Refereyn.
WAnneer 'toud' wyse jaer de kintsheyt komt bewonen,
En datmen met verstant bemerckt 'tgeen d'Ouders tonen,
Die al wat in haer rust uytwerpen in Kints schoot,
Met dienstbaer slavich hert behoortmen die te lonen:
Indien het Godd'lick streckt 'tgeen by haer wert ontbloot,
So kan gehoorsaemheyt dan wesen niet te groot:
Maer so in eygen-wijs den Vader had behagen,
(En 'twaer gelovich zaet verpletten woude doot)
So kan het Kint met re'en gehoorsaemheyt verjagen
door vaster hecht bewijs, (Gods vreucht en Duyvels plagen)
Maer so des Ouders raet niet klaerder wert verklaert
die by haer wert begeert, so moeten sy d'eer dragen:
Sulx wijst ons schuldich plicht, die de natuyr selfs baert,
Al waert dat het gemoet gantsch was van ander aert,
So heeft die tot Kints eer in't minsten geen verschoning:
Toont hen die tot verstant u ernstich heeft bewaert,
Godd'lick' gehoorsaemheyt, Eer, danck, en weer beloningh.
Daer Pracht de Mensche heerst door Duyvels valsche wercken,
Daer trots de hovaerdy met snoden moet komt stercken,
Daer oock de Ouders zijn geheel in tegen spoet,
Daer kanmen 'tonderscheyt van Eer en liefde mercken.
Maer wat doet den Romeyn? als hem een Grijs ontmoet,
'tSy vremt of vrient hy Eert, 'klaet staen dan eyghen bloet,
Die u heeft op gequeeckt als Herder trou sorchvuldich.
Voor alle smart en val seer ernstich heef behoet,
'tKan niet wel zijn geloont 'tgeen men daer voor is schuldich:
Doch Eer na zwacke macht de Ouders zijn geduldich
geen ijdel werelts Eer, maer die den Geest vermaeckt,
Welck van ons wert geeyscht met waerde letters guldich,
Sulck blijck naer Godes wet, den wech der vreuchden smaeckt.
De daet weer-loon vereyscht van die naest Godt waeckt,
Met dobbeld' Keysers top kanmen naer re'en geen Kroningh
Voor al d'verdiensten doen, als t'geen hier wert geraeckt.
Godd'lick' gehoorsaemheyt, Eer, danck, en weer beloningh.
Naer 'thooghste wert getracht, dat's Eer moet elck bewysen,
Die gene die de Jeucht van zwack gebeent op rysen,
Hoe wel dat zulcx te doen de Ouders is gemeen:
Maer d'een op-voedingh treurt, en d'ander hoormen prysen
in Goddelick verstant, en maeckt en hoogmoet kleen:
Met recht komt hem dan danck die 'tgoet uyt quaet kan scheen,
| |
En van besmette Wet haer en dan haren keerden
Als voormaels yemant deucht bewees, 'tzy vrient of geen,
En sich Ondanckbaer hielt: d'Ontfanger diese leerden,
Men met een rechte wraeck en doot hem overheerden:
Hoe veel te meer vereyscht de Ouders, die haer Kint
met wel doen voeden op, en noyt dees dwalingh eerden.
Der Kind'ren Danckbaerheyt al 'tweldoen we'er verwint,
Na Godt en Mensch'lick recht, welck 'tKint door schult bemint,
En d'Ouders trouwen raet naerboetsen met vertoningh,
Achtende hun bevel: doch 'tbest is datmen vint,
Godd'lick' gehoorsaemheyt, Eer, danck, en weer beloningh.
O grote trouwigheyt die d'Ouders stadich baren!
O grote lust en vreucht! ô moeyt! die sy niet sparen,
Alleen om dat ondeckt mocht werden 'tware pant,
En dat het inde borst van d'Kinders mocht vergaren
tot vreed'lick onderhout, op We'er beloningh, want
haer gonst en trouwe daet perst we'er tot sulcken bant.
Als d'Ouders macht vergaet, met daet men moet betalen,
Elck Kint naer syne macht en Godd'lick kloeck verstant:
Men kan te seer sijn plicht met wel doen niet in-halen,
Aen die 'tkleen heeft vergroot tot Heyl en van boos dwalen.
Den Danck is dickmaels kleen voor 'tgoet dat Kint geniet,
Want d'Ouders ziel en hart dat opent t'eene malen:
Wat wilmen meeder dan, als 'tgeen Deur Liefd' geschiet
in vast gebonden Wet, die Godt de vroede liet,
Dat om met wel te doen elck leer'n sou in sijn woningh,
Het welck tot d'ouders doet de Kinders vast gebiet,
Godd'lick' gehoorsaemheyt, Eer, danck, en weer beloningh.
Vernieut uyt Liefde.
Deur Liefd' Gheschiet.
|
|
Auteursrechtvrij