Vlaerdings redenrijck-bergh

[fol. Ccc3v]

Refereyn op't Blasoen.

MErckt hoe aengenaem en lieflijck het is om wesen
in't dal van Reyn geneucht, vol van vrede goet:
'tGodd'lijcke wert daer bemint, en 'tquade mispresen.
Hier ist daer ontspringet een klaer Fonteyne soet,
Liefdich met vijf stralen, root verwich als bloet,
Vol genaed'; Dit's Christus naer schrifts vermonden,
Wie daer van drinckt, eeuwich synen dorst boet,
Want 'tis de Fonteyn des Levens bevonden,
Daer ons zaligheyt alleen uyt vloeyt t'allen stonden.
Hier in zijn wy gewasschen, suyver gereynt eenpaer,
Wt genaed' door 'tgeloof verlost van 'tpack der zonden:
Herboren zijns' gelijck in eeuwigheyt lofbaer.
Lof Christ eeuwich Fonteyn uyt dy spruyt ons heyl voorwaer.

Laet ons gaen tot dees Fonteyn om ons verkoelen,

(Niet tot putten met vuyl water geladen)
Met een verslagen geest ned'rich van gevolen.
Schept Melck en Wijn, 'tis de Fonteyn vol genaden,
Daer de Wysen uyt drincken om haer verzaden,
Daer alle volheyt is en wert gegeven.
Wie dorst die komt en drinckt, wilt u beraden.
Schept met vreucht water uyt dees Fonteyn, ghy sult leven:
Want wie hier van drinckt met gelove verheven,
Vloeyende wat'ren sullen uyt hem springen klaer:
Sijn druck wert vreucht, d'eeuwe Kroon komt hem beneven,
Al d'heerlijckheyt is hem bereyt van begin daer.
Lof Christ eeuwich Fonteyn uyt dy spruyt ons heyl voorwaer.

Wie na dese Fonteyne dorst die isser by:

De stralen der bermhartigheyt staen altijt open
om den Sondaer te laven met herten bly.
Tot dees Fonteyn der genaed' zijn wy al geropen;
Drinckt van desen dranck met geloof en hopen,
Terwijl ghy dees Fonteyne meucht verwerven.
'tIs water en bloet uyt Christus Lichaem gedropen.
'tOnbesmet Lam dat voor ons Sonden most sterven,
Waer door Syon is gereynt van 'tsondich bederven.
Jerusalems bloet-schult is vergeven haer:
Dat's, ons zonden zijn uyt gewist, 'tleven wy erven,
Ons sijn g'naed' dus blijckt, want Satan is vertreden zwaer.
Lof Christ eeuwich Fonteyn uyt dy spruyt ons heyl voorwaer.

[fol. Ccc4r]

Prince.

Lof Fonteyn die eeuwelijck zijt vloeyende

in't huys Davidts, om ons t'wasschen vander zonden val.
Lof Fonteyne die ons met dijn geest zijt voeyende.
Lof driemael heylige Godt ons Trooster al,
Waer uyt ons zaligheyt spruyt die eeuwich dueren sal,
Ons Hert doch weder-baert, ons Ziel reynt door dijn Geest
van't aenklevend' gebreck der zonden hier in't dal.
Lof Heer, ghy veroorsaeckt datmen u eert en vreest,
Want ghy ons so g'naed'lijck tot 'sLams bruyloft feest
Wt Liefd' noyt, dus kroondy u eygen werck: maer
Op dat wy vruchtbaer woeck'ren (met u ponden) meest,
Tot uwes naems eere hier end' oock hier naer.
Lof Christ eeuwich Fonteyn, uyt dy spruyt ons heyl voorwaer.

Reyn geneucht.