De wolf en het lam.
Stond aen een zilvren beek zyn heeten dorst te laven,
En dankte 's hemels Heer voor zyne milde gaven.
Een wolf, die gretig voedsel zocht,
Kwam by het lam, dat zonder achterdocht,
In 't drinken voortging, en voor geen gevaer zich hoedde,
En alles uitlegde in het goede.
Wie maekt u dan zoo stout, riep gene woedend uit:
Dat gy myn drinken stoort, gy, dief, gy, schelm, gy, guit?
Voor uw vermetelheid zal ik u gaen kastyden,
En u eerbiediger doen zyn op andre tyden!
ô Koning, stamelt 't lam, dat uwe Majesteit
Zich op uw dienaer toch niet stoore,
Maer liever naer myn reden hoore.
Wel twintig schreden staet uwe eedle waerdigheid
Daer hooger dan ik zelf: het water van de beke
Vloeit van uw kant naer my: gedoog toch, dat ik spreke;
En ook besluit, dat ik, ô wydgeduchte Heer,
In geener wyze uw drank in dezen staet kan stooren.
Gy stoort hem! liet de wolf met luider stemme hooren,
En 'k weet, dat gy nog overjaer
My hebt vermaledyd, vervloekte lasteraer!
ô Groote vorst, uw toon ontstelt my, doet my beven,
Sprak stil 't onnoozel lam tot hem,
'k Zei kwaed, zegt gy, van U, maer 'k was nog niet in 't leven,
Hoe kon ik dan met stoute stem
U lastren overjaer? 'k Zuig nu nog aen myn moeder.
| |
Waert gy het niet, het was uw broeder!
ô vorst, ik heb geen broeder, ik.
't Was een van de uwen toch, van de uwen, dommerik!
Gy spaert my niet, reeds vaek heb ik dit ondervonden;
Gy spaert my nimmer, gy, uw herders, en uw honden,
'k Heb dit van menig een gehoord:
Ik moet my wreken! - Dan sleurt hy het schaepje voort
In 't dichte woud, en scheurt het met verwoede tanden,
En drinkt zich zat in 't bloed, en slorpt zyne ingewanden.
Zoo gaet het in de wereld, mensch.
Wie machtig is, bereikt zyn wensch,
En, zyn zyn redens kael, ja zelfs van geener waerde,
Hy heeft toch steeds gelyk op deze ellendige aerde.
(Vrye vertaling.)
|
|
Auteursrechtvrij