De Vlaamsche School. Jaargang 2

De stervende rechtveerdige.

Myn lange levensloop is traegzaem heengedreven;
Ik heb hem opgeteld in zuchten en getraen.
Doch in den sombren nacht die steeds my heeft omgeven,

Is my geen' klacht ontgaen!

De wereld hield voor my heur schatten opgesloten;
Nooit schonk ze my een' gunst: - ik heb ze niet gehaet!
De mensch had laf en boos my uit zyn kring verstooten,

Geen vloek trof zynen smaed!

Ja, 'k heb verduldiglyk zyn hoon, zyn spot geleden,
Daer ik met hem niet wilde in 's afgrondswegen gaen;
Doch 'k heb om hem geweend, ik heb voor hem gebeden.

Met zegen hem belaen!

En wyl hy heeft gebaed in vuig en dol verheugen,
Heb ik in het gebed myn stonden doorgebrocht;
Terwyl hy wellust dronk hy lange en volle teugen,

Heb ik de smert bezocht.

Want gy, o groote God, gy waert al myn gedachten,
Gy waert gansch myn geloof, gy waert gansch myne hoop;
Gy waert by dag en nacht het eenige betrachten

Van mynen levensloop!

En gy dacht ook aen my: - de smert is neêrgeregend;
De smert, dit bitter vocht, dat onze ziel verklaert.
In hare wrangste pyn heb ik uw naem gezegend,

Gy die my gunstig waert!

En nu, in 't stervens uer, daer 'k alles reeds zie weem'len,
Ontsnapt my geen gezucht, wyl ik deze aerd' verlaet;
Myn' ziele wacht hier niets; zy blikt naer uwe heem'len

Zy hoopt op d'eeuw'gen staet!

J. Lievens.