Aen den schilder Theodoor Canneel, by zyn vertrek naer de eeuwige stad.
(April 1848.)
Ibis in urbem!
Het onweêr tegen vorsten loeit;
Maer, op doorluchtig puin, als kunststoel, fier gezeten,
En steeds voor de eeredienst van 't godlyk schoone ontgloeid,
Heeft Rome niet den staf versmeten.
Gy, die met uw penseelen dicht,
Welaen! tot haer uw stap gericht!
Ga, met den pelgrimstaf, zoon van de vlaemsche landen;
Ga, afgezant der heilige eer
(Zoo schutte u God de Heer),
En denk op 't Kapitool aen onze Scheldestranden!
Ga, priester van de werken Gods,
Gy, die by 't outer der natuer u 't hert voelt kloppen,
Terwyl u 't oog ontvonkt! Wees op uw zending trotsch:
Een schilder kan een staf verschoppen.
Gy hebt by Rubens graf geknield.
Het sprak u; ja, 't heeft u bezield
Met moed, dat graf, gevierd door 's werelds offeranden.
Kniel, als gy keert, daer plechtig neêr,
(Zoo schutte u God de Heer!),
En denk op 't Kapitool aen onze Scheldestranden!
‘Itaelje! Itaelje!’ o ja, die kreet
Zal uit uw boezem, van den top der Alpen, schieten,
Wanneer ze u afwacht in haer schilderachtig kleed:
Daer, daer zult gy volop genieten,
Terwyl 't verleden voór u staet,
Gelyk een schim in blank gewaed.
Bid, en verhef u daer, en zie er op de banden
Van dwergen met verachting neêr
(Zoo schutte u God de Heer!),
En denk op 't Kapitool aen onze Scheldestranden!
| |
Auteursrechtvrij