kleine vogelnestjes te ontdekken en zich kransen van koornbloemen en klapperroozen rond de blonde of bruine lokken te vlechten; de lieve kleinen die uren aen uren, zonder dat zy toch weten waerom, aen den boord eener zachtruischende beek zitten te turen en er vermaek in vinden de kleine veldbloemekens, die zy ontbladerd hebben, blad voor blad, in het voor hunne voeten wegkronkelende vlietje te laten glyden en die te zien heen dryven; die blondhoofdjes die slechts van zon en lucht schynen te leven, en de maen, de sterren, den regenboog, maer bovenal de schitterende zonnestralen lief hebben, zoo als eene schoone vrouw haren spiegel, of liever het licht harer oogen bemint, om hare eigene schoonheid in het effen spiegelglas te kunnen bewonderen, - oh! vraeg niet wat er van hen geworden moet! Zie wat zy te huiskomende verrichten. Daer zoeken zy weêr de eenzaemheid op; in een afgelegen hoek des vertreks zitten zy te denken. Wat?... Oh! vraeg hun dit niet: zy zouden u niet kunnen antwoorden, maer toch, er ligt misschien in de hersenen dier lieve kleinen reeds meer ernst opgesloten, dan in de hoofden van vele bejaerde lieden te saêm; want, zie eens met hoeveel geestdrift, met hoeveel bewustzyn hunner eigene macht, zy den stoel, die by de tafel staet, opklouteren en zich van vaders pen of potlood weten meester te maken, en daer mede het eerste snippertje papier het beste, dat hun in de handen valt, bekrabbelen. Van allerhande aerdige, vreemde dingen, boomen die aen geene boomen gelyken, dieren die niet bestaen of nooit bestaen hebben, huizen zoo als men er nooit gezien heeft of wellicht nooit zien zal, schept hun kinderlyk vernuft op het papier; en als hun potlood of papier ontbreekt, dan nog is hun een stuk houtkool of zelfs een yzeren of koperen nagel genoeg, om hunne grootsche kinderlyke scheppingen, trots vaders gramschap en moeders vermaningen, den wit bekalkten mure toe te vertrouwen.
Vraegt gy nu nog wat deze lieve kleinen eens worden zullen? Maer weet gy dan niet dat de onsterfelyke Rubens en Van Dyck Antwerpenaren waren en hun eerste stap op de baen des roems, op het veld der kunst, der eer en des vernufts een tafereel was, dat byna niemand bemerkte, waer weinigen voor knielden? En Wappers, De Keyser en zoovele anderen? Oh! allen zyn machtige geesten, maer toch, vooraleer man te worden en zoo verre de baen des vernufts bewandeld te hebben, moeten zy ook eens kind geweest zyn en dan toch reeds, ik ben er zeker van, kon men zien wat zy eens worden zouden. De wiege nog maer slechts ontworsteld, waren zy reeds kunstenaren, die kleine bruine en blonde kroeselbollen. Hun eerste doek was een wit bekalkten muer, het eerste penseel dat zy behandelden, eene ruwe zwarts houtkool.
Maer helaes! helaes! alle planten groeijen niet weelderig op. Velen sterven te velde, sommigen kunnen de al te warme zonnestralen niet verdragen; anderen worden door een nydigen, door een snydenden yskouden wind ten gronde gedrukt. Myne wenschen zyn voor hen, want zy brengen den vaderlande, hoe klein dan ook, roem, eer en macht.
Lieve kleine kunstenaren, de banken der Akademie hebben u eene plaets voorbehouden; groeit intusschen weelderig op! De beitel of het penseel eens door uwe hand bestierd, make u groot! Zoo worde uw naem een schitterende diamant te meer in de glansende, in de glorieryke kunstkroon van den lande!
(Wordt voortgezet).
Auteursrechtvrij