Vaerwel, o Schelde!
In antwoord op S... 's: vaerwel, schoon Leeuw,
Ik zal dyn hertetroostend zanggetoover,
Dat heimvol ritslen in het riet,
Dat drupplen van het bevend loover,
Dyn vrolyk klaetrend golvenlied,
Neen! 'k zal dyn stemme niet meer hooren,
O Schelde, ik zal aen dynen zoom,
In denkend voelen als verloren,
Niet meer zoo als te voren
't Heelal vergeten in een zoet gedroom!
De morgendwind zal in myn losse haren
Geen peerlendauw, der bloeme ontroofd,
Meer komen spelend op vergaren,
Tot kransen vlechten om myn hoofd!
Ik zal op dyne blauwe baren
Zacht roeijend met myn ranke schuit,
Zoo bly niet meer gaen spelevaren,
Terwyl de nachtegael aen d'oever fluit.
Ik wil toch nog eens ruim en zuiver adem halen
In dyne lucht; myn blik weidt rond
Op 't schoon waermeê ik dy zie pralen;
'k Wil nog gevoelen in dees laetsten stond.
Dees laetsten stond! o, niet meer dwalen
Wanneer de zon dy overgiet
Met goud en purper, als ze in 't dalen
Heur laetste liefde stralen
Als eenen afscheidskus der treurende aerde biedt!
Want ik vertrek, myn Schelde... aen dyne boorden
Zag ik het licht, hier heeft myn wieg gestaen,
Hier stamelde ik myn eerste woorden,
Du zaegs myn eersten lach, myne eerste traen;
Hier sleet ik achttien schoone jaren,
Myn jonge ziel kreeg hier een stem,
Zy zong, de klank der dichtersnaren
Kwam met dyn lied zich paren,
Du zongs my voor, en myn gedicht kreeg klem.
Ja, klem, want by het hooren dyner zangen,
Zoo wild, zoo grootsch, zoo eindloos schoon,
Was ik met tranen op de wangen
De weêrgalm van dyn wondertoon.
Toen voelde ik van verrukking beven
Mijn hert zoo zoet door dy geroerd.
Toen voelde ik my der aerde ontheven
Op vleugels der verbeelding omgevoerd.
En nu, nu rollen tranen van myn wangen,
Maer tranen van verrukking niet;
Neen, 'k laet het hoofd van weemoed hangen
By 't hooren van dyn roerend lied.
Gelyk de toon van moeders woorden
In 't afscheid meerder weenen doet,
Bedroeven my dyn harpakkoorden,
Daer ik dyn schoone boorden,
Zoo bloemenryk, zoo groen, verlaten moet,
Want zie, gelyk hier een voor een dyn baren
Zacht klaetrend rollen om myn voet,
Zoo klinken my myn schoone jaren,
Myn zielsgenoegten in 't gemoed.
Myn levenspad was steeds niet roozen,
Met roozen van geluk geboord,
Wier frisch en liefdryk tegenblozen,
Wier teeder maegdlyk kozen
Door onheilsadem nooit en werd gesmoord.
O ja, wat smaekt het zoet, het schoone leven,
In liefde en onschuld doorgebracht,
Door vriend en magen steeds omgeven,
Voldaen eer men er zelfs aen dacht.
Maer in de toekomst? zal daer weder
't Geluk aen peerels schikken gaen,
Om my ze altyd zoo zacht en teeder
Op 't hoofd te leggen neder,
Lyk 't aen de Scheldeboorden heeft gedaen?
O Schelde, ik heb dyn gladden spiegel
Soms zien verandren in een kuil!
'k Zag dan in plaets van zacht gewiegel
Een graf van slyk en schuim! 't Gehuil
Der winden, 't dondrend klotsen dyner baren
Vermengden zich. En ach! myn levensboot
Zal morgen reeds op eenen stroom gaen varen
Waer storm niet zal bedaren,
Waer 't slingren der baren zal duren tot der dood,
Nogthans, na storm blonk 't zonlicht weder,
En koesterde in zyn glans dyn gloed,
En streelt, lyk wen de liefde teeder
Geleden smert vergeten doet.
En nu? Zal my in 't ommedwalen
Een zon toeschynen welker stralen
Myn hert van hope trillen doen?
En rimpels van het voorhoofd vagen met een zoen?
Ik weet het niet; - maer 't zanggetoover
Dat aen dyn boorden troostend klinkt,
Het windgesuis in 't drupplend loover
Spreekt my van hoop die immer blinkt,
Van deze ster die nooit ontzinkt,
En het verzekert my hierover! -
En nu vaerwel, ô Schelde! - eeuwen stroomen
Dyn golven langs hun natte baen;
Maer eerder stuiven dyne zoomen,
Verdorren de oeverboomen,
Eer dyn geheugenis myn herte zal ontgaen!
|
|
Auteursrechtvrij