De Vlaamsche School. Jaargang 1

Een vreemde heer in een hotel.

I.

Op eenen junyavond, nu een paer jaren geleden, leverde de Schelde, vóor Antwerpen, het schoonste gezicht op dat men na eenen warmen zomerdag kan droomen. De zonneschyf verdween allengs aen de westerkimme, achter eene vuerroode streep, terwyl het uitspansel boven den stroom helderblauw en zóo zuiver was, dat het nauwzienst oog onmogelyk het kleinste wolkje aen die heerlyke blauwe hemelzee kon ontdekken. De kaeijen, te beginnen van de Waterpoort tot aen het sas van het kleine Dok, waren overdekt met ontelbare wandelaers, die na het afloopen der dagelyksche bezigheden aen den heerlyken stroom kwamen uitrusten. Er woei eene lichte noordwester bries, die op dit warme jaergetyde de wandelaers alleraengenaemst was

[p. 181]

en terzelfder tyd niet weinig bydroeg om de Schelde het tooverachtig voorkomen te geven dat zy dien avond opleverde. Aen den Veerdam, tegenover de Waterpoort, waerboven in eene groote nis het reusachtige beeld van Scaldis, den voedstervader des strooms, prykt, bewoog zich op den lichtgerimpelden plas de stoomboot, die twintig mael daegs de passagiers van de stad naer het Vlaemsch-Hoofd en visà-versà overbrengt; lager af kruisten eene ontelbare menigte roeibooten en sloepen, met en zonder zeilen, door elkander; tusschen het Kranenhoofd en den Verloren-kost, kwamen een tiental antwerpsche en arnemuidsche visscherssloepen, ventjagers, knotsen en pinken met hunne witte en roode zeilen tegen de kaei aenlanden, terwyl eene gansche vloot grootere vaertuigen van allen aert en scheepsbouw: drymasters, barken, brikken, schooners, koffen en tjalken, vóor de stad uit zee aenkwamen en te midden der Schelde, onder het zingen der matroozen, de zeilen streken en het anker lieten vallen.

Vermits het hooge ty en daer door het sas van het kleine Dok open was, waren er ook ettelyke vaertuigen die, om des nachts niet op de reede te moeten ankeren, verkozen dadelyk het Dok binnen te loopen. Tusschen deze laetsten bevond zich een overgroote hollandsche drymaster, die van Sumatra kwam met eene volle en ryke lading koffy, suiker, peper en kaneel, en buiten de manschap, bestaende in een dertigtal Maleijers, den kapitein, twee stuerlieden, eenen zeilmaker en eenen timmerman, nog een vyftal reizigers uit Oost-Indië mede bracht. Zoodra de Prins Maurits, - zoo hiet het schip, althans stond die naem in groote vergulde letteren onder den achterspiegel te lezen - binnen het Dok was gehaeld, wees de havenmeester den loods, die boven op het dek aen den achtersteven stond, eene ledige plaets aen tegen de kaei, tegenover het Oosterlingenhuis, en dadelyk gaf deze de manschap de noodige inlichtingen om dit bevel ten uitvoer te brengen, zoo dat, eer er een kwaert uers was verloopen, de Prins Maurits op de aengeduide plaetse lag.

Intusschen was het reeds schemerdonker geworden, en er verliep ook niet veel tyd meer of de kapitein, de eerste stuerman en de passagiers stapten aen land; de twee eersten om in een kapiteinshuis den avond en de overigen om in een gasthof den nacht te gaen doorbrengen. Tusschen deze laetsten bevond zich een lange man, met een deftig voorkomen en die er omtrent de vyf-en-dertig jaer uitzag. Onder den linker arm hield hy eenen regenscherm en rotting met gouden knop, terwyl hy aen elke hand eenen goedgevulden kleederzak droeg. By den eersten oogslag dien men op hem wierp, was het genoegzaem zichtbaer dat hy vreemd was in de belgische koopstad; want niet zoodra had hy den voet aen wal gezet, of met eene soort van nieuwsgierige verwondering draeide hy het hoofd in alle richtingen, als of hy niet goed wist langs waer zyne stappen te zullen wenden. Een oogenblik hield hy stil vóor den victualiewinkel uit het Oosterlingenhuis, en scheen er op na te denken of hy daer al of niet zou binnen treden. Na zich echter een weinig te hebben bedacht, stapte hy eensklaps verder en draeide de kaei op, in de richting der Schelde. Doch, nog geene vyf stappen was hy verre, of wederom zag hy er even aerselend uit; want vóor elke wooning hield hy stil, terwyl hy hunne uithangborden scheen te lezen en de gevels der huizen zoo nauwkeurig in oogenschouw nam, als of hy een schatter van 's lands belastingen ware geweest, die voor zending had het getal deuren, vensters en haerdsteden op te nemen. Reeds had hy aldus zes of zeven wooningen in oogenschouw genomen, zonder dat hy echter scheen te hebben ontdekt wat hy zocht, toen hy eindelyk stil hield vóor een tamelyk groot gebouw, waervan de gevel van boven tot onder met groote zwarte letters was beschilderd en den bewooner van dit huis tot uithangbord dienden. Het opschrift luidde aldus:

hôtel rhinoceros,
logement voor zeelieden
en
scheepsvictualiewinkel,
by
christiaen bronckhorst.

De passagier van den Prins Maurits scheen thans te hebben gevonden wat hy verlangde; want hy bleef niet langer meer te midden der straet staen, maer stapte integendeel recht op den victualiewinkel af, waer hy ook zonder verwylen binnen trad. Byna gelyktydig kwamen dry jonge jufvrouwen, met lang blond krullend haer en in zwarte zyde gekleed, van achter de toonbank, met het allervriendelykste lachje om den mond, hem te gemoet. De vreemde heer wierp eenen vluchtigen blik op de jufvrouwen, waervan de oudste vyf-en-twintig en de jongste twintig jaer scheen te hebben beleefd, en die elkander zoo zeer geleken, dat men hen, het verschil van ouderdom niet aenmerkende, voor drylingzusters zou hebben genomen.

- Kan ik hier van nacht logeren, jufvrouwen? - vroeg de reiziger.

- Wees zoo goed binnen te komen, Mynheer, - antwoordde de oudste, terwyl zy naer de deur snelde en met de straetbel trok; - ik denk wel ja.

- Ting-ling-ling! - ging de bel, en een stond later opende zich eene binnendeur, en een klein meisken van omtrent de zeventien jaer, met gebochelden rug, en handen die getuigden dat zy aen den arbeid gewoon waren, verscheen in den winkel.

- Joken, zyn er nog kamers onbeschikt? - vroeg de oudste zuster.

- Nog dry, Leontine: N^o 8, 11 en 21, - antwoordde het klein meisken, met een zoo zilverachtig stemmeken, dat de vreemde heer op eens werktuigelyk den blik, dien hy op de jongste der zusters gericht hield, van haer afwendde en op het klein meisken liet vallen, terwyl zyn gansch uiterlyke genoegzaem verried dat het hem verwonderde by een meisken met een katoenen kleedje, gebochelden rug en door het werken geharde handen, zulk fyn en zuiver stemmeken aen te treffen.

- Welnu, gelei mynheer op N^o 8, - gebood Leontine

[p. 182]

eenigzins ruw, en zich tot den vreemdeling wendende, voegde zy er, terwyl zy eene harer blonde vlechten rond de wysvingers der beide handen krulde, met het allervriendelykste lachje by: - die kamer zal mynheer voorvast bevallen: het is eene ruime luchtige, die op het Dok uitziet.

De passagier van den Prins Maurits maekte eene lichte buiging met het hoofd en antwoordde half binnen 's monds:

- Ik dank u!

Daerop volgde hy het klein meisken met het katoenen kleedje, dat zich ook reeds had meester gemaekt van zyn reisgoed, regenscherm en rotting. Nauwelyks was echter de deur die den victualiewinkel van de algemeene gelagkamer afsloot, achter hem toegevallen, of het kleine meisken zette het reisgoed op den grond en liep den gang in. Terwyl de reiziger op hare terugkomst stond te wachten, hoorde hy jufvrouw Leontine tot hare zusters zeggen:

- Hebt gy bemerkt, Emilie, hoe die vreemdeling my bezag? Hy ziet er een voornaem heer uit... zoo iets meer dan een scheepskapitein!

- Dat het een man van aenzien is, dat heb ik seffens bemerkt, - antwoordde Emilie; - maer of het u was die hy bezag, dat is iets waeraen ik twyfel! Integendeel, heb ik heel goed gezien dat hy niet heeft opgehouden my, van ter zyde, te belonken, en zelfs meen ik te kunnen zeggen dat hy my vriendelyk heeft toegelachen.

- Ik vind u nog al goed, - liet zich daerop eene andere stemme hooren; - gy met u beide denkt toch nooit op iemand anders dan op u eigen zelven.

- Gy zyt toch nog wat jong, Annette, - hernam Leontine; - binnen een paer jaren, zoo gy wys zyt, maer heel wys, hoort gy, zult gy misschien ook wel zoo iets of wat aendacht op u trekken.

- Ik spreek niet van my! - antwoordde Annette een weinig bitsig; - ofschoon hy ons alle dry heeft bezien, is het zoo min tegen u of Emilie als tegen my dat hy vriendelyk heeft gelachen.

- En tegen wie was het dan? - vroeg Leontine.

- Zoo haest Joken te voorschyn trad, - zegde Annette, - scheen hy geene aendacht meer op eene onzer te maken, en zoo hy tegen iemand vriendelyk heeft gelachen, dan was het toch wel tegen haer.

- Och! ja, vast om haren bult! - hernam Leontine spottend; - dit zal een aerdige lach zyn geweest. Zag hy er niet verliefd uit, Annette? Lieve deugd! dat moet aerdig zyn, iemand die verliefd is op een meisken met eenen bult! hi! hi! hi!... verliefd op eenen bult!... hi! hi! hi!...

Nu werd het den vreemdeling onmogelyk iets verders te vernemen, want er ontstond in den winkel eensklaps een buitenmatig luid gelach, waeraen de dry jonge jufvrouwen schenen deel te nemen, terwyl langs den anderen kant het klein gebocheld meisken, eenen sleutel en koperen blaker, waerin eene waskeers brandde, in de hand houdende, terug in de gelagkamer verscheen. Zoohaest de vreemde heer haer bemerkte, bukte hy zich voorover, met het inzicht om zyn reisgoed van den grond op te nemen; doch het meisken was hem te rap, daer zy hem den sleutel en blaker in de hand stak en zelve de voorwerpen opvatte, terwyl zy met haer fyn, eenigzins kinderachtig stemmeken zoo beleefd mogelyk vroeg:

- Wil mynheer zoo goed zyn my te volgen?

Daer zy nu het antwoord niet afwachtte, maer reeds den weg naer den gang geleidende had genomen, dacht de vreemdeling niets beters te kunnen doen dan haer te volgen, en toen hy den gang bereikte, vond hy haer by den trap staen. Zonder een woord te spreken klom hy naer boven, gevolgd door het meisken, en wanneer hy de gaendery van het eerste verdiep had bereikt, en nieuwsgierig rond keek wat weg hy zou inslaen, hoorde hy achter zich haer lief stemmeken, dat hem toeriep:

- Rechts, mynheer, als het u belieft; N^o 8, de derde deur links.

De passagier van den Prins Maurits sloeg daerop zonder aerselen den hem aengeduiden weg in, opende de derde deur links en bevond zich in eene ruime vierkante kamer, die op het Dok uitzag. Achter hem trad het meisken met zyn reisgoed insgelyks binnen, en haestte zich de twee kleederzakken op de tafel midden van het vertrek neder te leggen, waerna zy den regenscherm en rotting in eenen hoek nevens het venster plaetste. Toen naderde zy den vreemdeling en hem vriendelyk beschouwende, vroeg zy:

- Denkt mynheer het avondmael te nemen?

- Ja... ja, Joken; zoo is uw naem, geloof ik, niet waer? - was zyn antwoord.

Het meisken knikte vriendelyk met het hoofd, terwyl zy nogmaels vroeg:

- Zal mynheer beneden komen of denkt hy hier het avondmael te nemen?

- Neen, lief kind, beneden niet, - antwoordde de vreemdeling dadelyk; - laet my hier eene halve flesch Burgonjewyn en een stuk kalfsgebraed brengen. Ik eet niet geerne aen de algemeene tafel; ik ben geerne ten mynent en op myn gemak.

- Zoo aenstonds zal mynheer ontvangen wat hy verlangt, - zegde het meisken, terwyl zy zich nogmaels allerbeleefdst boog en zonder langer verwylen de kamer verliet.

De vreemde heer bleef haer achterna staren zoo lang hy haer zien kon, en toen zy de deur achter zich toesloot, schudde hy eenige malen het hoofd over en weder, terwyl een lange zucht zyne borst ontvloog. Daerop wandelde hy drymael van de eene naer de andere zyde der kamer, waerna hy eensklaps stil hield en half luid zegde:

- Dit klein mismaekt meisken is voorwaer een lief kind! Ik ben zeker dat er onder haer katoenen kleedje een beter hert klopt, dan onder het zyden tooisel van die dry lange hopstaken uit den winkel. Zy ziet er althans zeer beleefd en byzonder goedhertig uit, terwyl die dry daer beneden, met hunne blonde krullenkoppen, my het voorkomen schynen te hebben van lichtzinnige coquetten, die tot niets goeds in staet zyn. Dit dienstmeisje is eene kostelyke perel, die slechts een weinig hoeft te worden geslepen, terwyl die dry anderen... foei!... gemeen volk!... zonder verstand of ziel!... Zy denken

[p. 183]

zich, ik ben er zeker van, zoo verre boven hun dienstmeisje als de keizer boven den slaef... gemeen volk!... gemeen volk, zeg ik!... foei! foei!...

En op nieuw begon hy daerop het vertrek te doorwandelen.

Eenige oogenblikken later, trad het klein meisken met een grooten vollen korf verschillende voorwerpen aen den arm, de kamer binnen. Dadelyk zette zy den korf op den grond, nam er een wit ammelaken uit, dat zy over de tafel spreidde, waerna zy insgelyks de overige voorwerpen uit den korf nam en op het ammelaken plaetste. Zoodra alles in orde was geschikt, waerschuwde zy den reiziger dat hy bediend was. Het scheen dat hare stem op hem eenen buitengewoonen indruk uitoefende, want toen zy de kamer binnen trad, had hy zich naest het venster in eenen armstoel neder gezet, waer hy, zoolang zy zich met het in orde brengen der tafel had bezig gehouden, met het hoofd ten gronde gericht was blyven zitten; doch niet zoo haest klonken hem de woorden: - Mynheer is bediend, - in het oor, of hy stond eensklaps werktuigelyk recht, terwyl hy met eenigzins bevende stem zegde:

- Lief kind, hoor eens hier, als het u belieft!

Het meisken, dat reeds de deur had bereikt, met het inzicht van de kamer te verlaten, keerde zich dadelyk om en vroeg:

- Belieft mynheer misschien nog iets anders? vergeef het my, mynheer; ik had het u vergeten te vragen.

De vreemdeling stapte tot haer toe, greep haer vriendelyk by de hand en antwoordde:

- Neen, lief kind, er belieft my niets; of liever, ja toch... zeg my eens, woont gy reeds lang in dit huis?

Het meisken bezag den reiziger eenigzins verwonderd, waerna zy glimlachend antwoordde:

- Of ik hier lang woon, mynheer? Wel zeker: in dit huis ben ik geboren.

- Hoe! - hernam nu de vreemdeling even verwonderd, terwyl hy hare handen los liet; - gy zyt hier geboren! Dan zyt gy de dochter des huizes en die dry jufvrouwen daer beneden, met hunne zyden kleederen en lange blonde krullen, zyn uwe zusters?

- Ja, mynheer, zoo is het, - antwoordde het meisken; - om u te dienen.

- Ha! zoo... - zegde de reiziger, als of hy zich aen dit antwoord niet had verwacht.

- Heeft mynheer nog iets noodig? - vroeg thans het meisken.

De passagier van den Prins Maurits sprak geen woord; maer terwyl hy haer met onafgewenden blik bleef aenstaren, schudde hy ontkennend met het hoofd op hare vraeg, waerop het gebulte meisken oogenblikkelyk de kamer verliet. Nu stapte de reiziger tot by de tafel, schonk zich uit de kristallen karaf een glas water, dat hy in eenen teug ledigde, waerna hy terug in den armstoel ging zitten, terwyl hy binnen 's monds mompelde:

- De dochter des huizes!... zulk een lief kind!... En die dry jufvrouwen, met hunne gemeene manieren, zyn hare zusters!... Wie had dit nu toch kunnen denken?... Zy een engel en die andere, met hunne krullekoppen en zyde kleederen... Foei!... foei!...

Meer dan eene geslagene uer bleef hy daer zitten dubben en droomen, en toen hy zich te bed legde, stond de tafel nog altoos gedekt en het avondmael onaengeroerd.

Des anderendaegs morgends werd de reiziger plotseling uit zynen slaep gewekt; op de kamer die nevens de zyne lag, bespeelde iemand eene piano, en eene slepende vrouwenstem begeleidde het speeltuig. Eenigzins wrevelig sprong hy het bed uit, en zich zoo spoedig mogelyk aenkleedende, morde hy knorrig:

- Kan men in dit huis dan nog niet gerust slapen?... Eene fransche romance!... bouton fané... coeur brisé... Zulk volk, zulke zang!... Gemeene lieden!... Zeker eene van die lange hopstaken?... Foei!...

En niet zoodra was hy aengekleed, of hy verliet de kamer en daelde den trap af, en toen hy door den gang voorby de keuken stapte, bemerkte hy dat het klein mismaekt meisken zich reeds met het bereiden van het ontbyt bezig hield. In den winkel gekomen, zag hy achter de toonbank naer hare zusters; doch te vergeefs: de winkel was ledig.

Na dat hy meer dan eene uer, met de handen op den rug, langs de Dokken had geslenterd, keerde hy terug naer het hôtel, waer hy thans de dry, in zwarte zyde gekleede jonge jufvrouwen, met hunne blonde krullekoppen, achter de toonbank aentrof. De twee oudsten hielden elk een boek in de handen, waerin zy schenen te lezen; doch zoodra zy den vreemden heer bemerkten, lachten zy hem vriendelyk toe, terwyl de jongste, vóor eenen grooten spiegel, de krullen rond de vingers stond te draeijen. In het voorbygaen liet de reiziger onwillekeurig den blik vallen op een boek, dat achter haer op de toonbank lag.

- Mathilde van Eugène Sue! - morde hy; - zulk jong ding vindt vermaek in zulk onzedig boek!... Allergemeenst!... Foei!...

En zonder langer aendacht op haer te slaen, stapte hy verder. Het meisken met het katoenen kleedje was nog altoos werkzaem in de keuken, en in het voorbygaen verzocht hy haer zoo goed te zyn het ontbyt op zyne kamer te brengen. Daerop klom hy den trap op, en weinige oogenblikken later bracht Joken hem wat hy verlangde.

Des namiddags zag de reiziger de dry jonge jufvrouwen met hunne zwarte zyden kleederen het huis onder en boven loopen, en volgens hy uit hunne woorden kon opmaken, maekten zy zich gereed om met hunnen vader naer den Dierentuin te wandelen. Wanneer zy bereid schenen om het huis te verlaten, hoorde hy Leontine van uit den winkel roepen:

- Joken, loop eens naer boven en hael my myn zonnescherm!

Het klein meisken spoedde zich dadelyk den trap op, en weinige oogenblikken later daelde zy dien weêr af, met het gevraegde voorwerp in de handen. Toen zegde Emilie:

- Ik weet niet, maer ik geloof dat ik goed zou doen myne zyden mantilje om te hangen, in plaets van dien dikken shal?

[p. 184]

Het weder is heden toch zoo buitenmatig warm!... Ja, Joken, daer, draeg mynen shal terug, en loop maer eens spoedig myne mantilje halen!

Op een-twee-dry was het klein meisken den trap op en terug met de gevraegde mantilje, in plaets van den shal.

- Neen, gy kunt zeggen wat ge wilt, - sprak Annette; - maer ik zal toch niet uitgaen met die groene zyden calèche op het hoofd. Ik zie er niet goed mede; zy geeft my het voorkomen eener oude mevrouw. Hael my myn stroohoed, Joken; die staet my veel beter!

Joken nam den hoed uit de handen harer zuster en liep er mede heen; doch toen zy omtrent ten halve den trap was, riep Annette haer achterna: - kom maer af, Joken; ik heb my bedacht en zal toch de groene calèche maer opzetten.

Zonder morren kwam het goede kind terug by hare zuster, reikte haer den hoed over, en eenige oogenblikken later verliet mynheer Christiaen Bronckhorst met zyne dry dochters, die, even als hooveerdige pauwen, de hoofden hoog in de lucht staken, het hôtel, terwyl Joken haer, met een tevreden lach, van op den drempel achterna zag. De vreemde heer, die het gansche spel had nagezien en achter de dry jufvrouwen was uitgegaen, schudde ontevreden met het hoofd, terwyl hy binnen 's monds morde:

- Goed kind!... hooveerdige pauwen!... leelyke lange sparren!...

Johan Van Rotterdam.

(Wordt voortgezet.)