De eerste zang des nachtegaels.
Grootsch zonk de zon het purpren westen in,
En goot vol pracht heur laetste gouden glansen
In waterstroom, op berg en torentin.
Het heerlyk floers der diepe hemeltransen
Weêrkaetste 't licht als goud en roozenkleur.
Hoe plechtig schoon, hoe zalig was nature
In dit ontzag inboez'mend schemerure,
By 't eerste groen en d'eersten balsemgeur!
Geen lentedag, geen voorjaersavondstond
Had nog zoo warm de velden doen herleven;
't Verkwikkend vuer had jeugd en bloei in 't rond
Aen 't naekt geboomte en 's beekjes zoom gegeven;
Het vooglenheer kwam weder in ons oord;
Reeds hier en daer zag men een zanger springen;
Maer al te bly kon nog geen vogel zingen,
Slechts kwelend vloog hy door het loover voort.
Hoe onbestemd en heilvol sloeg my 't hert!
't Ging opgeruimd tot stille mymring open;
Want sedert lang voelde ik een sombre smert....
Sinds 't najaer 't groen van bloem en plant kwam sloopen,
Dorst ik niet meer langs woud noch velden gaen,
Die oorden waer myn ziel zich voelt herleven.
Ja, diepe smert werd in myn hert gedreven,
Met tranen zag ik 't aeklig sterven aen.
Thans dwaelde ik voort myne oude wegen door.
't Herdenken aen myn schoone lentedagen,
Het feestgewaed, natures jonge gloor
Deed thans myn hert volop in geestdrift slagen!
Ik zag verheugd geliefde zoden weêr,
Waer ik zoo vaek, by 't eenzaem woud doorkruisen,
De schaduw zocht; ik hoorde een beekje ruisschen,
En zette my een poos by 't water neêr.
Myn schedel zonk ras droomende in myn hand;
Slechts éene bloem kon daer myne aendacht boeijen,
Een lofbeê steeg van myne lippen; want
Gods wonderwerk deed myne ziel ontgloeijen!
Aen myne zyde stond een oude mast,
Wiens somber groen zoo eenzaem scheen te treuren,
By 't jonge gras, by al de frissche kleuren,
Aen 't heesterhout als lauwerkransjes vast.
En eensklaps drong een zoete melody
My in het oor, helaes! te lang verloren.
Het zoet gekweel, de hemelharmony
Des nachtegaels liet zich op eenmael hooren.
Wat voelde ik thans? myn hert smolt ook in zang!
Een' vreugdekreet behield myn borst niet langer;
Ik riep hem toe: - ô welkom! teedre zanger!
Zeg my waerom, en waer blyft gy zoo lang?
Natuer, bezield door uwe accoorden,
Herneemt haer leven en haer jeugd,
Het jueblend lied van duizend keelen,
In heester, beuken en abeelen,
Smelt lovend in een toon der vreugd!
Aen 't wonderwerk des grooten Scheppers
Brengt alles nu zyn hulde en eer;
De bloemen beuren lief hun' kelken
By uw gezang omhoog; en elken
Dag glooren bot en blaedjes meer.
De dichtstem van de plecht'ge wouden,
ô Nachtegael! is uw gekweel,
Uw treurlied doet myn ziel herleven,
En roept my naer de lommerdreven
Of langs 't aenlokkende priëel.
Hoe zoet bekoorlyk ook uw zangen,
Zy storten weedom in myn hert.
Die toon, dat heimvol droevig kweelen,
Dat hooger macht u meê wou deelen,
Is voor den dichter zoo vol smert.
Een trane lokt gy in myne oogen,
Een drop van innig zielsgevoel,
Die slechts de zanger kan begrypen,
En slechts het herte toe kan nypen,
Van hem, voor geene schoonheid koel.
| |
't Is de echo myner zoetste droomen,
Die galmt by uwen eersten zang;
Dat lied, dat myne kindschheid streelde
En van zyn zoet myn lente deelde,
Wanneer ik mymrend uren lang
In 't lommer zat der heesterstruiken.
Hoe menigmael vroeg ik dan niet:
- Waer leerdet gy dat zangrig kwelen?
Dat zelfs het koudste hert kan streelen?
Wie zong't u voor, dat godlyk lied?
Zyn 't niet die melodische galmen,
Die in den zoelen zomernacht
Zoo heimvol ruischen door het loover,
Als plant en twygen schynen over
Te stroomen van een stille klacht?
Is 't niet het murmlen van de stroomen,
Die in een heldren waterval
Afdropplen van de bruine rotsen,
Om in zyn bedding voort te klotsen,
En weg te sterven in het dal?
Zeg, is 't de stemme niet der wouden,
Die in de hooge kruinen bruist,
Wanneer de wind het wolkgevaerte
Dryft door het ritselend geblaerte,
Dat als een harpsnaer rilt en suist?
ô Ja! die duizend sombre toonen,
Natures grootsche harmony,
Die in een lofbeê zich vergaderen,
Om tot de hoogste sfeer te naderen,
God schiep uw stem om zyne wonderen,
In een gezang, in een accoord,
Te loven. - ô! de harp der engelen
Alleen mag by uw stem zich mengelen!
Wie bidt niet als hy u aenhoort?
Zoo lang een vonk myn ziel doet gloeijen
Van 't vuer dat in myn boezem brandt,
Zal ik uw treurgekweel beminnen;
Het stort in my iet zaligs binnen,
En meldt me een beter vaderland.
Contich, April 1856.
|
|
Auteursrechtvrij