|
| |
By de vyf-en-twintigste verjaring van 's Konings inhuldiging.
De dag is nauwelyks herboren,
Of 's lands driekleurig vaendel zwiert,
Dat stadhuistop en tempeltoren,
En hooge en lage woon versiert.
't Kanon barst los, de klokken bommen,
En, tot verheven choor geklommen,
Verkonden, dat het vaderland,
De handen biddend opgeheven,
Wat God behoort aen God wil geven,
En aen den Vorst zyn dank verpandt.
Waer zulke hoogtydwimpels zweven,
Daer breken hoogtydshymnen uit.
O moedertael, o lust en leven
Van Vlaenderen, wees my tot een luit;
Gy, die alleen in die gewesten
's Lands onafhanklykheid kunt vesten,
Gy, adeloude vryheidsbaek!...
Het fransch zinge aen de Mazeboorden,
Het vlaemsch gevoel vereischt akkoorden
ln Breydels mannelyke spraek.
Schouwt rond!... Klom ooit aen purpren transen
Voor Belgie heuchelyker zon?
Hoe tintlen hare jubelglansen
Op onzen Godfried van Bouillon,
Op onzen Rubens, scheppend stichter;
Op onzen Gretry, toonendichter!...
Ontwaekt, tot schimmenrei geschaerd,
Waerde, onvergetelyke dooden!
Grootsch roept u, 't juichend graf ontvloden,
Het feest, dat al de Belgen paert.
Vermaken, vreugden, plechtigheden,
Tot in het meest vergeten oord.
De stoom voert dorpen, gansche steden,
Naer Brussel op zyn vleuglen voort.
Gelukkig, die er de oude dagen
Herleven ziet in zegewagen
En stoet, vereend door broedermin!
Gelukkiger, die by 't ontvouwen
Dier statie, mag den Vorst aenschouwen,
Den goeden Vorst en zyn gezin!
Dees schoone dag is zyn belooning
Voor houw- en trouwvolbrachten plicht,
En wydt hem weder in tot koning,
Die stadigt wat de Grondwet sticht.
De vaderlandsche hoop ontwaekte,
Toen hy aen lust en rust verzaekte
Voor d'onverpoosden last der kroon;
Maer heden spreekt de volksgeest krachtig,
Als stem van God zoo oppermachtig,
En stelt 's lands Vader op den troon.
O veldgenot! o drevenlommer!
O tuingebied van Claremont!...
Hoe vaek, te midden van 't beslommer,
Dryft zyn herdenken u nog rond!
Hy wendt, aen 't vorstenjuk onttogen,
Van 't zielverduislend hof zyne oogen,
En ziet u vreedzaem vóór zich staen;
Maer innig spreekt in stille nachten
Een stem, verdubbelend zyn krachten,
En maent hem moedig voort te gaen.
En somtyds, als de hemellampen
Bly weemlen om d'almachten stoel,
Vergeet hy zorgen, arbeid, rampen,
En ademt weder krygsgewoel.
O Ulm, uw stryd gloeit om hem henen.
Hy ryst, en bliksemend verschenen,
Vlucht de aedlaer voor zyn wrekend stael;
En Leopold, ten trots der jaren,
Gevoelt, dat hy in 's lands gevaren
Nog ryzen zou ten zegeprael.
Triomf! - Daer troont zy vóór de volken
Die Grondwet, onzer eeuwen waerd,
Om geestvooruitgang te vertolken
In 't land, door vrydom steeds vermaerd.
's Lands machten zyn door haer geregeld,
's Volks rechten door heur hand bezegeld;
Staetsambtenaer en volksgezant
Omringt ze, in heur gezach gezeten,
D'een' voet op kluisters van 't geweten,
En d'andre op kluisters van 't verstand.
| |
| |
De Koning huldigt ze eerst van allen,
Dier ryksvoogdes tot onderdaen.
Geen voorrecht kan haer recht versmallen,
Of vlekt zyn purper met een traen.
Hem, liefdryk' afgezant des Heeren,
Vergunt zy 't offerbloed te keeren,
Dat nog 't gerichtzwaerd roesten doet,
En 't eenigst voorrecht van den troone
Blinkt voor de menschheid aen zyn kroone
Als puikjuweel vol hemelgloed.
Dit groote denkbeeld onzer vaderen,
Dat Arteveldes geest verstond,
Als hy, tot schuttend stamvergaderen,
Met Braband Vlaenderen verbond -
Die eenheid van den vaderlande,
Kwam zy niet onder u tot stande,
Grondwettig vorstendom, vol kracht? -
Zoo is de schepping enkel schoonheid,
Die de Oppereenheid ons ten toon spreidt,
En hare harmony is macht.
O heilge Vryheid, telg der orde,
En ziel der zede, en stem der wet,
Wie blind zich tegen u omgorde,
Verga, verga, door God verplet!
Hy koom', die twyfelt aen uw zegen,
En zie, hoe, moederlyk genegen,
De Vryheid, die ons land doorzweeft,
Een milde bron van zegeningen
Op al haer schreden deed ontspringen,
En 't scheppend brein ontvonkeld heeft!
De vlaemsche school vond haer penseelen,
De vlaemsche tael haer veder weêr,
Die tegen fransche dwanggareelen
Blyft waken, sterker dan een heir.
Geschiednis, 't middeleeuwstof roerend,
Ons heden aen 't verleden snoerend,
Heeft tafereel en les ontrold.
Ja, de eedle kunsten, wier vermogen
Een land, hoe klein ook, kan verhoogen,
Bestemplen de eeuw van Leopold.
De vrede doet ons zegepralen
Door diep vernuft by Brit en Gal,
Waer nyvre wonderwerken stralen,
Te pryk gesteld voor 't wyd heelal.
De vrede.... o, zie haer onze steden
Bevolken, tooien en verbreeden,
Verryken Antwerp, 's handels bruid,
Verhoogen Gent met prachtgebouwen,
Ontsteken trotsche werkhuisschouwen,
En voeren reuzenplannen uit.
Maer niet in d'arbeid, wiens vasallen
Gy sints uw volkswieg u erkent,
Niet in die ruime stedehallen,
Of in die ryke veldenrent,
O Belgen, niet in myngewelven,
Waeruit ge u schatten weet te delven,
Ligt uw beroemdste zegeprael:
Hy ligt in vasten aert, gehechtheid
Aen de overheden, vranke oprechtheid,
In trouw van Vlaming en van Wael.
Wy houden voor denzelfden stander
Ons vaderland en onzen vorst;
Wy scheiden d'eene niet van d'ander,
En doemen wie ze scheiden dorst.
Ons dankgebed paert ze allebeiden,
In welk een heiligdom, verscheiden
Van offerand', de godsvrucht kniel',
En, bruisend, stroomen ons de namen
Van vorst en vaderland te samen
In lief en leed uit volle ziel.
Nog zyn wy 't kroost der Noorderhelden:
Do zeedlykheid, 's volks adeldom,
Blyft hooger dan de wet hier gelden,
De Godsdienst blikt er de ondeugd stom.
Nog weet hier man en maegd van blozen;
Geen letterslang schuilt onder roozen,
En slechts gebreideld door den plicht,
Zaeit Costers kunst met milde handen
Het woord, dat boeien kent nog banden,
Verheven beeld van God en 't licht.
Nog zyn wy kindren der Germanen,
Uit wier geslacht de Koning sproot,
En klimmen, ook langs bloedge banen,
Heldhaftig op met elken nood.
De burgerwacht en legerdapperen
Doen 's lands eendrachtig vaendel wapperen,
Vol oud en overjaerd ontzach,
En gruwen van uitheemschen keten,
Den kamp van Prêle niet vergeten,
En onzen Gouden-sporenslag.
Dat land is waerdig zulk een Koning,
Die Koning waerdig zulk een land.
Vliege elders om des meesters wooning
De schrik, die zoeten slaep verbant:
't Jong Belgie, welk een proef haer griefde,
Handhaefde heur beloofde liefde,
De onwrikbre Koning hield zyn eed,
En sprak, als staf hy staf bezweken:
‘Ik wil 't geluk des volks: één teeken,
En 'k ben ten afstand toegereed.’
O, 't jaer dat Affre wreed zag vallen,
Verhael de trouw van dat gewest!
Wy rezen als metalen wallen;
Wy stonden, hand in hand geprest.
Wat oproer elders morde of wrokte,
Wat gouden zetel stortte, of schokte,
Hier geen orkaen, geen zwarte wolk;
De vorstenmajesteit bewaerde
| |
| |
Haer' luister, stavend voor heel de aerde
De majesteit van 't vorstlyk volk.
Ja, toen werd, onder de Opperhoede,
De scepter voor ons landgebied
Een dakbeveiligende roede,
Waer langs de hemelvuerstroom vliedt.
De ervaring van den Koning waekte,
De liefde van het volk ontblaekte,
(Die sterre 't schoonst by donkren nacht;)
En 't ryksblazoen was trotsch te dragen
De gulden spreuk van vroeger dagen,
Tot les van 't laetste nageslacht.
Toen was de leeuw der oude tyden,
Die nooit dan leeuwen heeft geteeld,
Die zedig rust na moedig stryden,
O vaderland, uw eigen beeld!
Hy stond, hoe 't Zuiderzwerk mocht grauwen,
Hield op de Grondwet fiks zyn klauwen,
Gelyk de ryksmunt hem vertoont,
En staerde in 't rond met kalme blikken,
Te kalm om dwang niet af te schrikken,
Met schoonheid en met moed bekroond.
Toen, trouwe volken van Europe,
Gaf ons die heilge broedermin
(Die nimmer de afgrond slinde, of slope!)
Eene eerplaets in uw huisgezin.
De Batavier was meê rechtvaerdig:
Hy schatte ons al zyn eerbied waerdig,
En mengde, met ons aengevat
Van dankbren rouw, zyn lied en bede;
En 't was of God, de God van vrede,
De volksmacht ingehuldigd had.
Een halve wereld moog' verzinken,
Bezitten wy geen bondgenoot,
Wiens bliksems in de stormen blinken,
Het reddingsuer tot morgenrood?...
Op heden met de zon ontwakend,
(Die zon zyn diadeem volmakend)
Bad Leopold met zaelgen mond:
‘Wat eerkroon voor myn gryze hairen!
Gy wildet my reeds lang bewaren:
Met u vernieuw ik myn verbond.
Met u, o Heer, die hart en nieren
Als d'afgrond van de zee doorpeilt;
Door u mag ik de staetshulk vieren,
In 't nooduer op geen klip verzeild.
Zelf aen zyn slingrend roer gezeten,
Hebt gy den koning niet vergeten,
Hoe zwaer de gade werd beproefd:
Verloor myn huis en volk hun moeder,
Gy waert hun vader, Albehoeder,
Die zonder troost geen mensch bedroeft.
Ik breng uw weldâen my te binnen,
Sints Belgie my als vriend ontfing,
Toen ik dat volk reeds mocht beminnen,
En reeknen op uw zegening.
Gy kent het doelwit van myn streven,
Gy kent dien adem van myn leven;
Uw hand bevestigde myn werk!
Met uwe hulp is 't onverganklyk;
Met u blyft Belgie onafhanklyk,
Door eendracht en door liefde sterk.’
Zie, met verkrimpende ingewanden,
't Arm Asiën in toorn ontbranden
Voor de alverwoestende oorlogskar.
Zie Mark-Aureel, wiens stille grootheid
In 't harte grypt van fiere snoodheid,
Nog heerschen door zyn vorstendeugd,
Die 't volk, verbleekt voor bloedaltaren,
Verrukt ook na twee duizend jaren
In hare onsterfelyke jeugd!
Daegt, eeuwen, die, nog ongeboren,
In 't donker schuilt!... Myn boezem klopt....
Gy daegt, gy wordt; ik zie u gloren,
Die vorsten opheft, of verschopt.
'k Zie u ten rechterstoel geklommen,
Waer haet en liefde voor verstommen,
Opdat onwraekbaer vonnis ryz',
Door 's lands geschiedenis gestreken.
Ik hoor de nageslachten spreken:
‘Het volk was trouw, de koning wys.’
De toekomst krieke van vertrouwen,
Zoo lang zyn woord ons tegenstroomt!
Wy mogen op zyn wysheid bouwen, -
Zyn wysheid, die van boven koomt.
Zy rypte reeds zyn jonge jaren,
Week voor geen onspoed, of gevaren,
Verdartelde op geen weeldebaen,
En, met eenvoudigheid bemanteld,
Zag menige eerzuil omgekanteld,
En bleef in al haer vastheid staen.
Wend, Koning van de starrenbogen,
Die ryken sticht en nedervelt,
Wend, Vader, uw beschermende oogen
Op Leopold, den vredesheld!
Regeer' die eerste vorst der Belgen
Laet voort in zyner waerde telgen;
En, wat verga van 't huidig feest,
Hoe schoon en schittrend uitgeblonken,
Moge eeuwig in de Belgen vonken
Dezelfde vaderlandsche geest!
|
|
Auteursrechtvrij