De Vlaamsche School. Jaargang 2

Aen Italië.

Het uer is daer! de blanke zeilen zwellen;

De manschap woelt en hyscht de kabeltouw van strand;
De stuerman wacht het sein; de scheepsbevelen snellen
Op 't wyde vlak; het schip beweegt; de masten hellen.....
En onder 't bly gejuich van boots- en reisgezellen

Dryft 't zware vaertuig thans van kant.

Hoezee! Italia! Vaerwel! Vaerwel! wy snellen

Langs zee en kust naer 't lieve Vaderland!

Vaerwel!... Helaes! toen ik, op 't vlottend hout gedragen,
Uw laetste torentin zag dalen in 't verschiet,
Ontsprong myn oog een traen, en mymrend aen de dagen
Die ik mocht slyten op uw zalig grondgebied,
Zei ik my toen, gestemd tot melankolisch klagen:
o Neen! myn Vaderland is toch Itaelje niet!

Dan ja - wat teeder hert dat 't schoone mag gevoelen,
Dat slechts in deugd en kunst zyn zachtsten wellust vindt,
Heeft immer u begroet, Itaelje, en niet bemind? -

Wie is er die zyn wetensdorst mocht koelen,

Italie, aen uwe eeuwge kunstenbron,

Wie is er die, zich koestrend aen uw zon,

Zich met uw bloemen tooide en kroonde met uw kroonen,

Om u zyn laetste dank te toonen,

Itaelje, in d'afscheidsgroet geen tranen mengen kon?

[p. 104]

 

Vaerwel! ô dierbaer land! wy vlieden van uw kusten

 

En snellen naer den vaderlyken grond,

 

Waer ook geloof en deugd en roem gelauwerd rusten,

 

Zoo schoon, zoo zacht als ik hen op uw aerde vond.

 

Doch nimmer zal 'k in 't land der vaedren,

 

Verrukt, den fieren Dom van Rome kunnen naedren;

 

Doch nimmer zult gy my daer nog uw schoonheid biên.....

 

En daerom, gastvry oord, waerheen myn wenschen haken,

 

Voel ik my in de ziel een heilge geestdrift blaken,

 

Wen ik u zeg: tot wederzien!

 

 

 

Ch. J. Van den Nest, priester.