De Vlaamsche School. Jaargang 2
(1856)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 123]
| |
I.Ik weet een lieve huizing staen,
Omringd van bloempriëlen;
Geen mensch kan langs den boomgaerd gaen,
Of hoort er vooglen kwelen;
Het rypend ooft buigt elken tak;
De gevel prykt met druiven;
En aen den vyver als op 't dak
Ontwaert men blanke duiven.
Die huizing is ten feest getooid,
Met wimpels in de gangen;
De vloer is met gebloemt bestrooid,
De lustzael nieuw behangen;
Ter tafel, nevens most en wyn,
Staen applen frisch te blozen,
En aen de vensters, in den schyn
Der zonne, geuren roozen.
Het is een zilvren bruiloftfeest
Dat even zal beginnen.
Zie, 't echtlyk paer, verheugd van geest,
Treedt met zyn kinders binnen.
De vrienden scharen zich in 't rond,
Hun hert is opgetogen;
Gejubel klinkt uit ieders mond,
En vreugde glanst uit de oogen.
Ook vreemde op vreemde is toegesneld,
Om hulde en eer te bieden;
Want ieder in de landstreek meldt
Het heil dier brave lieden;
En geen keert weder of benydt
Wat hy mocht zien en hooren.
Zoo spreidt hun faem zich wyd en zyd,
Als 's morgends 't zonnegloren.
| |
II.Gansch Europa kent die wooning.....
En elk volk benydt gewis
Dat die vader onze Koning,
En die moeder Belgie is!
Dat geen stede hier te voren
Ooit zoo plechtig werd versierd;
Dat een feestvlag op den toren
Van het minste dorpken zwiert;
Dat niet slechts de koopren monden
Van kasteel en vestingwal
De eere van 's lands Vorst verkonden,
By gedwongen lofgeschal;
Maer dat blyde dankgebeden,
Vrye liedren t'allen kant,
Naer aertsvaderlyke zeden,
De echte tolken zyn van 't land!
Dat de kunsten lauwren plukken,
En de barden, vry en vrank,
De eerekroon op 't hoofd hem drukken,
By dees blyden gloriezang!
| |
III.‘Leert, volken, die met onheil hebt te kampen,
Zoo klinkt hun stemme, die van eerbied beeft,
Leert hoe een land, na eeuwenlange rampen,
Verheugd en trotsch in heil en grootheid leeft!
En, nageslacht, erkentelyke zonen,
Die u den rouw, den roem, zult weerdig toonen
Waermêe men eens ons grafplaets overspreidt,
Verneemt hoe wy het huidig Belgie stichtten;
Leert uit ons mond uw zending en uw plichten:
Ons voorbeeld zy de fakkel die u leidt!
Vry was het land, na eeuwen vrygestreden.....
Doch rusteloos zag 't nog de toekomst aen,
Zwak als een kranke, 't ziekbed uitgetreden,
Die niet alleen zyn kamer rond kan gaen.
't Was vry, - doch vroeg of 't morgen vry zou wezen?
Want als een groep van vaderlooze weezen
Had 't belgisch volk geen Oppergids, geen Hoofd.
't Was vry, - doch ook mistrouwd en onervaren.
Stout-wagend schip, geslingerd op de baren,
Waer moest het heen van stureman beroofd?.....
Diep, diep was toen onze oude roem gezonken.
De vrye kunst, in Vlaendren zoo vereerd,
Week telkens heen, wanneer er boeijen klonken,
Wanneer de Belg door vreemden werd beheerd.
En reeds zoo lang had de overmacht van vreemden
Nu bloed gestort in onze malsche beemden,
Zoo lang was ons de aenbeden Kunst ontvlucht,
Dat 't arme volk, herdenkend aen zyn vaderen,
Niet dan beschaemd 't geschiedboek dorst doorbladeren......
't Had voor zichzelf slechts tranen en gezucht!
Doch, hopend in 't begeestrend licht der vryheid,
Herhaelde't: ‘Help uzelf, zoo helpt u God!’
En hoort thans, hoort zyn jubelende blyheid:
't Heelal benydt zyn mildgezegend lot!
Weêr vlecht de Kunst hoer rykste lauwerkroonen
Om 't edel hoofd van zyn gevierde zonen!
Weêr strooit de Roem zyn sterren by ons uit!
Weêr, uit elk oord, komt met ontbloeten hoofde
Wie 't schoone mint, tot hier, als een verloofde
Met kloppend hert tot zyn geliefde bruid!
| |
[pagina 124]
| |
Geen vreeze meer voor vreemden dwang en snoodheid!
De jonge Staet, trouw aen de roepstem Gods,
Blyft vrank en vry, hoogmoedig op zyn grootheid,
In vrede en rust, onwrikbaer als een rots!
't Is dat het volk geen groep meer is van weezen,
Maer op een Vorst, een Vader, trotsch mag wezen.
Wiens wysheid waekt, wiens hand voor rampen hoedt.
't Stout wagend schip klieft veilig door de baren,
En geene vlag ontmoet het onder 't varen
Die aen het roer zyn' stuerman niet begroet!
't Is heerlyk-schoon, in ieder dorp en stede,
Hoe Belgie al zyn levenskracht bevroedt;
Hoe de akkerman, vertrouwend in den vrede,
Elk plekje gronds met vruchten prijken doet;
Hoe nyverheid haer wondren weet te teelen,
En tol ontvangt uit alle werelddeelen;
Hoe schat op schat naer onzen Scheldemond
Komt heengezeild in opgepropte kielen;
Hoe de arbeidslust van vier miljoenen zielen
Staeg rykdom spreidt op vaderlandschen grond!
Toch, waerom ook wy onzen Koning roemen,
Koud is die lof by 't dankgevoel van 't land.
Wat mond vermag de weldaên op te noemen
Als vloeijend goud gedruppeld uit zyn hand?
Een volk, hoe wys, blyft in zyn hoop bedrogen
Zoo niet zyn Hoofd het toelacht in zyn poogen,
Zoo niet zyn heil betracht wordt door zyn Vorst;
En, Belgen, wat al grootsch gy op mocht richten,
Heeft niet zyn zorg het alles helpen stichten,
Kalm in 't gevaer, wat hoon hem dreigen dorst?
Gevaer en hoon?.... - Ja, de eeuw die wy beleven,
Is de Oceaen, die 's morgends rust en lacht,
En 's avonds huilt dat zelfs de koensten beven,
Een tamme leeuw bewust van al zyn kracht.
Schouwt rond, 't is vrede: een hemel zonder wolken....
Hoort toe: een storm breekt los en schokt de volken;
Het oproer woedt; de rede wordt bespot;
Schroot, fakkels, dolken knetteren en horten;
De schrik regeert; aloude troonen storten;
De priester yst by 't hoogaltaer van God....
Maer, wat deze eeuw by vreemden moog' verdelgen,
Hier wordt de Troon beschut door aller borst.
Zy blozen niet, de vryheidweerde Belgen,
De deugd, den roem, te vieren in een Vorst!
En moet hun trouw meer dan erkentnis heeten,
Als hy hun zegt, hoe vast ten troon gezeten:
‘'k Leg, zoo gy 't wenscht, de kroon neêr die my tooit....’
Als vreemde Nyd, met wapens in de handen,
Hem smeeken durft hun vryheid aen te randen,
En hy, gehoond, hem plechtig antwoordt: ‘nooit!’
Daerom, daerom, ô nageslacht! ô volken!
Is onze trouw hem heiliglyk verpand,
En willen wy hem als op liefdewolken
In zegeprael doen vlotten over 't land!
ô God! zyn deugd leev' voort in zyn kindskinderen!
Zoo zal de dank ook nimmer hier verminderen,
Zoo zal de Vorst steeds zeggen mogen: ‘Gy
Die in uw land den troone woudt verdelgen,
En balling zyt, - kom: dat het ryk der Belgen
U gastvry weze, en ik uw vriend eens zy!’
| |
IV.Zoo galmt der barden zang by klank van harpensnaren,
En 't volk, in liefde ontgloeid, wil grootsch een hulde biên.
Het wil uit gansch den lande, in bontgemengde scharen,
Verrukt naer Brussel varen,
Den wyzen Koning zien!
De boer laet ploeg en veld, de koopman beurs en stede,
De kunstenaer zyn cel, zelfs de arme werk en loon;
En ieder draegt een vrucht van geest of arbeid mede,
Gewonnen in den vrede,
En spreidt ze vóor den Troon!
Doch wie zal nu 't tafreel van liefde en geestdrift malen,
Als hy, Monarch, zich mengt in 't blyde volksgewoel?
Partyschap mochte soms de herten doen verdwalen,
Zelfs Vlamingen en Walen
Ontgloeit nu éen gevoel!
Dank, God! die op dees feest de tweedracht doet vergeten,
Die aller ziel versmelt in zoete broedermin!
Zoo was verdeeldheid ook gebannen uit 't geweten
En aller oog bekreten
By 't graf der Koningin.....
Doch thans geen rouw geplengd om de edelste aller moederen.
Neen, Belgen, als ik zie hoe gy uw' Vorst omsluit,
Hoe gy hem mint met al den gloed van uw gemoederen,
Dan juich ik, ô myn broederen!
En heilvol roep ik uit:
‘Myn Vaderland! ik zie de zon der toekomst gloren!
'k Ontwaer geen enklen Belg voor vreemd gezag geknield.
Vergeefs zou men nog ooit ons vryheid willen smooren,
Zy zal ons steeds behooren,
Wyl eendracht ons bezielt!’
En 't volk, als 't huiswaerts keert, juicht meê langs duizend wegen.
‘De toekomst is zoo schoon!’ weêrgalmt het t' allen kant;
En uit het verste dorp klinkt my die roep weêr tegen,
Als trilde 't land van zegen
Door gansch zyn ingewand!
| |
V.ô Sire, als Gy welhaest uw ryk,
't Schoon Belgie, zult doorreizen,
Zal 't feest zyn weêr by arm en ryk,
In hutten als paleizen.
| |
[pagina 125]
| |
En elke stad die Ge in haer pracht
Als vader zult bezoeken,
Zal uwe komst, voor 't nagelacht,
In gouden lettren boeken!
Ook 't weerdig kroost aen uwe zy
Zal enkel hulde ontmoeten.
In hem zal 't volk, hoe vry en bly,
Nog schooner toekomst groeten.
En als de nacht zyn sluijer spreidt,
Als elke mond zal zwygen,
Zal uit elk hert, in de eenzaemheid,
Een stille bede stygen.
‘De Koning leve, goede God!
Nog lang in heil en eere.
Gun ook zyn kroost een zalig lot;
Bescherm het steeds, ô Heere!’
Zoo zal het zachtjens ruischen, want
Men weet in elke wooning:
De Koning is het Vaderland,
Het Vaderland de Koning!
J. de Geyter.
|
|