen ons beiden waren geschoten, met het verzoek dat ik my zou verwyderen. Vriend, vriend, ik koesterde zooveel hoop op hare toekomende herstelling, - voegde Adolf er zuchtend by; - en thans zie ik maer al te duidelyk dat er nog langen tyd kan verloopen, vooraleer zulks wezentlykheid wordt! God weet, verlaet zy nog wel ooit dit gesticht!
Ik gevoelde dat de bron der droefheid myns vriends niet dan al te wel gegrond was om hem tegen te spreken; doch ik vatte hem onder den arm, en hem aldus eenigzins gedwongen hebbende zich op te richten, stapten wy verder, terwyl ik zoo goed mogelyk hem troost trachtte in te spreken.
Ik zegde hem dat zyne zuster jong was, dat de tyd en de kunst van bekwame geneesheeren haer nog wel de gezondheid zouden terug geven, en hy zich hoopvol op God moest betrouwen.
- Ja, ja, - antwoordde hy op eens, terwyl zyn gelaet zich versomberde; - ja, gy zegt het wel: God alleen kan haer helpen!...
- Welnu, betrouw op Hem, - sprak ik; - God is goed, en Hy beschermt wie in Hem hoopt en gelooft! Hy kan Leonora het verstand terug geven! Het zou immers de eerste mael niet zyn dat Hy...
Ik weet niet of het de ernstige toon was waer op ik - die gewoonlyk nog al spotziek ben - die woorden uitsprak, die hem het hoofd deed oprichten; doch iets waervan ik zeker ben is, dat zyn gelaet zich als by tooverslag verhelderde, terwyl hy my onderbrak:
- Inderwaerheid, gy zegt het wel: op den hemel betrouwen is het beste; van daer alleen is troost te wachten. Oh! zoo het eens waer werd, wat gy my hopen laet, ik...
- Neen, neen, beloof niets, - onderbrak ik hem op myne beurt; - betrouw slechts op God, en doe voorop het goede zonder den uitslag af te wachten. Ik zie niet geerne dat men van God eene weldaed afsmeekt met de belofte Hem later er voor te betalen.
Wy waren ondertusschen het klooster genaderd, waer wy zuster Ursula met nog eene andere non, naby de hofdeur, zagen spreken. Dadelyk stapte ik tot haer en vroeg:
- Welnu, zuster, voldoe spoedig, zoo ik er u om bidden mag, myne nieuwsgierigheid?...
- Stel u gerust, mynheer, - antwoordde de zuster; - zy heeft zich eindelyk bedaerd; doch ik wil het u niet verzwygen: het heeft veel moeite gekost haer te stillen. Eens dat haer de vlaeg overvalt, helpt er niet veel aen, en dan moet men met haer zeer voorzichtig te werk gaen.
- Ha! wat ben ik tevreden, - sprak ik, - dat myne onvoorzichtigheid geene aenleiding heeft gegeven tot ergere gevolgen; ik kan u niet zeggen hoe my zulks verheugt. Doch, zeg my, goede zuster, wie is die vrouw?
- Eene arme zinnelooze, - antwoordde de non, - die telkens dat zy een vreemden man ziet, of een gerucht verneemt, zoo als: het gerommel van den donder, het losbranden van geweeren of kanonnen, ja, tot zelfs wanneer er slechts een zwaer rytuig, eene dilligentie of vrachtwagen over den steenweg rydt, door eene vlaeg van dolle krankzinnigheid wordt overvallen. Dan beeldt zy zich in dat het einde der tyden naby is, en richt het aengezicht ten hemel, luid de vreemde woorden uitbrengende die gy daer straks hebt gehoord; waerna zy al wie zy ontmoet, aen het lyf valt en mishandelt, voorgevende dat zy door God op de aerde is gezonden om de boozen te kastyden.
- Zonderling! - sprak ik, meer en meer verwonderd; - zeer zonderling! Ik weet niet, maer ik denk die vrouw te kennen. Hoe is haer naem?
- Och! mynheer, ik geloof niet dat gy haer kent, - zegde zuster Ursula, eventjes met het hoofd schuddend; - het is reeds zoo lang dat de ongelukkige in het gesticht is; zy is onze oudste commensael: korts na de omwenteling van 1830 werd zy hier besteed, en daer dit thans meer dan dry en twintig jaer geleden is, en gy te dien tyde nog bitter jong moest zyn, twyfel ik er aen of gy haer wel ooit hebt gezien.
Zuster Ursula bedroog zich echter. Hare woorden deden plotselings een licht in mynen geest ontstaen.
- Zuster, - riep ik uit; - zuster, ik zeg dat ik haer ken! Die vrouw kwam hier kort na de omwenteling van 1830, hebt gy gezegd, niet waer? Welnu, het was tydens de omwenteling dat zy krankzinnig werd. Ik heb haer zeer goed gekend; zy heeft my meer dan eens, toen ik nog een kind was, op den arm gedragen; ik was er by toen zy krankzinnig werd! - en na eene poos met de hand aen het voorhoofd te hebben doorgebracht, voegde ik er eenigzins meêwarig by: - wie hadde ooit gedacht dat ik, na jaren verloopens, die arme Regina Frederickx nog zou wederzien....
- Ja, mynheer, ja, gy hebt het wel voor, - sprak zuster Ursula, toestemmend met het hoofd knikkend: - Regina Frederickx, zoo is haer naem.
(Wordt voortgezet.)
Johan Van Rotterdam.
|
|
Auteursrechtvrij