De Vlaamsche School. Jaargang 2

Myn zondagoord.

Ik kwam een ouden gryzaerd tegen,

Die me om eene aelmoes bad.

‘Och! vriend, sprak hy geheel verlegen,

Geef my toch iets of wat.

'k Ben moederziel alleen op aerde,

En 'k heb noch kind noch maeg;

'k Verleefde 't geen ik vroeger spaerde;

En zoo ik u iets vraeg,

't Is dat de honger my doet lyden,

Dat wreed gebrek my drukt.....

Och, lieve! heb toch medelyden:

'k Ga onder nood gebukt!....’

'k Had juist myn zondagoord gekregen,

En 'k ging ter kerremis,

Het hert vol vreugd, de ziel vol zegen;

Maer diepe deerenis,

By 't zicht van dien zoo schaemlen gryze,

Bekroop my ras 't gemoed;

Zyn kromme leên, de treur'ge wyze

Der bede, die hy doet,

Ontroeren my, en zonder toeven,

Zeg ik hem: ‘Arme man,

Gebruik dit geld naer uw behoeven,

't Is alles wat ik kan!’

‘God loone u duizendmael, myn jongen!..’

Zoo sprak de schaemle mensch,

Wyl tranen aen zyn oog ontsprongen,

‘Verhoort Hy mynen wensch,

Dan slyt ge zeker zaelge dagen;

Dan zullen heil en vreê

Het noodlot van uw haerdsteê jagen;

Dan zal der armen beê

By u erbarmend hart ontmoeten!.....

Ik ben een arme man,

En uwe gift met dank begroeten

Is alles wat ik kan!....’

Ik was ontroerd en zeer bewogen

By 't hooren van dien wensch;

Een zoete traen ontgleed myne oogen,

En 'k was een zalig mensch.

Ik kon toch, dacht ik zeer te vreden,

Vandaeg myn zondagoord

Op beter wyze niet besteden:

Die man leeft daermeê voort.

Moest elkeen 't overtollig geven

Aen wie in d'armoe leeft,

Het waer' hier een gelukkig leven

Voor die ontvangt en geeft!

E. Van Biesbrouck.

Langemarck (West-Vlaenderen), 15 meert 1856.