De Vlaamsche School. Jaargang 2

Een vreemde heer in een hotel.
(Vervolg. Zie eerste jaergang, bl. 180 en 188.)

Den volgenden morgend verliet mynheer Abel Grinzel het hôtel, en toen, eene halve uer nadien, de jongste dochter des hôtelhouders op zyne kamer verscheen, om er alles in orde te schikken, tegen dat een nieuw reiziger haer zou betrekken, vond zy op de tafel een verzegeld pakje liggen. Daer zy dacht dat zulks door den vreemdeling was vergeten, stapte zy er aenstonds op toe, met het inzicht het hem spoedig te doen achterna dragen. Doch groot was hare verwondering, wanneer zy naderby komende, bemerkte dat het pakje tot opschrift droeg:

Voor mejufrouw Johanna Bronckhorst.

Eenige stonden hield zy het in de handen, als of zy niet recht wist wat er mede te doen; doch spoedig brak zy de roode wassen zegels los. Niet zoodra had zy dit echter verricht, of hare verwondering steeg nog meer, want uit het losgerukte papier vielen voór haer, op de tafel, eene leederen brieventasch, een doosken en een brief. Na eenige oogenblikken, als verstomd, het alles te hebben beschouwd, opende zy den brief en las:

Mejufvrouw,

Gy hebt aen myne liefde getwyfeld; ik vergeef u zulks. Ik heb u beloofd binnen een jaer terug te keeren; doch, omstandigheden van mynen wil onafhankelyk zouden, misschien, zulks kunnen verhinderen; daerom laet ik u myn portret tot aendenken. Mag ik hopen dat gy het ter myner gedachtenis zult bewaren? Wat de portefeuille betreft, deze bevat tien duizend guldens in banknoten; zoo ik niet meer wederkeer, of gy voór dien tyd denkt uw hert aen iemand anders te moeten schenken, - iets wat u vry staet, - zoo verzoek ik u die geringe som van mijne hand tot bruidschat te willen aenveerden.

Uw getrouwe

Abel Grinzel.

De brief viel haer uit de handen. Met vochtige oogen nam zy het doosken van de tafel en opende het; op den bodem lag het miniatuerportret des briefschryvers.

- ‘Misschien denkt gy uw hert aen iemand anders te moeten schenken!’ stamelde zy snikkend; - en hy schenkt my een bruidschat!... Ha! ik had wel gelyk met te zeggen, dat hy my niet kende... Ik ben het die hem bemin... en hy... hy?... Neen, neen, ik geloof dat het geen medelyden was!... hy ook had my lief!... hy ook beminde my oprecht!...

En als ontzenuwd, moest zy zich met de beide handen aen de tafel vastklampen: want alles draeide haer verward dooreen voór de oogen, terwyl onder hare voeten de grond scheen weg te zinken. Eensklaps vernam zy een gerucht als van naderende stappen. Uit vrees van door iemand, wie het ook zyn mocht, te worden verrast, greep zy de brieventasch, het doosje en den brief van de tafel, en stak het alles zonder verwylen in den zak haers kleeds, waerop zy spoedig met den voorschoot de oogen droog veegde en de kamer verliet. Zy begaf zich recht naer hare eigene kamer, waer zy het alles, zonder zich zelfs de moeite te geven de brieventasch te openen, in de lade eener kas, waervan zy den sleutel op zich droeg, verborg, en weinige stonden later was zy terug in de keuken. Van den brief of het pakje, door mynheer Abel Grinzel achtergelaten, zegde zy echter geen woord aen haren vader, moeder of zusters. Hare ouders konden het haer nogthans niet vergeven, dat zy het aenbod des vreemdelings had van de hand gewezen, en daervoor was zy nu, meer dan ooit, aen hunne kwade luim blootgesteld. Wat hare zusters betreft, deze waren, zonder dat zy het nogthans wilden bekennen, jaloersch op haer, omdat de reiziger haer den voorkeur had gegeven; ook was zy daerom meesttyds het doelwit hunner bespottingen.

- Eene goede goesting, voorwaer! - zegden zy; - het was wel te zien dat hy by de wilden heeft gewoond!... Een meisken met eenen bult tot vrouw kiezen!... Maer, Joken!... neen, zy wil niet dat men haer trouwe uit medelyden!... Uit liefde, dat zou nog iets willen zeggen!... Zy weet zeker niet dat het moeijelyk is verliefd te worden op een meisken met eenen bult... hi! hi! hi!... verliefd op eenen bult... hi! hi! hi!...

Het arm mismaekt meisken liet hen nogthans zeggen en verdroeg alles lydzaem.

II.

Omtrent dry maenden waren sedert dit voorval verloopen, en de familie Bronckhorst dacht byna niet meer aen mynheer Abel Grinzel, althans sprak men er reeds veel minder van, tot groot genoegen der jongste dochter, toen er zich op eens eene nieuwe omstandigheid voordeed, die den passagier van den Prins Maurits in aller herinnering terug riep.

Op eenen namiddag, in het begin der maend november, hield een omnibus voór het hôtel Rhinoceros stil. De dry oudste dochters van Christiaen Bronckhorst, die zich achter de toonbank van den victualiewinkel met romanlezen bezig

[p. 3]

hielden, schoven hunne boeken ter zyde en begaven zich naer de deur, om te zien wat soort van reiziger het rytuig hun aenbracht. Doch nauwelyks hadden zy de deur bereikt, of het scheelde maer weinig dat zy niet in een luid schateren losborsten, zulk een zonderling voorkomen had de vreemdeling die uit het rytuig stapte; en Jufvrouw Leontine, om den lachenden plooi die rond haren mond verscheen, te verbergen, vond zich zelfs verplicht het hoofd om te wenden, iets wat zy te baet nam om de hand aen den trekker der deurbel te slaen.

En inderdaed, de reiziger had toch een zonderling voorkomen. Het scheen een man van hooge jaren te zyn; want het tamelyk lang haer zyns hoofds en baerds was zoo wit als zilver. Op zyn hoofd droeg hy eene zwart lakenen pet, waeronder eene zyden muts van de zelfde kleur uitkwam; zyn rechter oog was met eene zwarte taffen plaester bedekt, en een wyd vooruitstekende groene lederen oogenscherm, die onder den scherm der pet was vastgemaekt, verborg byna het gansche bovengedeelte zyns aengezichts, terwyl een lange licht blauwe mantel, met vyf of zes trapsgewyze boven elkander liggende kragen, zyn lichaem tegen de koude beschutte; de vilten bovenkraeg des mantels, waerrond een roode saeijen sjerp was gedraeid, reikte hem tot over de ooren, zoo dat daerdoor ook het onderste gedeelte zyns aengezichts was bedekt, en er nauwelyks iets meer dan het tipje zyns neuzes zichtbaer bleef. De vreemdeling hield een dikken rieten gaenstok in de hand, en had een groot getal koffers, doozen en reiszakken, waervoor hy zeer bezorgd scheen, by zich. Zoodra hy het rytuig was uitgestapt, keerde hy zich tot de jufvrouwen, die op den drempel van het hôtel stonden te wachten, om hem te ontvangen en waerby zich nu ook, op het geklingel der bel, hunne jongste zuster, het mismaekt meisken, was komen voegen. In de vooruitgestoken hand hield hy een adreskaertje; doch het scheen dat hy niet wist wie hunner het ter hand te moeten stellen, want beurtelings bezag hy de jufvrouwen.

- Hm! hm! - deed hy. Ik ben hier in het hôtel Rhinoceros, niet waer?... hm! hm!... Myn naem is Balthazar Grinzel... myn neef Abel Grinzel heeft hier reeds gelogeerd en my het hôtel aenbevolen... Ik zal hier goed zyn, hoop ik?... hm!...

- Wees zoo goed van binnen te treden, mynheer, - antwoordde het mismaekt meisken vriendelyk; - gy kunt u verzekerd houden dat gy nergens zoo goed zult zyn als hier. Dezelfde kamer die uw neef, mynheer Abel Grinzel, heeft bewoond, is juist ledig; het is de schoonste van het huis.

De oude heer stak daerop dadelyk het adreskaertje in de hand des meisjes en trad werkelyk binnen. Intusschen had de conducteur van den omnibus de koffers, doozen en kleederstukken des reizigers op den straetstoep gezet, en stond by de deur om zyn geld te wachten, terwyl jufvrouwen Leontine, Emilie en Annette het reisgoed binnen brachten.

- Hm! hm! saperloot! een weinig voorzichtig als het u belieft, jufvrouwen! een weinig voorzichtig! - mompelde de oude heer; - werpt toch in Gods naem zoo ruw niet met dit goed, er zit breekwaer in!

- Ik zal het alles aenstonds boven op uwe kamer brengen, mynheer, - waerschuwde het klein meisken beleefd; - wees intusschen niet bevreesd; er zal niets aen miskomen.

- Ha! goed, lief kind, zorg gy voor alles maer op zyn best, - antwoordde de reiziger; myn neef heeft my reeds van u gesproken.

Daerop betaelde hy den conducteur, en het rytuig reed aenstonds verder. Joken had middelerwyl eene doos en twee reiszakken van den grond genomen, en verzocht den vreemdeling haer te volgen.

- Wat is dit nu voor eenen ouden grolpot? - zegde jufvrouw Leontine tot hare zusters, terwyl de reiziger en Joken zich verwyderden. - Hy ziet er zoo norsch uit als een witte beer uit de Yszee.

- Die Grinzels zyn al zeer wonderlyke lieden, - liet Emilie er op volgen; - zoo ik tusschen den oom en den neef te kiezen had, ik weet niet aen wien van beide ik den voorkeur zou geven.

- Joken staet in hunne gratie, - merkte Annette lachend aen. - Hebt gy het niet gehoord? de jonge heeft den oude reeds over haer gesproken! Veel geluk overkomt het lief gebocheld kind!

De opmerkingen der dry jonge jufvrouwen gingen voor mynheer Balthazar Grinzel niet verloren; toch deed hy als of hy er geen woord van hoorde en volgde hunne jongere zuster naer de hem voorbeschikte kamer. Zoohaest hy deze betrad, begaf hy zich recht naer een der vensters en liet de store, die er voór hing, omlaeg; dan deed hy eenige schreden verder tot by het tweede venster, waervan hy insgelyks de store afliet, zoodat er dadelyk eene halve duisternis in de kamer heerschte. Na dat hy zulks had verricht, ging hy, zonder den mantel of de pet af te leggen, in eenen naby staenden armstoel zitten.

De jongste dochter van Christiaen Bronckhorst had reeds dry of viermael van onder naer boven geloopen, zonder dat de oude heer een woord had gesproken; doch telkens dat zy de kamer verliet, om andere koffers of doozen aen te halen, sloeg hy eenen nauwkeurigen oogslag op het reeds aengebrachte goed, en toen al de voorwerpen boven waren en het meisken weêr de kamer wilde verlaten, stiet mynheer Balthazar Grinzel, op eens, dry of viermael, met het uiteinde van zynen wandelstok tegen den planken vloer, zoodat het goede kind daerdoor plotselings staen bleef en het hoofd omwendde.

- Hm! hm!... al myn goed is boven, geloof ik, eh? - vroeg hy.

- Ja, mynheer, ja - antwoordde het meisken eenig-

[p. 4]

zins verlegen; - zoo aenstonds ben ik by u terug.

En zonder een verder antwoord af te wachten, snelde zy werkelyk heen; doch zoo als zy het had gezegd, eenige stonden later verscheen zy terug, een verzegeld pakje in de hand houdende. Zonder oponthoud, stapte zy recht op den ouden heer af, die nog altoos in zynen dikken mantel gewikkeld en met den groenen oogenscherm voór het aengezicht in den armstoel zat.

- Mynheer, - vroeg zy stamelend, toen zy voór hem stil hield; - heb ik u niet hooren zeggen dat mynheer Abel Grinzel uw neef is?

Ja, lief kind, ja, dat heb ik gezegd, - antwoordde de oude heer, - en dat is ook zoo. Myn neef Abel heeft my van u gesproken; ten minste, heeft hy my veel goeds gezegd van iemand die u gelykt.

- Weet gy waer hy thans verblyft? - hernam het meisken.

- Hm! te Parys. Hebt gy hem iets te schryven, eh? geef my dan heden avond uwen brief; morgen moet ik hem ook iets zenden, zoo krygt hy het te saêm.

- Neen, mynheer, neen, - stamelde het goede kind verlegen, terwyl haer aengezicht eensklaps gloeijend rood werd, het is dit niet; maer mynheer uw neef heeft hier iets vergeten, toen hy vertrok.

- Vergeten? hm! dat is zonderling! daer heeft hy my niets van gerept. Zeker zal het niets van belang zyn.

- Het is dit pakje, mynheer; zoudt gy zoo goed willen zyn, het hem te doen toekomen?

- Hm! hm! - deed de reiziger; - laet zien?... ik weet niet, zyt gy er wel zeker van dat hy het heeft vergeten, eh?

- Zeer zeker, mynheer.

- Welnu, als het zoo is, geef het dan hier, - sprak de oude heer; - morgen zal ik het hem zenden.

De dochter van Christiaen Bronckhorst overhandigde hem het pakje, terwyl zy vroeg:

- Verlangt gy niets, mynheer?

- Neen, niets, goed kind, - zegde de vereemdeling.

Daerop boog zy zich zoo beleefd mogelyk en verwyderde zich met het inzicht de kamer te verlaten; maer toen zy de deur nabykwam, riep mynheer Balthazar Grinzel haer achterna:

- Eh! hoor eens hier, lief kind! hebt gy mynen neef niets te zeggen?

- Wees zoo goed, mynheer, en schryf hem de groetenissen van mynentwege, - antwoordde het meisken, waerna zy aenstonds heensnelde.

Niet zoodra had zy de deur achter zich gesloten, of de onde heer brak de zegels van het pakje, rukte het papier dat het omkleedde, er af, en hield eene brieventasch in de handen, de zelfde die mynheer Abel Grinzel voor de jongste dochter des hôtelhouders had achtergelaten De reiziger opende de brieventasch; zy bevatte tien banknoten, elke van duizend guldens. De brief of het miniatuerportret waren echter niet in het pakje gesloten.

Mynheer Balthazar Grinzel had by zyne aenkomst in het hôtel gezegd dat hy binnen eenige dagen met den stoomboot naer Goole moest vertrekken; doch reeds de volgende dagen bekloeg hy zich over eenen geweldigen aenval van jicht, zoodat hy daerdoor genoodzaekt werd zyne reis voor eenigen tyd te verschuiven. Van niemand wilde hy bediend worden, dan van de jongste dochter des hôtelhouders, tegen wie hy altoos zeer vriendelyk was, terwyl hy er integendeel uiterst korzelig uitzag wanneer hem iemand anders aensprak; en wel byzonder was dit het geval, wanneer hem soms jufvrouwen Leontine, Emilie en Annette het woord toevoegden. Byna nooit zette hy den voet buiten de kamer, waervan de venstergordynen altoos bleven afgelaten en waerin daerdoor steeds eene halve duisternis heerschte. Zulks deed hy, volgens zyn zeggen, omdat hy zeere oogen had en het licht niet goed kon verdragen.

Reeds had hy meer dan twee maenden in het hôtel doorgebracht, toen hy eens, op eenen morgend, tot Joken, die hem het onbyt had gebracht, zegde:

- Ik ben thans wat beter op den gang, lief kind, en heb wel eenigzins goesting om van avond naer het vlaemsch schouwburg te gaen. Zoudt gy my daer niet willen vergezellen?

- Ik vraeg excues, mynheer, antwoordde het meisken een weinig verlegen; ik ga nooit naer het schouwburg. Maer zoo gy er niets tegen hebt, eene myner zusters...

- Neen, neen, - hernam de oude heer eenigzins driftig; wat zou ik met die dry lange hopstaken aenvangen? Gy moet my vergezellen; anders niemand!... hm! hm!... ten andere, zouden zy my wel willen vergezellen... my... een ouden knorpot? Kom, gy zult mede gaen, niet waer?

- Gy kent myne zusters niet, mynheer; ik zie het wel, - waegde Joken te antwoorden; - zy zyn zoo goed...

- Goed! hm! - zegde mynheer Balthazar Grinzel kuchend, terwyl hy haer eene banknote van twintig franks in de hand stopte; - goed! hm! hm!... daer, hael my twee logiekaerten, eene voor u en eene voor my, en zorg dat er tegen zes uren een rytuig aen de deur sta; want ik zal zoo verre niet kunnen loopen... die verduivelde jicht!... niemand anders dan gy mag my vergezellen, hoort gy?

- Maer, mynheer, denk er eens op na, - zegde het meisken; myne zusters gaen beter gekleed dan ik! Gy zult toch wel begrypen, denk ik, dat ik met myn katoenen kleedje in geene logie kan verschynen.

- En waerom niet, eh? zie, dat is nu wat schoons, wat gy daer vertelt; even als of het kleed den monik maekt!... Kom, kom, zorg maer dat gy tegen zes uren in orde zyt om my te vergezellen.

De dochter des hôtelhouders dorst thans dit stellig ver-

[p. 5]

zoek niet langer meer van de hand wyzen, en verliet den ouden heer met het antwoord dat zy er hare ouders zou over spreken.

- Spreken of niet spreken, - riep de oude heer haer achterna; - het moet zoo maer zyn, saperloot! hoort gy? ik wil het!...

In den loop van den dag, sprak Joken hierover met hare ouders, die, na alvorens eenige tegenkantingen te hebben gemaekt, er dan toch eindelyk in toestemden. Zoodra hare zusters dit nieuws vernamen, zegde Leontine:

- Joken heeft den jongen heer Grinzel geweigerd; maer zy zal den ouden wel weten op hare hand te krygen.

- Gy moet nu toch met my bekennen, - merkte Emilie aen, - dat die Grinzels al eene wonderlyke goesting hebben!

- Ja, ja, - lachte Annette, - ons Joken wil en zal mevrouw Grinzel heeten! Wie had toch wel ooit durven denken dat Cupido met zyne pylen het hert van dien ouden grolpot nog zou treffen?... hi! hi! hi!... Maer het is waer: hoe ouder en leelyker, hoe gekker!... hi! hi! hi!...

Men speelde dien avond op het vlaemsch schouwburg het schoone drama Korporael Simons. Zoo lang de vertooning duerde, zat mynheer Balthazar Grinzel, met den blauwen mantel met zes kragen om het lyf en den groenen lederen oogenscherm voór het aengezicht, naest Joken, in eene eerste logie, het spel van den grooten antwerpschen tooneelspeler, Victor Driessens, te bewonderen, en meer dan eens juichte hy, van daer, zyn spel van herte toe. Toen het gordyn voor de laetse mael werd nedergelaten, verlieten beide, even als de overige toeschouwers, de tooneelzael. De oude heer stapte, vertrouwelyk op den arm van het meisken leunende, voort, tot dat zy de straet bereikten, waer zy in het op hen wachtende rytuig klommen. Zoo haest zy er binnen waren, sloot de koetsier het portel, sprong op den bok, nam den toom en de zweep in de handen, sloeg zyne tong met een schel geluid tegen het gehemelte zyns monds, waerop de wielen zich in beweging zetteden en het rytuig voortrolde. Er verliepen nu zeven of acht minuten, vooraleer een woord den mond van mynheer Grinzel, die tegen over het mismaekt meisken zat, ontviel. Eindelyk onderbrak hy dit lang stilzwygen en begon de dochter van Christiaen Bronckhorst te onderhouden over het opgevoerde stuk. Met veel lof sprak hy over de byzonderste spelers en wees de tooneelen aen, die hem het meest getroffen en indruk op zyn gemoed hadden gemaekt. Zoodra hy ophield met spreken, zegde het meisken:

- Ja, voorwaer, ik wist niet, dat het tooneel zooveel aentrekkelykheid kon aenbieden. Het is de eerste mael dat ik eene vertooning heb bygewoond, en ik verzeker u, voor my is al wat ik gezien heb, zoo nieuw, het heeft my zoo sterk geboeid, dat ik het gezicht niet een oogenblik van het tooneel heb kunnen afwenden. Wat my nogthans het meest heeft verheugd, is het einde: de goede oude korporael krygt de spraek terug, en daer door zien ook de twee kinderen hunne wenschen vervuld en zyn gelukkig. Dit was waerlyk hertroerend, en toen het doek viel, stonden my de tranen in de oogen. Ik had toch niet geerne gezien dat zy broeder en zuster waren.

- Ja, ja, - antwoorde de oude heer lachend; - het huwelyk, zie daer het einde... of liever: het begin van het einde... Hadde ik het maer eerder geweten, ik zou thans geen oude jongman zyn! neen, voorzeker, zou ik het niet! Maer nu is het toch te laet!

- Och! mynheer, te laet! - merkte het meisken aen; - het is immers nooit te laet.

- Hm! hm! gy zegt daer zoo iets, lief kind, dat my op eene gedachte brengt, - hervatte mynheer Grinzel, de beide handen der maegd in de zyne vattende; - gy zegt daer zoo iets; hm! hm!...

Eenige stonden bleef hy sprakeloos zitten; toen begon hy echter eenige malen droog weg te kuchen, wachtte nog een oogenblik, waerna hy nog eens kuchte, en op vriendelyken toon vroeg:

- Hoor eens, lief kind! ik ben voornemens eene vrouw te nemen; zoo ik u een huwelyksvoorstel deed, zoudt gy myne vraeg van de hand wyzen?

De donkerheid die in het rytuig heerschte, belette den ouden heer de verandering van kleur te bemerken, die het aengezicht des meisjes op dit oogenblik onderging; maer al kon hy het gloeijen harer wangen niet zien, toch begreep hy genoegzaem wat er in haer hert omging aen het beven harer stem. Zachtkens hare handen, die de reiziger tot dan had vastgehouden, terugtrekkende, zegde zy stamelend:

- Vergeef my, mynheer, zoo ik in uw verlangen niet kan toestemmen! vergeef my: want het is my onmogelyk!

- Hm! onmogelyk! En waerom toch? - hernam mynheer Balthazar Grinzel.

- Oh! vraeg my zulks niet; het is een geheim, dat in het diepste myns herten ligt begraven.

- En kunt gy my zulks nu niet openbaren? Gy weet immers wel dat ik het goed met u meen?

- Ja, mynheer, ja; ook heb ik er u dank voor; doch vraeg my niet wat ik u niet zeggen kan!... Geloof my, het is my onmogelyk!

- Och! - riep mynheer Balthazar Grinzel op eenigzins lossen toon uit, - ik weet wel wat het is en had het eerder moeten hebben bedacht: een oude jichtzieke grolpot, zoo als ik ben, is immers in het geheel niet geschikt om een jong bevallig meisken, zoo als gy zyt, gelukkig te maken. Ik stak my in het hoofd uw man te worden en zou heel gemakkelyk uw grootvader kunnen zyn. Kom, kom, gy hebt gelyk, myn voorstel was gek! gy moet een jongen man hebben, en ik zal er maer toe besluiten eeuwig jongman te blyven.

- Gy bedriegt u, mynheer, - stamelde het goede kind met de tranen in de oogen; - gy legt myne woorden ver-

[p. 6]

keerdelyk uit. Geloof my, zoo genomen dat gy dertig jaren jonger waert dan gy het thans zyt, dan nog zou ik in uw voorstel niet kunnen toestemmen, daer ik vast heb voorgenomen nooit in het huwelyk te treden....

- Hoe! riep de oude heer eensklaps verwonderd uit, - wat zegt gy daer? hebt gy wellicht eene belofte gedaen?

- Neen, mynheer, eene belofte is het wel juist niet. Het is slechts een vast voornemen; maer een voornemen dat toch wel voor eene belofte kan doorgaen, want ik geloof niet dat ik daer omtrent ooit van gedacht zal veranderen.

By het hooren van de verklaring der maegd, ontvloog een lang ingehouden zucht, de borst van mynheer Grinzel.

Nadat hy eenige stonden stilzwygend zich had zitten bedenken, zegde hy echter op lossen toon:

- Nu, nu, alles zal zich nog wel goed schikken, Joken, en ik geloof dat, zoo myn neef Abel u eens kwam bezoeken en u recht voor de vuist vroeg of gy zyne vrouw wildet worden?... Kom, kom, beken het maer rond weg? Ik weet toch alreeds iets van de zaek!.. Gy zoudt immers mynen neef Abel niet weigeren, eh?

- Hoe! mynheer, - vroeg het meisken verwonderd; - mynheer Abel heeft u...

- Hm! dat is te zeggen, dat is te zeggen, - viel de oude heer haer in de rede; de jongen heeft my zoo iets of wat van de zaek laten hooren!... Mag ik hem nu ook laten weten dat gy hem bemint? Eh! mag ik het?

- Ik zou toch zyne vrouw niet kunnen worden, mynheer.

- En waerom niet, saperloot?

- Omdat ik denke dat man en vrouw elkander vooraf goed hoeven te kennen, en uw neef...

- Kent u heel goed, geloof my; ik heb hem meer dan eens over u geschreven.

- Maer gy, mynheer, kunt in my vele goede hoedanigheden hebben ontdekt, terwyl uw neef misschien alleenlyk myne gebreken zou bespeuren. Men moet elkander leeren kennen door den dagelykschen omgang en niet door de tusschenkomst van eenen derden persoon; dit is, ten minste, het gedacht dat ik my heb gevormd over het huwelyk.

- Hm! hm! het kan zyn! het kan zyn! - zegde de oude heer; - maer wees verzekerd dat myn neef u zoo goed kent als ik; even als ik, kent hy uwe hoedanigheden, en uwe gebreken zyn zoo klein... Kom, morgen reeds wil ik hem daer omtrent een woord schryven.

- Neen, mynheer, neen, doe het niet, zoo ik u bidden mag. Ik zou toch niet kunnen toestemmen en wel om de eenvoudige reden dat, ofschoon mynheer Abel my zou kennen, ik hem daerom toch niet ken.

Mynheer Balthazar Grinzel liet thans dit gezegde onbeantwoord en verviel in het diepste stilzwygen. Zulks bracht de maegd in eenen lastigen toestand; doch, daer het rytuig niet verre meer was verwyderd van het hôtel Rhinoceros, werd zy weldra hier uit verlost, en kon op hare kamer het zonderlinge voorstel van den ouden heer overwegen; iets wat zy ook niet naliet te doen.

(Wordt voortgezet.)

Johan Van Rotterdam.