Refereyn.
DEN Mensche hoog begaeft met reden en verstant,
Sou die wel so verkeert naturaes wet onteeren,
Dat hy sijn Ouders sou niet bien sijn hulpsaem hant,
Om in haer winters tijt met troost te doen bystant?
Min als de Vogels doen, die't ons wel wijsselijck leeren.
Den Goddelijcken Storck sijn Ouders kael van veeren,
Onmachtich, wieckeloos, veroudert ende stijf
neemt op sijn jonge rugh, laet die geen hulp ontbeeren,
Draeght die by Nilus vloet, verwarmt haer 'tkoude lijf,
Met ware danckbaerheyt boetse weer haer gerijf:
Hoe veel te meer den Mensch weldadich hoort te lonen
sijn Ouders out en stram, met hulp haer noot verdrijft.
D'eerste wet der natuer is d'Ouders liefd' te tonen,
Die blijft niet ongeloont, maer sal by Gode wonen.
Biet hulpe ende troost ghy Kinders soo't behoort,
Te recht weldadich zijt, wilt vroom haer moeyte lonen,
Eer, hulpe, Liefd' en troost, gehoorsaem na Gods woort.
Eer, hulpe, Liefd' en troost ghy haer recht schuldich zijt,
In daet, en niet in schijn, gehoorsaemheyt bewysen:
Helpt haer in ouderdom op't eynde van haer tijt,
Met oprecht' Liefd' en troost u schuldig' plicht dan quijt,
En laeft haer oude borst, en 'thong'rich hert oock spysen,
'tGeen u was lang geborght, u danckbaerheyt laet rysen:
De weldaet nimmermeer uyt u bedaert gemoet
en wist, want sulcken offerand weerdich te prysen,
Voor Godt een reuckwerck is, zeer aengenaem en zoet:
Want anders, seyt de Heer, is hy een Kint verwoet,
Des Duyvels en des doots, die onnutlijck in goeden
levet, 'tgeen d'Ouders so behoeftich leven doet.
Boos is hy en vervloeckt, die van veel overvloeden
ontfangen deugden niet het minste wil vergoeden,
Dat hy niet trachten sou sijn Ouders t'helpen voort.
Ghy Kinderen gunt haer eer Godt straft met sijn roeden,
Eer, Hulpe, Liefd' en troost, gehoorsaem na Gods woort.
De onderdanigheyt met g'hoorzaemheyt vereent,
Die wy oock schuldich zijn aen onse Ov'righeden,
De Vaderen des volcx en Ouders der gemeent,
Die Gode ons toestuert van sijn volck heeft verleent,
Is den middel en bant waer me dat onse leden
geschaeckelt zijn so vast, als men't oyt mochte smeden,
| |
Op dat Gods heyl vermeert, en voorspoet tot ons gaet.
V Voorstanders dan zijt danckbarich als met reden,
En als u Ouders eert, met tonge als met daet:
Want ware danckbaerheyt, en weldaet, die bestaet
so wel aen Ouders, vrienden, als wyse Voester-Heeren
van Christi lieft Gemeent. Dus nemmermeer en laet
u herte zijn verstockt; 'tonderdanich verneeren
is u schuldige plicht, oock g'hoorsamen en eeren,
Want Godt die liefd' bemint, en gestadich verhoort
die hy so oprecht vint. Dus laet haer niet ontbeeren,
Eer, Hulpe, Liefd' en Troost, Gehoorsaem na Godts woort.
Heeft niet den Hemels Prins ons allen voor gegaen,
De Ouders eer te bien, en onderdanich wesen,
Selfs zijnde Godt gelijck? Ja Godt heeft onderdaen,
In schijn eens dienstbaer knecht, gedoocht te zijn gevaen,
De felle doot bezuert, maer wederom verresen.
Heeft sijn gehoorsaemheyt ons daer mede bewesen,
Op dat den zwacken Mensch (als zijnde Godes kint)
sou onderdanich zijn, als Abraham gepresen,
Hem eeren en ontzien. Die sijn Ouders bemint,
Die mint Godt insgelijck: maer hy die so verblint
sijn Ouderen bespot, en smadelijck verachtet,
En 'tgeen haer doet vergaen overdaed'lijck verslint,
En Cains godtloos gebroet so schandelijcken slachtet,
Heeft Godt de Heere selfs bespottet en verstoort.
Daerom ô Mensch, thoont haer (eer ghy sijn straf verwachtet)
Eer, Hulpe, Liefd' en troost, gehoorsaem na Gods woort.
'tSoet vergaren.
'tBuycht en 'tbreeckt niet.
|
|
Auteursrechtvrij